«Άρωμα» από την περίοδο 1990-1993 αναδίδει η περίπτωση των απεργών του Μετρό, τους οποίους κατά ακατανόητο τρόπο η κυβέρνηση παρακολουθεί να εμπαίζουν και να ταλαιπωρούν την υπόλοιπη κοινωνία.
Όπως τότε, που οι διάφοροι «επαναστάτες» των στενών συμφερόντων τους αντιτάχθηκαν σε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη, έτσι και τώρα η εικόνα δείχνει περίπου ίδια.
Αλλά, αν τότε υπήρχε μια
κοινωνία που δεν μπορούσε να κατανοήσει την ξέρα που όδευε με μαθηματική ακρίβεια το σκαρί που λέγεται Ελλάς, σήμερα τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Η μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, οι άνεργοι, οι επιχειρηματίες που έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους, όσοι υφίστανται την άγρια φοροεπιδρομή και τις αιματηρές θυσίες, οι συνταξιούχοι, δεν μπορούν να ανέχονται τα τερτίπια των συντεχνιών του δημοσίου.
Οι ίδιοι κι οι ίδιοι στον αγώνα της «τσέπης» και των συμφερόντων τους.
Οι ίδιοι κι οι ίδιοι τα θύματά τους.
Κι είναι άκρως υποκριτική η στάση του ΠαΣοΚ.
Το οποίο ψήφισε όσα αρνούνται σήμερα να εφαρμόσουν ή να δεχθούν οι συνδικαλιστές (κατά κύριο λόγο) των εργαζομένων του μετρό.
Κι αφού τα έχει ψηφίσει, αφού γνωρίζει το δίκαιο της εφαρμογής του ενιαίου μισθολογίου στον δημόσιο τομέα, έρχεται σήμερα και εκφράζει ενστάσεις και προτείνει άλλες λύσεις!
Ίσως, επειδή οι εργαζόμενοι στο μετρό είναι «δικά» του παιδιά.
Ίσως επειδή έχει μπερδέψει τη βούρτσα με κάτι άλλο.
Το ΠαΣοΚ κάνει ότι αγνοεί πως αν η κυβέρνηση υποκύψει στις άδικες και παράλογες απαιτήσεις των εργαζομένων του Μετρό, θα είναι ως να φτύνει όλους τους άλλους κλάδους που αμείβονται από το δημόσιο.
Δηλαδή, τους αξιωματικούς, τους δικαστικούς, τους αστυνομικούς κλπ.
Εξίσου παράλογη θεωρείται και η αντίδραση της ΔΗΜΑΡ στην αναγκαία επίταξη των απεργών.
Η ΔΗΜΑΡ ξαναβάζει «κόκκινες» γραμμές υπέρ των προνομιούχων του δημοσίου, αδιαφορώντας αν όλη η υπόλοιπη κοινωνία ταλαιπωρείται αναίτια και απροκάλυπτα.
Ζητά, μάλιστα, να βρεθεί η χρυσή τομή.
Ουδεμία αντίρρηση. Ποια, όμως, είναι αυτή;
Η μη εφαρμογή για μια ακόμη φορά ενός ψηφισμένου νόμου, από μια κυβέρνηση που η ίδια στηρίζει;
Ας διαλέξει επιτέλους η ΔΗΜΑΡ με ποιον θα πάει και ποιον θ’ αφήσει.
Δεν μπορεί στα δύσκολα να βγάζει την ουρά της απ’ έξω για να εξυπηρετήσει τις αγκυλώσεις της.
Δεν μπορεί συστηματικά να στηρίζει τις παλινωδίες και τους βαρβαρισμούς που μετέρχονται οι κάστες του δημοσίου.
Κι αν δεν μπορούν να αντιληφθούν πόσο έχουν αλλάξει οι καιροί, ας πάρουν το καπελάκι τους κι ας πάνε σ’ άλλες παραλίες να παίξουν.
Κι ας παραδώσουν τον τόπο στην αναρχία και τα άκρα ή ας συνεχίζουν να κάνουν τεμενάδες σε εκείνους που όλο και περισσότεροι τους αποκαλούν " κρατικά κοπρόσκυλα".
Λες και μόνο εκείνοι έχουν ευαισθησίες.
Τις οποίες δεν επιδεικνύουν για τα εκατομμύρια ανέργων προς χάριν του κρατικοδίαιτου κηφηναριού.
Διαφορετικά, ας γίνουν επιτέλους πραγματιστές κι ας δουν τα πράγματα κατάματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου