Το πόπολο κι η Αριστερά που πουλάει φύκια ως μεταξωτές κορδέλες

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Η …. Αριστεροφροσύνη τούτου του λαού δεν έχει προηγούμενο.

Ειδικά τα τελευταία 40-50 χρόνια.

Κατάλοιπο της χούντας;

Κατάλοιπο της προπαγάνδας που άσκησε και ασκεί η Αριστερά από τον εμφύλιο και μετά;

Συνδυασμός και των δυο;

Η ουσία είναι ότι η συνεχώς φωνασκούσα Αριστερά – σε κάθε της έκφανση- επιτυγχάνει πολύ

καλύτερα αποτελέσματα από την Δεξιά ή την Κεντροδεξιά ή τη Φιλελεύθερη παράταξη.

Κι όταν εννοούμε καλύτερα αναφερόμαστε σ' εκείνα που πρέπει να γίνονται, αλλά μόνο από εκείνη.

Για θυμηθείτε τον ορυμαγδό του Ανδρέα Παπανδρέου την πρώτη μεταδικτατορική περίοδο;

Για θυμηθείτε «επανάσταση» που έπεσε;

Για θυμηθείτε πόσο παραμύθι πουλήθηκε εναντίον της Ευρώπης, του ΝΑΤΟ και της Δύσης;

Για θυμηθείτε τους πανηγυρισμούς για την …εκδίωξη των Αμερικανικών βάσεων την ώρα που υπογραφόταν ….  η παραμονή τους;

Για θυμηθείτε πόση φραστική ταύτιση υπήρξε με ότι πιο περιθωριακό κινούνταν στην Ευρώπη και την υφήλιο; Από τον δικτάτορα Γιαρουζέλσκι, μέχρι τον Καντάφι.

Για θυμηθείτε, πού πήγε όλη αυτή η επανάσταση μετά το 1981;

Για σκεφτείτε –και δη με την πείρα των χρόνων- τι θα είχε συμβεί στον τόπο αν όσα εφήρμοσε το ΠαΣοΚ κι οι Αριστεροί συνοδοιπόροι του, τα είχαν εφαρμόσει κυβερνήσεις διαφορετικής ιδεολογικής προέλευσης;

Για θυμηθείτε τι συνέβη την περίοδο διακυβέρνησης Μητσοτάκη, που καθημερινά ξηλώνονταν οι πλάκες της πλατείας Συντάγματος, όταν επιχειρούνταν μεταρρυθμίσεις που θα άλλαζαν την πορεία του τόπου;

Νάμαστε λοιπόν στην ίδια αφετηρία.

Μια κυβέρνηση (Σαμαρά –Βενιζέλου) –με όλες τις ανακολουθίες και τα λάθη της- είχε καταφέρει να περάσει η χώρα τη μεγάλη σκόπελο και σιγά σιγά να μπαίνει σε ρυθμούς ανάπτυξης.

Ένα ή δυο δις μέτρα απέμεναν για να τελειώσουν τα επάρατα μνημόνια.

Η δε Αριστερά, ήταν καθημερινά ήταν καθημερινά στους δρόμους και δημαγωγούσε ασυστόλως.

Κατάφερε δε, με το τέχνασμα της μη εκλογής προέδρου να ρίξει την κυβέρνηση και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.

Και κάπου εκεί, ξεκίνησε ο ορυμαγδός.

Μέσα σε πέντε μήνες, η χώρα πήγε πίσω πέντε χρόνια.

Και φτάνει στο σημείο με κλειστές τράπεζες να επιζητά εναγωνίως νέα ελεημοσύνη από τους εταίρους της, με την υπογραφή νέου και βαρύτατου μνημονίου.

Αν αυτά τα είχε κάνει η Δεξιά ή οποιαδήποτε άλλη έκφανσή της, ο τόπος θα είχε αιματοκυλιστεί.

Αν ο λαός έλεγε «όχι» σε ερώτημα κυβέρνησης της Δεξιάς ή Κεντροδεξιάς  κι εκείνη το ερμήνευε ως «ναι» και προχωρούσε σε νέο σκληρό μνημόνιο, οι εξελίξεις θα ήταν απρόβλεπτες.

Ιδού λοιπόν η ωφελιμότητα της Αριστεράς.

Πουλάει τα φύκια ως μεταξωτές κορδέλες.

Και κουτσά στραβά γίνεται το εθνικόν!