Κόμμα τρεις λαλούν και δυο χορεύουν

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ήταν ολοφάνερο πριν ακόμη τις εκλογές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα συνονθύλευμα δεκάδων συνιστωσών, με τελείως αντικρουόμενες απόψεις και θέσεις, όπου ο καθένας είχε το δικό του μπαϊράκι.

Τους συνέδεσε το όραμα της Αριστερής εξουσίας και διακυβέρνησης του τόπου, αλλά ξεκινούσαν από διαφορετικές αφετηρίες κι επιδιώξεις.

Κόμμα τρεις λαλούν και δυο χορεύουν.

Κόμμα πολιτική Βαβέλ.

Κομμουνιστές, αριστεριστές, κρατιστές, οπισθοδρομικοί

στο έργο και …προοδευτικοί στον λόγο, κρυψίνοες, περιθωριακοί,  ουτοπιστές και διαποτισμένοι με τις λογικές της ήσσονος προσπάθειας και των κεκτημένων.

Ελάχιστοι εξ αυτών είχαν να επιδείξουν έστω και στοιχειώδεις επαγγελματικές διακρίσεις, πέραν της επαναστατικής γυμναστικής στους δρόμους ή την ακατάσχετη φλυαρία τους σε καφενεία και κομματικές συνελεύσεις.

Οι περισσότεροι εξ αυτών ονειρεύονταν να αναστήσουν τον κομμουνισμό –σοσιαλισμό, να κατακτήσουν τις τράπεζες, να διαλύσουν το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, ενώ ελάχιστοι προσκυνούσαν την αστική δημοκρατία.

Ανδρώθηκαν από την κατάρρευση του ΠαΣοΚ, μόλις εκείνο επιχείρησε την αναγκαστική στροφή του προς την εγκατάλειψη του πελατειακού συστήματος και των δήθεν κεκτημένων.

Ανδρώθηκαν και από την χαρισματική –δημαγωγική ρητορεία του Αλέξη Τσίπρα.

Όμως, δια γυμνού οφθαλμού ήταν φανερό ότι η σύγκρουση τν συνιστωσών θα επήρχετο νομοτελειακά.

Όπως κι έγινε εξ αιτίας της επιβεβλημένης στροφής του Τσίπρα στη σύνοδο κορυφής, αφού ανεδείχθησαν οι σχεδόν αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ συνιστωσών ή και προσώπων.

Τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί την πορεία της αποσύνθεσής του.

Πιθανότατα και της διάσπασής του.

Κι αυτό θα αποτελούσε γεγονός ήσσονος σημασίας, αν η σύγκρουση δεν καταδείκνυε τα αδιέξοδα της κυβέρνησης μπροστά στα τεράστια προβλήματα της χώρας.

Τι γίνεται μέχρι να ξεκαθαρίσει ο Αλέξης Τσίπρας τους λογαριασμούς του με τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου και τους άλλους παλαβούς –κατά δική του τοποθέτηση μπροστά στον πρόεδρο της Δημοκρατίας- ;

Τι γίνεται τη στιγμή που ο τόπος στενάζει, οι τράπεζες παραμένουν ουσιαστικά ανενεργές για την πραγματική οικονομία και το ανεπιθύμητο Grexit έχει κάνει πάλι την εμφάνισή του;

Δυστυχώς ο τόπος, δεν είναι όμηρος του ευρώ, όπως είπε ο Λαφαζάνης, αλλά όμηρος της «Πρώτη φορά Αριστερά».

Όμως, όπως και να είναι, θα τολμήσω να εκφράσω την άποψη ότι η αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ κι οι εξελίξεις, μπορούν να αποβούν θετικές για την Ελλάδα.

Να προσφέρουν, δηλαδή, την ευκαιρία ή τη δυνατότητα για πλήρη και θεμελιακή ανασύνταξη του πολιτικού συστήματος.

Να απομονώσουν κατά το δυνατό τον λαϊκισμό, να δημιουργηθούν συμπαγείς πολιτικοί οργανισμοί με κοινά και συμπαγή χαρακτηριστικά και κυρίως να ανδρωθεί ο πολιτικός ρεαλισμός.

Ίδωμεν.