Το απίστευτο θράσος με το ΔΝΤ και το Ασφαλιστικό

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Είναι απίστευτο το θράσος του Αλέξη Τσίπρα.

Το έχουμε διαπιστώσει επανειλημμένως, αλλά χθες στη συνάντησή του με τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας υπερέβη κάθε όριο.

«Βάλε πλάτη για το ΔΝΤ», του ζήτησε.

Και μάλιστα την ώρα που στενοί συνεργάτες του, πριν ακόμη τελειώσει τη συνάντηση, διέρρεαν διάφορους… διαλόγους στους δημοσιογράφους, που ήταν μόνο μέσα στη φαντασία τους.

Κι όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης απάντησε στο αίτημα που του ετέθη, ότι

είναι έτοιμος να συμβάλλει αρκεί να κατανοήσει αν ο πρωθυπουργός θέλει ή όχι να φύγει το ΔΝΤ, ο Αλέξης Τσίπρας… δεν απάντησε.

Και πως ν’ απαντήσει όταν ούτε ο ίδιος ξέρει τι θέλει κι όταν βαδίζει στα τυφλά, χωρίς πρόγραμμα;

Πώς ν’ απαντήσει όταν τους τελευταίους μήνες έχει λάβει δυο εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις, αναφορικά με το ΔΝΤ;

Δηλαδή, τον Ιούλιο υπέγραψε το τρίτο και πιο επώδυνο μνημόνιο που αναφέρει για τη συμμετοχή του ΔΝΤ κι αμέσως μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου με συνεχείς αναφορές του ζητά την έξωση του ΔΝΤ απ’ αυτό;

Μνημείο ανευθυνότητας.

Που μας οδηγεί και πάλι στο χάος.

Αντί να κλείσουν άμεσα την αξιολόγηση και να μπουν σ’ ένα δρόμο τα πράγματα, να συζητηθεί το χρέος, ν’ αποκατασταθεί η ηρεμία κι η εμπιστοσύνη στις Τράπεζες, να γυρίσουν πίσω οι καταθέσεις, να προχωρήσει η άρση των  capital controls, ν’ ανοίξουν σιγά σιγά δουλειές στην αγορά κλπ, ο πρωθυπουργός έχει ξαναμπεί σε μια αέναη κι ατελέσφορη διαπραγμάτευση, με βασικό άξονα αν έχει ή όχι συμμετοχή το ΔΝΤ στο τρίτο μνημόνιο.

Γιατί δεν θέλει ο Αλέξης Τσίπρας το ΔΝΤ;

Είναι απλό.

Επειδή αυτό ζητά σημαντικές μεταρρυθμίσεις και κανονικό σχέδιο για το Ασφαλιστικό.

Κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ δεν δείχνουν διατεθειμένοι να προχωρήσουν,

θέτοντας σε νέες περιπέτειες τον τόπο και την ελληνική οικονομία.

Όπως είναι σήμερα τα πράγματα, η αξιολόγηση δεν μπορεί να κλείσει ή τουλάχιστον δεν θα κλείσει πριν το φθινόπωρο.

Αντέχει η οικονομία να σέρνεται;

Μάλλον ποσώς τους ενδιαφέρει.

Το δημόσιο να είναι καλά, να μπαίνουν τα παιδιά τα δικά τους κι οι άλλοι να πάνε να….

Η μεγάλη πολιτική απάτη και πάλι στο προσκήνιο.

Deja vu, που λέει κι Ολάν.

Το έχουμε ξαναδεί…

Όμως δεν είναι μόνο αυτό.

Είναι οι εμμονές κι ο άκρατος λαϊκισμός που επιδεικνύει η κυβέρνηση στο Ασφαλιστικό.

Να σώσουμε τις συνταξούλες κι όλοι οι άλλοι να πάνε να…

Με αφόρητα ψέματα.

Με εμβαλωματικές και καταστροφικές για τους πολλούς λύσεις που προτείνουν.

Αδιαφορώντας αν φορτώνουν με δυσανάλογα βάρη τις νέες γενιές, όπως άλλωστε είχε πράξει με τις πολιτικές του, τη δεκαετία του ’80, κι ο καταστροφικός λαϊκιστής Ανδρέας Παπανδρέου.

Αδιαφορώντας αν κάθε δυο τρία χρειάζονται νέες παρεμβάσεις και στο τέλος βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση από πριν.

Κλείνοντας εμμονικά κι ιδεοληπτικά στη μεγάλη αλήθεια που είναι ότι το Ασφαλιστικό αποτελεί τον κορυφαίο γενεσιουργό παράγοντα της κρίσης του 2009.

Κι όμως.

Κι ένα μικρό παιδί γνωρίζει ότι:

1. Τα αθροιστικά ελλείμματα και οι συνολικές δημόσιες δαπάνες για το ασφαλιστικό αντιπροσώπευαν 71 δισ. ευρώ ή το 83% των αθροιστικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων της περιόδου 2006-2009 (γύρω στα 80 δισ. Ευρώ), που οδήγησαν στην μεγάλη κρίση της χώρας.
2. Οι ετήσιες δημόσιες δαπάνες για το ασφαλιστικό κυμαίνονταν στην τελευταία δεκαετία μεταξύ 120% και 237% των μη κρατικών πόρων (εισφορές, πρόσοδοι περιοπυσίας κλπ) του συστήματος. Το Κράτος δηλαδή δεν χρηματοδότησε απλώς το ασφαλιστικό. Για πολλά χρόνια διέθετε πόρους, που ξεπερνούσαν σημαντικά τα ετήσια έσοδα του συστήματος.

Αθροιστικά τα ελλείμματα που καλύφθηκαν από κρατική χρηματοδότηση αντιπροσώπευαν το 83% της αύξησης του δημόσιου χρέους στην περίοδο 2000-2009 και το 405% της αύξησης το δημόσιου χρέους στην περίοδο 2010-2014.

Κι αν αυτά δεν λέγονται δημοσίως κι αποκρύπτονται εντέχνως από την κοινή γνώμη, πως αλλιώς αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί, εκτός από πολιτική απάτη;

Κι αν δεν είναι παράλογο οι νέοι εργαζόμενοι να καλούνται να χρηματοδοτήσουν με τις  εισφορές τους τη μαύρη τρύπα και ν’ αμείβονται τελικά  λιγότερο από ότι οι συνταξιούχοι, πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί το τραγικής έμπνευσης σχέδιο Κατρούγκαλου και κυβέρνησης;

Είναι σαφές ότι ανώδυνες λύσεις δεν υπάρχουν.

Πολύ περισσότερο όταν στο παρελθόν ο λαϊκισμός δεν επέτρεπε μεγάλες τομές και ρεαλιστικές προτάσεις, όπως επί παραδείγματι ήταν το σχέδιο Γιαννίτση.

Όμως, δεν μπορεί σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας με τον ετερόκλητα πολιτικά εταίρο του να συνεχίζουν να επιδεικνύουν τόσο προκλητικά το θράσος τους και να πολιτεύονται με κυρίαρχο στοιχείο στον λαϊκισμό.

Δεν μπορεί να είναι υπεύθυνη –θεωρητικά- κυβέρνηση και να πολιτεύονται με ανέφικτες προσδοκίες.

Το μόνο που κάνουν είναι να κερδίζουν χρόνο στην εξουσία, αλλά να μεγαλώνουν τον λογαριασμό που θα πληρώσουμε εμείς…