Σημειωτόν σε πίστα ταχύτητας ή αλλιώς ας κρατάμε μικρό καλάθι για τις αποκρατικοποιήσεις

Για νέες συσκέψεις ακούσαμε χθες στο Μέγαρο Μαξίμου, με θέμα τις πολυπόθητες αποκρατικοποιήσεις.

Μια απ’ τα ίδια.

«Να εντατικοποιήσουμε τις προσπάθειες» κλπ κλπ

Εν τω μεταξύ, δεν έχουμε κάνει παρά ελάχιστα βήματα για την απεμπλοκή αυτών των ζητημάτων από την αντιπαραγωγική, χρονοβόρο και κοστοβόρο γραφειοκρατία και τους

 νόμους που τη συνοδεύουν, οι οποίοι ουσιαστικά απαγορεύουν κάθε επένδυση.

Το παράδειγμα με τους Καταριανούς, που είδαν, αποείδαν και πήραν το καπελάκι τους αναχωρώντας για την απέναντι πλευρά του Αιγαίου, είναι χαρακτηριστικό.

Για να δούμε, όμως τα πράγματα χωρίς τις αγκυλώσεις του πολιτικού φανατισμού.

Είναι περισσότερο από βέβαιο, ότι οι  σωστά ενημερωμένοι πολίτες, οι νουνεχείς, οι μετριοπαθείς, έχουν την αίσθηση ότι το οικονομικό πρόγραμμα που επιβλήθηκε στη χώρα μας δια του Μνημονίου, είναι ένα «όπλο» που αντιμετωπίζει καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, όπως αυτές βίωσε και εξακολουθεί να βιώνει η χώρα μας.

Κάτι, δηλαδή, ως αναγκαίο κακό, αφού χωρίς αυτό δεν θα μπορούσαμε να αποφύγουμε την ολοκληρωτική καταστροφή.

Παρ’ όλες όμως τις θυσίες, παρ’ όλα τα μέτρα, παρ’ ότι ο ιδιωτικός τομέας μετράει μόνο καταστροφές, ο λαϊκισμός δεν επιτρέπει τη σωστή ανάγνωση των δεδομένων.

Η μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, παρακολουθεί ανήμπορη να αντιδράσει την απίστευτη καθυστέρηση στην αντιμετώπιση και εφαρμογή όσων απαιτούνται για να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.

Επί αρκετό διάστημα αναλωθήκαμε στην «υπεράσπιση» των συντεχνιών αδιαφορώντας αν τα μέτρα έπλητταν όλη την υπόλοιπη κοινωνία.

Οι αγκυλωμένες ιδεολογικά κυβερνήσεις του Παπανδρέου, με τους κηπουρούς και τους ουτοπιστές, ψήφιζαν νόμους για τα μάτια των δανειστών και τους έγραφαν στα παλαιότερα (αν είχαν) των υποδημάτων τους.

Η αναξιοπιστία της χώρας έφθασε στην κορύφωσή της.

Μαζί και του πολιτικού συστήματος.

Ο λαϊκισμός και τα πάσης φύσεως μορφώματα βρήκαν πρόσφορο έδαφος σε μια ανέξοδη αντιμνημονιακή ρητορική.

Κάναμε εκλογές, χάσαμε χρόνο μέχρι να μπορέσουν κάποια πολιτικά κόμματα να συνεννοηθούν κι ήρθε η ώρα που τελικά καταφέραμε με αιματηρές θυσίες να λάβουμε τα χρήματα της μεγάλης δόσης του δανείου.

Όντως, πήραμε μια τεράστια ανάσα.

Αποφύγαμε την καταστροφή που θα επέφερε είτε μια πτώχευση είτε η απομάκρυνσή μας από την Ευρωζώνη.

Και μετά;

Μετά επαναπαυθήκαμε.

Δείχνουμε να χαλαρώνουμε.

Μπλέξαμε στα λασπόνερα της λίστας Λαγκάρντ, στους χωματόδρομους της καθολικής αντίδρασης των συντεχνιών του δημοσίου, στις γραφικότητες και τα δικονομικά τερτίπια.

Συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων, ενστάσεις επί ενστάσεων, φληναφήματα επί φληναφημάτων και αποτέλεσμα μηδέν.

Δεν έχουμε κάνει το παραμικρό για να προχωρήσουμε σε διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, που θα έπρεπε να τις έχουμε κάνει μόνοι μας ακόμη κι αν το πρόγραμμα –Μνημόνιο δεν μας τις επέβαλλε.

Ας μη ξεχνάμε ότι ακόμη και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ομολόγησε στη συνάντησή του με τον Σόϊμπλε, την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων.

Οι μεταρρυθμίσεις, όμως, έχουν μείνει πίσω.

Δυστυχώς!

Αιτία δεν είναι υπάρχει άλλη από το περιβόητο πολιτικό κόστος και τις ισορροπίες της τρικομματικής κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την πίεση του λαϊκισμού και των συντεχνιών.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τους εργαζομένους στο Μετρό, οι οποίοι απαιτούν να μη ενταχθούν στο ενιαίο μισθολόγιο των εργαζομένων στο δημόσιο και εξ αυτής της απαίτησής τους ταλαιπωρούνται χιλιάδες πολίτες από την καταχρηστική απεργία τους.

Κι όμως.

Ουδείς έχει βάλει το μαχαίρι το κόκαλο για να μπει τάξη.

Από τον φόβο μη τους πουν ότι είναι…. «φασίστες», δεν προχωρούν είτε στην πολιτική τους επιστράτευση, είτε σε όποιο μέτρο θα τελείωνε την ομηρία της κοινωνίας από αυτούς.

Κι ας λαμβάνουν μισθούς που άλλοι εργαζόμενοι δεν μπορούν να διανοηθούν (βλέπε ανάρτηση με τίτλο «Οι χρυσοί μισθοί των προνομιούχων εργαζομένων του Μετρό).

Το ίδιο συμβαίνει και σε κάθε τι αφορά τον δημόσιο τομέα, τους εργαζομένους σ’ αυτό και φυσικά τους συνδικαλιστές της τριτοκοσμικής κουλτούρας.

Τι μπορούμε να κάνουμε;

Να εκφράσουμε υψηλοφώνως μόνο και μια απαίτηση:

Να προχωρήσουν ταχύτατα οι μεταρρυθμίσεις κι οι αποκρατικοποιήσεις.

Το άνοιγμα των επαγγελμάτων, η σαφής αλλαγή της οικονομικής παραγωγικής διαδικασίας, στο ξεκαθάρισμα του τόπου από την γραφειοκρατία που ανακόπτει ακόμη και τις πιο μικρές παραγωγικές-επενδυτικές προσπάθειες.

Δηλαδή, όπως είπαμε, σε πράγματα που δεν θα έπρεπε να μας επιβάλλουν, αλλά να τα κάνουμε μόνοι μας.

Κι ύστερα, μόνο με συνεννόηση με τους εταίρους και δανειστές μας μπορούμε να προχωρήσουμε σε αλλαγές που θα ανακουφίσουν την κοινωνία.

Είτε αυτές αφορούν τη μείωση της φορολογίας, είτε μικρά πλην ουσιώδη ευεργετήματα.

Μέχρι τότε, ο δρόμος δυστυχώς είναι μακρύς και δεν μπορούμε, εκ των διδαχών του παρελθοντος, παρά να κρατάμε μικρό καλάθι.

Όσοι κυβερνούν σκέφτονται το πολιτικό κόστος και τη δική τους επιβίωση.

Όσοι αντιπολιτεύονται τάζουν λαγούς και πετραχήλια.

Κάποιοι, μάλιστα, στον ύπνο τους ονειρεύονται ότι προβάρουν το πρωθυπουργικό κοστούμι.

Άλλες φορές με γραβάτα κι άλλες όχι…