Κουράγιο και καλή τύχη

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Σήμερα που ξημέρωσε μια άλλη μέρα, ο πρωθυπουργός είναι πλέον παντοδύναμος.

Έλαβε απόλυτη ελευθερία κινήσεων από την κοινωνία ενώ διαθέτει και την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων.

Η ευθύνη του είναι τεράστια.

Να διατηρήσει μια πτωχευμένη χώρα στην Ευρώπη και στην Ευρωζώνη και να τηρήσει όσα υποσχέθηκε.

Πώς θα το επιτύχει με γκρεμισμένες τις γέφυρες της εμπιστοσύνης με τους Ευρωπαίους κι απέναντί του όλα τα κράτη της Ευρωζώνης;

Σήμερα που ξημέρωσε μια άλλη μέρα, η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται σε

άλλη ρότα.

Στη ρότα ανασύνταξης και προσαρμογής στα νέα πολιτικά δεδομένα.

Κάτι που επιβεβαιώνεται από την άκρως καθυστερημένη αντίδραση –παραίτηση του Σαμαρά.

Αποφασίσαμε λοιπόν.

Αποφασίσαμε ότι ο εγγενής ορθολογισμός δεν μπορεί να συνυπάρχει με το εγγενές θυμικό.

Αποφασίσαμε ότι όσα ζήσαμε και υποστήκαμε τα πέντε προηγούμενα χρόνια να ωχριούν μπροστά σε αυτά που θα έρθουν και την βέβαιη φτωχοποίηση.

Αποφασίσαμε να αγνοήσουμε όσους επισήμαναν τι μπορεί να συμβεί στον τόπο.

Αποφασίσαμε ότι μόνο η Ελλάδα έχει λαό και δημοκρατία κι οι άλλοι 18 εταίροι δεν έχουν τίποτα.

Αποφασίσαμε να συνεχίζουμε να ζούμε με την αβεβαιότητα, με κλειστές τράπεζες, με τις επιχειρήσεις και τον ιδιωτικό τομέα ημιθανείς και την οικονομία σε πλήρη ασφυξία.

Αποφασίσαμε για μια ακόμη φορά ότι δεν θέλουμε να αλλάξουμε τίποτα για να γίνουμε κανονικό ευρωπαϊκό κράτος.

Αποφασίσαμε ότι μας ταιριάζουν οι ατέρμονες συζητήσεις κι οι ψευτοπαλικαρισμοί που δεν οδηγούν πουθενά

Ουδείς πλέον μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε.

Ουδείς μπορεί να ισχυριστεί πλέον ότι δεν βάλαμε μόνοι μας την ταφόπλακα στην Ελλάδα.

Η νέα συμφωνία είτε θα είναι πιο επώδυνη από όσες προτεινόντουσαν μέχρι τώρα, είτε δεν θα υπάρξει ποτέ.

Μακάρι να συμβεί το πρώτο.

Όμως, από τους  19 λαούς της Ευρωζώνης, ούτε ένας δεν επιθυμεί όσα εμείς θέλουμε να συντηρήσουμε.

Δηλαδή, υψηλές συντάξεις πενηντάρηδων συνταξιούχων και παραγωγή με λογικές ήσσονος προσπάθειας.

Αν το δικό μας δημοψήφισμα γινόταν φάρος για την Ευρωζώνη, τι θα εμποδίσει την Ισπανία και την Ιταλία να κάνουν παρόμοια δημοψηφίσματα και να απαιτήσουν «κούρεμα» χρέους;

Τι θα εμποδίσει χώρες σαν τη Σλοβακία, τη Σλοβενία, την Πορτογαλία, τη Λιθουανία, που διαθέτουν χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο από εμάς, να απαιτήσουν όσα απαιτούμε εμείς;

Κι αυτό δεν θα οδηγούσε στη διάλυση της Ευρωζώνης;

Αντί λοιπόν να οδηγηθούν οι εταίροι σε παρόμοιες καταστάσεις, δεν είναι λογικό να προτιμήσουν τη φυγή της Ελλάδας;

Τότε, λοιπόν, δεν θα επιτευχθεί αυτό που κατά τα φαινόμενα –ανεξαρτήτως αν δεν πείστηκε περί τούτου η κοινωνία- ήταν επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ;

Να χρεώσουν την έξοδο της Ελλάδας στους «σατανάδες» και «κακούς» δανειστές;

Μακάρι να διαψευστώ.

Μακάρι – για να θυμηθώ τα λόγια του αείμνηστου Γεωργίου Ράλλη- ο ελληνικός λαός να μη μετανιώσει…

Κουράγιο και καλή τύχη σε όλους μας…

Σημείωση:

Το «όχι» έλαβε συντριπτικά ποσοστά σε αμιγείς αγροτικές περιοχές, που νομοτελειακά θα πληγούν από ενδεχόμενη μη συμφωνία και στην Κρήτη, νησιά Αιγαίου και Ιονίου, που πλήττονται ακραία από τις κλειστές τράπεζες και τις ακυρώσεις τουριστικών αφίξεων.

Γενναιότητα και εθνική αξιοπρέπεια ή απύθμενη άγνοια;

Κοντός ψαλμός αλληλούια!