Η πλέμπα στον αφρό!

Είχαμε την τύχη λόγω της επαγγελματικής μας ενασχόλησης να περιπλανηθούμε σχεδόν σε όλη την υφήλιο, επί τουλάχιστον τρεις δεκαετίες. Είχαμε την τύχη να μιλήσουμε και να ανταλλάξουμε απόψεις με κορυφαίες προσωπικότητες της πολιτικής –και όχι μόνο- ζωής, τόσο στη χώρα μας, όσο και σε πολλά ευρωπαϊκά Κράτη.

Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, δεν το έχουμε συναντήσει πουθενά. Σίγουρα, δε, δεν είναι τυχαίο ότι σε άλλες χώρες που έχουν παρόμοια προβλήματα με εμάς, ο πολιτικός διάλογος διεξάγεται με άλλους όρους. Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι άλλα Κράτη με

 σοβαρότατα προβλήματα και το δικό τους πολιτικό προσωπικό, το μόνο που σκέπτονται είναι με ποιους τρόπους θα τα ξεπεράσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι πουθενά στην Ευρώπη –ακόμη και σε Κράτη με τεράστια κρίση- δεν κυβερνούν οι συνδικαλιστές και οι συντεχνίες.

Εμείς, αντί να κοιτάμε με ποιους τρόπους θα βγούμε με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες από την κρίση, με ποιους τρόπους θα αλλάξουμε την παραγωγική μας διαδικασία, με ποιους τρόπους θα εκσυγχρονίσουμε το Κράτος μας, πορευόμαστε χωρίς καμιά διάθεση διαλόγου, σε έναν λασπόδρομο που στοχοποιεί τους αντιπάλους ως πρόσωπα μειωμένης εθνικής ευθύνης ή όργανα της…ντόπιας και διεθνούς …κλεπτοκρατίας.

Πορευόμαστε με κατηγορίες περί…προδοτών, περί ελαστικών συνειδήσεων με δημαγωγία άνευ προηγουμένου. Ας μη ξεχνάμε ότι το ένα τρίτο της Βουλής συνέπλευσε με τους ρήτορες του μίσους και των θεωριών συνωμοσίας –του Καμμένου και της Χρυσής Αυγής- στην πρόσφατη ολομέλεια της Βουλής. Ας μη ξεχνάμε τα συνεχή φληναφήματα περί…Μερκελιστών του ίδιου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.

Ναι, γνωρίζουμε ότι ο λαϊκισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε περιόδους μεγάλης κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα. Όμως, που αλλού στην Ευρώπη υπάρχει Καμμένος; Που αλλού υπάρχει Χρυσή Αυγή με τα δεδομένα που υπάρχουν στη χώρα μας; Που αλλού ο ανορθολογισμός και η ουτοπία γίνονται παντιέρες «επανάστασης»;

Έχουμε την αίσθηση ότι η πολιτική πλέμπα που επί δεκαετίες βρισκόταν σε μια περιθωριακή γωνίτσα των κομμάτων εξουσίας, έχει βγει για τα καλά στον αφρό της δημόσιας ζωής. Πολιτικοί και συνδικαλιστές που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα είχαν τον ρόλο του γραφικού, σήμερα επιχειρούν να καθορίσουν το μέλλον του τόπου. Πολιτικοί που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν στα σπίτια τους, συνασπίστηκαν σε μορφώματα που διεκδικούν ρόλο. Οσονούπω δε, έρχονται κι άλλα. Με εξίσου δημαγωγικά χαρακτηριστικά.

Προς Θεού, δεν είμαστε από εκείνους που ισχυρίζονται ότι τα κοινωνικά ή ιδεολογικά ρεύματα δεν πρέπει να εκπροσωπούνται ή να βγαίνουν στον αφρό. Δεν είμαστε από εκείνους που μπορούν να ισχυριστούν ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν χρειάζεται –και μάλιστα ριζικές- αλλαγές. Μια ματιά στην αρθρογραφία του grpost μπορεί να πείσει και τους πλέον δύσπιστους.

Άλλο, όμως, αυτό κι άλλο τούτο που μας συμβαίνει. Είναι δυνατόν να έχουμε πολιτικούς αρχηγούς που να ισχυρίζονται ότι…μας ψεκάζουν; Είναι δυνατόν να έχουμε κορυφαία πρόσωπα κομμάτων να ισχυρίζονται ότι τα ρόπαλα και τα άλλα ευρήματα στη βίλα Αμαλία και στην ΑΣΟΕΕ είναι, περίπου, είδη οικιακού εξοπλισμού; Είναι δυνατόν να βλέπουμε αδιαμαρτύρητα και στωικά τις περίεργες συμπλεύσεις ακραίων τύπων και κομμάτων; Είναι δυνατόν να καταλύεται καθημερινά το κέντρο της πρωτεύουσας από ομάδες κατευθυνόμενων διαδηλωτών που άλλοτε φορούν μανδύα αγανακτισμένων (κάποιοι εξ αυτών εκλέγονται και βουλευτές) και άλλοτε μικρών συντεχνιών και να μη γίνεται τίποτα; Είναι δυνατόν να κλείνουμε την πρωτεύουσα του τόπου για να …συμπαρασταθούμε με πολιτική κάλυψη σε όσους συλλαμβάνονται για καταλήψεις κρατικών κτιρίων; Είναι δυνατόν να μην υπάρχει ποτέ ηρεμία και ο καθένας να κάνει ότι θέλει και μάλιστα με πολιτική κάλυψη; Είναι δυνατόν καθημερινά πότε η μια και πότε η άλλη κάστα του δημοσίου να είναι στα κεραμίδια για τα…δίκαια του αγώνα τους, όπως εκείνες τα εννοούν; Είναι δυνατόν τα πολιτικά κόμματα να αδυνατούν να βρουν τους αρίστους της κοινωνίας και να πορευτούν μαζί τους και συνεχίζουν να καταφεύγουν στις θλιβερές μετριότητες;

Θα πείτε ότι αυτά συνέβαιναν και τα ανεχόμαστε επί δεκαετίες. Ναι, αλλά με άλλες συνθήκες. Τώρα τα δεδομένα του τόπου είναι άλλα, μα μεγάλη μερίδα της κοινωνίας και του πολιτικού προσωπικού περί άλλων τυρβάζει.

Δυστυχώς, η πλέμπα έχει βγει για τα καλά στον αφρό. Κι όσο κι αν οι συνθήκες στην κοινωνία είναι σήμερα ακραίες, δεν μπορούμε να την αφήσουμε  να κυριαρχήσει….