Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο καταγόμενος από την ορθόδοξη κομμουνιστική Αριστερά πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, πάσχει από το σύνδρομο της διχασμένης προσωπικότητας, το οποίο άλλωστε χαρακτηρίζει μεγάλη μερίδα της Αριστεράς.
Δεν είναι παράλογο.
Πάντα η Αριστερά, είχε μια σαφή έφεση στην απουσία του πολιτικού
ρεαλισμού και προσανατολισμού.
Συνεπώς, για ποιον λόγο να ξεφεύγει από τον κανόνα ο Αλέξης Τσίπρας;
Ο διχασμός προσωπικότητας του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, έγινε περισσότερο εμφανής στις πρόσφατες περιοδείες του στη Λατινική Αμερική και στη Γερμανία, που επιχείρησε ανεπιτυχώς να ενισχύσει το διεθνές προφίλ τόσο του ιδίου, όσο και του κόμματός του.
Κι αν εμείς στο εσωτερικό –για λόγους που είναι κατανοητοί- αρκεστήκαμε σε διθυράμβους για τον πρόεδρο που κατατρόπωσε τους συνομιλητές του και αυτοί ...εκστασιάστηκαν για την προσωπικότητά του, στο εξωτερικό υπήρξε απόλυτη επιφυλακτικότητα ακόμη και από τους θεωρούμενους «συντρόφους» του.
Τι θα μπορούσαν άλλωστε να κάνουν περισσότερο, όταν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας ταλαιπωρεί τον εαυτό του, αλλά και τους συνομιλητές του, με τις αντιφάσεις, τις παραδοξολογίες, τις ουτοπίες και τις ασάφειές του;
Τι θα μπορούσαν άλλωστε να κάνουν ότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι τις επαφές τους, τις χρησιμοποιεί για εγχώρια κατανάλωση;
Τι θα μπορούσαν να κάνουν όταν έχουν απέναντί τους έναν πολιτικό που δεν δείχνει ότι είναι υπεύθυνος αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά επικεφαλής όχλου σε έναν αμφιθέατρο ή μια διαδήλωση;
Πόσοι, αλήθεια, μάθαμε ότι ο ομοϊδεάτης του πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας, ο Λούλα, του είπε κατάμουτρα ότι «δεν πρέπει να μιλάει συνεχώς για την κρίση και το Μνημόνιο, αλλά πρέπει να προτείνει και κάτι»;
Πόσοι, αλήθεια, αντιλήφθηκαν ότι με άλλη γλώσσα μιλάει εντός κι άλλη εκτός;
Πόσοι, αλήθεια, κατανόησαν ότι επισκέφθηκε την Αργεντινή την οποία είχε φέρει ως παράδειγμα στη Βουλή, σε μια περίοδο που η κρίση της «κτυπάει» κόκκινο, επειδή ουσιαστικά κάνει όσα προτείνει και για την Ελλάδα ο ίδιος;
Κι ασφαλώς όσα είδε –αν θέλησε να τα δει χωρίς παρωπίδες κι αγκυλώσεις- θα πρέπει να τον έχουν κάνει να μετανιώσει πικρά για τον θαυμασμό του…
Πόσοι, αλήθεια, κατανόησαν ότι πήγε στη Βραζιλία, μίλησε με τις αρχές της κι η χώρα αυτή ήταν τελικά η μόνη που καταψήφισε τη χρηματοδότηση της Ελλάδας στην πρόσφατη συνεδρίαση του ΔΝΤ;
Μια άλλη απόδειξη της διγλωσσίας και του διχασμού προσωπικότητας, είναι οι νουθεσίες που άκουσε στη Βραζιλία.
Εδώ δεν τις μάθαμε ποτέ ή πέρασαν στα ψιλά των ΜΜΕ.
Τόσο η πρόεδρος Ρούσεφ, όσο κι ο Λούλα, του είπαν ξεκάθαρα ότι αν η χώρα τους όταν βρέθηκε υπό την κηδεμονία του ΔΝΤ, δεν εφάρμοζε επακριβώς, με επιμονή και συνέπεια το πρόγραμμα που της επιβλήθηκε, δεν θα γινόταν ποτέ η οικονομική δύναμη που είναι σήμερα.
Όμως, είναι κι άλλα.
Τι μάθαμε εμείς ότι είπε στον Σόιμπλε κατά την πρόσφατη συνάντησή τους στη Γερμανία;
Ότι έθεσε θέμα …πολεμικών αποζημιώσεων και θέμα με τις λίστες Χριστοφοράκου.
Πλέον του ότι το δεύτερο αίτημά του είναι «πέναλτι με τα μπούνια» (αφού σε καμιά πολιτισμένη χώρα της Δύσης οι πολιτικοί δεν επεμβαίνουν στα της Δικαιοσύνης, ούτε μπορεί κάποιος υπουργός να ζητήσει «εξυπηρέτηση» από τη Δικαιοσύνη της χώρας του για λογαριασμό του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιας άλλης χώρας), αποδεικνύονται τρία πράγματα:
Το ένα είναι ο πολιτικός επαρχιωτισμός του Αλέξη Τσίπρα.
Το άλλο και πιο σημαντικό η εγκατάλειψη της…καταγγελίας του Μνημονίου, που στο εσωτερικό αποτελεί το «λάβαρο» της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Το τρίτο αφορά την παραδοχή του ότι η χώρα μας χρειάζεται διαρθρωτικές αλλαγές για την ανασυγκρότησή της.
Ιδού, λοιπόν, η διγλωσσία, ιδού ο διχασμός της προσωπικότητας.
Δηλαδή, ο Αλέξης Τσίπρας, συνάντησε τον … «αρχιμερκελιστή» και συζήτησε μαζί του για τον …Χριστοφοράκο και …τις πολεμικές αποζημιώσεις που έχει σημαία κι ο Καμμένος!
Συνάντησε εκείνον που οι σύντροφοί του αποκαλούν «κουτσό» και «κατακτητή», κι έκανε «γαργάρα» την καταγγελία του Μνημονίου, ενώ παραδέχθηκε την αναγκαιότητα διαρθρωτικών αλλαγών, την ίδια ώρα που στο εσωτερικό συναγελάζεται με εκείνους που προβάλλουν άκριτα αιτήματα (συνδικαλιστές ΔΕΚΟ, συντεχνίες κλπ), ενώ ο γραμματέας του κόμματός του Βίτσας, δηλώνει ρητά και κατηγορηματικά ότι μόλις γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ θα επανακρατικοποιήσει τις εταιρείες του δημοσίου που ιδιωτικοποιήθηκαν. Ανέφερε, μάλιστα, ότι θα διώξει την Cosco από το λιμάνι του Πειραιά!
Είναι βέβαιο ότι ο Αλέξης Τσίπρας είδε με τις αντιμνημονιακές κορώνες να του στρώνεται κόκκινο χαλί και νοιώθει ότι προβάρει ήδη το κοστούμι του πρωθυπουργού.
Όσο, όμως, βγαίνει προς τα έξω και γίνεται κατανοητό τι κενότητα υπάρχει, τόσο πιο εύκολο είναι να μπερδευτεί στο χαλί.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναρωτιούνται με ποιες πολιτικές στην ατζέντα του, μπορεί να πραγματοποιεί τα διεθνή του ταξίδια.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που απαντούν ότι με τις αντιμνημονιακές κορώνες του εσωτερικού δεν γίνεται πολιτική στο εξωτερικό.
Ούτε είναι επιχειρήματα για τη διεθνή πολιτική σκηνή οι εγχώριες κραυγές περί …κλεπτοκρατίας ή τα φληναφήματα διαφόρων Λαφαζάνηδων και αναρχικών Διαμαντόπουλων.
Ούτε προσδίδεται στον ίδιο και το κόμμα του το διεθνές κύρος που αναζητά.
Απλά, καθίσταται ένας παράξενος ταξιδιώτης που αρέσκεται στον πολιτικό τουρισμό.
Συντόμως, ο Αλέξης Τσίπρας, θα ξεκινήσει το πέταγμα επάνω από τον Ατλαντικό, με προορισμό τις ΗΠΑ και δη τη Νέα Υόρκη και την Ουασιγκτον.
Θα είναι θαύμα αν την ώρα που ο ίδιος θα πατάει τη γη των ΗΠΑ, οι σύντροφοί του δεν κάνουν πορεία προς την πρεσβεία τους στη χώρα μας κραυγάζοντες αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα.
Οι πληροφορίες λένε ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει επιδοθεί σε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα για να γίνει δεκτός από τον Ομπάμα!
Κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί λόγω του πρωτοκόλλου του προέδρου των ΗΠΑ.
Τι θα πει, όμως, στις ΗΠΑ;
Αρκούν οι αντιμνημονιακοί λόγοι;
Ή θα εκμεταλλευτεί την παρουσία του σε αμερικανικό έδαφος για να καταγγείλει τους …Μερκλιστές, μήπως και γίνει αρεστός;
Θα το «παίξει» ευρωσκεπτικιστής;
Και αν ναι τι θα γίνει στη συνέχεια με τους εν Ευρώπη πολιτικούς και πολιτικές;
Η απουσία θέσεων είναι εμφανής.
Είπαμε, δεν φτάνουν οι καταγγελίες για το Μνημόνιο.
Μπορεί μ’ αυτές να ικανοποιούνται οι διάφοροι συνδικαλιστές ή συντεχνίες, μπορεί να συμπατάσσονται μερικοί ουτοπιστές, αλλά δεν μπορεί να προχωρά κάποιος μόνο μ’ αυτές.
Πολύ περισσότερο, όταν πρέπει να αποδεικνύει ότι δεν είναι πρόεδρος ενός δεκαπενταμελούς που συνεχώς διαμαρτύρεται και καταλαμβάνει, ούτε επικεφαλής μιας διαδήλωσης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου