Η απεργία στο Μετρό και η συμβιβαστική λύση που δόθηκε

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι.

Η απεργία είναι δικαίωμα του εργαζομένου.

Όμως, εξ ίσου δικαίωμά του είναι και η εργασία του όταν δεν επιθυμεί να απεργήσει.

Η απεργία, οφείλει να υπόκειται σε περιορισμούς, ηθικούς και ουσιαστικούς, όταν εξ αιτίας της στρατηγικής σημασίας της υπηρεσίας που απεργεί, αναγκάζεται το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο να

 μην μπορεί να εργαστεί ή να ικανοποιήσει τις ανάγκες του.

Στην Ελλάδα, όμως, η συντριπτική πλειοψηφία των απεργιών, πέραν του στενού συντεχνιακού τους χαρακτήρα, έχει και πολιτικά χαρακτηριστικά.

Επιπλέον, η συντριπτική πλειοψηφία των απεργιών, γίνονται στον δημόσιο τομέα, οι περισσότερες για ψήλου πήδημα από κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές και συντεχνίες, ενώ τα συνδικάτα είναι κομματοκρατούμενα.

Αμφιβάλλει έστω κι ένας σώφρων;

Υπάρχει, συνεπώς, η παραδοξολογία, ότι ο λαός που είναι εργοδότης να απεργεί εναντίον του εαυτού του.

Τα δε αιτήματα του λαού που απεργεί, να τα πληρώνει ο λαός που δεν απεργεί.

Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι στην Ελλάδα τέσσερις είναι οι κύριοι φορείς απεργιών.

Η Υγεία, η αποκομιδή απορριμμάτων, οι συγκοινωνίες και η ενέργεια.

Δηλαδή, εκείνες (πλην της υγείας αφού υπάρχει και ο ιδιωτικός τομέας, αλλά για λίγους) που έχουν σαφή μονοπωλιακό χαρακτήρα και από τις οποίες εξαρτώνται σε μέγιστο βαθμό, υπέρτερα αγαθά, όπως η μετακίνηση προσώπων και προϊόντων, η ηλεκτροδότηση ή αποφυγή μολυσματικών ασθενειών από τα απορρίμματα.

Δηλαδή, εκείνες που είναι μονίμως ελλειμματικές.

Κι είναι απορίας άξιο, για ποιον λόγο δεν έχουμε προχωρήσει ακόμη στην απόλυτη ιδιωτικοποίηση αυτών των υπηρεσιών, πλην ίσως της Υγείας.

Δηλαδή, τι έπαθε το ελληνικό δημόσιο από την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής;

Ίσα ίσα που δεν επιβαρύνεται με τα ελλείμματά της.

Τι έπαθε το ελληνικό δημόσιο από την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ;

Ίσα ίσα που δεν επιβαρύνεται πλέον με τα ελλείμματά του.

Γιατί πρέπει να είναι η αποκομιδή των σκουπιδιών δημόσιο αγαθό;

Γιατί ενώ σε όλη την Ελλάδα οι συγκοινωνίες είναι ιδιωτικές, ενώ στην Αθήνα επιμένουμε στο κρατικοδίαιτο μοντέλο της παραγωγής ελλειμμάτων, που πληρώνουμε όλοι;

Και σε τελική ανάλυση, ως πότε οι δημόσιες υπηρεσίες θα θεωρούνται «τσιφλίκια» των εργαζομένων τους, όταν για τις επενδύσεις τους έχουμε πληρώσει όλοι;

Η πρόσφατη απεργία στο Μετρό, πολύ περισσότερο ενάντια στην ηθική αρχή της ισότητας που επιβάλλεται στο δημόσιο με το ενιαίο μισθολόγιο, ήταν πέρα για πέρα αδικαιολόγητη.

Οι δε συνδικαλιστές, μετά τους λεονταρισμούς τους κι όταν η μεγάλη μερίδα της κοινωνίας εξέφραζε παντοιοτρόπως τη δυσφορία της, άρχισαν να ζητάνε διαπραγματεύσεις, όπως αναστολή των αποφάσεων του Κράτους κλπ.

Ζητούσαν, δηλαδή, να διαπραγματευτούν με την κοινωνία, η οποία είναι εκείνη που έχει πληρώσει την επένδυση του Μετρό, ενώ ταυτοχρόνως είναι τόσο ιδιοκτήτης – εργοδότης, όσο και πελάτης.

Είναι εκείνη, που σε τελική ανάλυση πληρώνει τα ελλείμματα των δημοσίων οργανισμών.

Ακόμη και οι άνεργοι.

Ας αναλογιστούμε πόσα χρήματα έχουμε πληρώσει για την Ολυμπιακή Αεροπορία, για τον ΟΣΕ, για τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ κλπ.

Η απεργία του Μετρό είχε χαρακτηριστικά πολιτικής και κατευθυνόμενης απεργίας.

Οι κραυγές των συνδικαλιστών ότι θα ρίξουν την κυβέρνηση, ήταν χαρακτηριστικές.

Κι όμως. Εκείνοι που κραύγαζαν, παραβίαζαν θεμελιώδη Συνταγματικά δικαιώματα των υπολοίπων:

-         Στερούσαν από ένα πολίτη να μετακινηθεί

-         Στερούσαν από ένα πολίτη να εργαστεί στην άλλη άκρη της πόλης.

-         Στερούσαν σε ασθενείς την επίσκεψη στον γιατρό τους.

-         Έπλητταν δεκάδες άλλες παραγωγικές τάξεις.

-         Αγνοούσαν συστηματικά και προκλητικά τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει αυτές τις ώρες και με τους εργαζόμενους στα λεωφορεία, αλλά και με τους αγρότες που πρόσκεινται στο ΚΚΕ.

Η ελληνική πολιτεία επέλεξε να αντιδράσει με την πολιτική επιστράτευση των εργαζομένων του Μετρό.

Η λύση που δόθηκε χαρακτηρίστηκε η πλέον ανώδυνη, αφού και η απεργία τελείωσε, αλλά και οι συνδικαλιστές δεν «τσαλακώθηκαν».

Όμως, έχουμε τη βεβαιότητα ότι το ελληνικό δημόσιο δεν υπερασπίστηκε τα δικά του συμφέροντα, ούτε άσκησε τα δικαιώματά του.

Δηλαδή, δεν εντόπισε τους υπαίτιους των παράνομων πράξεων.

Και, δεν τους απέλυσε!

Όπως δεν έχει απολύσει τους υπεράριθμους του δημοσίου τομέα, που εξακολουθεί να παράγει ελλείμματα, που αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε όλοι.

Είτε με τους υπέρογκους φόρους που επιβάλλονται, είτε με την σκληρή λιτότητα που βιώνουμε όλοι, είτε με την πασιφανή και παγκοίνως γνωστή έλλειψη νοικοκυροσύνης.

Απλά πράγματα.

Αλλά για τις πολιτισμένες χώρες.