Ένας απλός νόμος χρειάζεται για τις συντεχνίες των δημοσίων μονοπωλίων

Οφείλουμε να πούμε  μια αλήθεια.

Η κυβέρνηση, είτε μας αρέσει είτε όχι, λειτούργησε ως πραγματική κυβέρνηση στο ζήτημα των απεργών του Μετρό.

Δεν έχουμε συνηθίσει στον τόπο μας να έχουμε κυβέρνηση που λειτουργεί υπό την επήρεια της απλής λογικής και της εφαρμογής των νόμων.

Μέχρι τώρα, πάγια θέση όλων των κυβερνήσεων σε αντίστοιχες περιπτώσεις, ήταν η

 λογική «δώσε κάτι στους απεργούς να μη φωνάζουν».

Έτσι δημιουργήθηκε το υπέρογκο και κοστοβόρο δημόσιο, έτσι δημιουργήθηκαν οι ανισορροπίες μισθών, έτσι δημιουργήθηκε η προνομιούχος κάστα των εργαζομένων στο δημόσιο, με τα παράλογα επιδόματα και τις «δικτατορικές» εξουσίες.

Ας μη ξεχνάμε ένα βασικό γεγονός.

Ότι όλες οι συντεχνίες του δημοσίου και δη των ΔΕΚΟ, λειτουργούν απολύτως εκβιαστικά λόγω του μονοπωλιακού χαρακτήρα των υπηρεσιών που προσφέρουν.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα η ΔΕΗ, το Μετρό, παλαιότερα η Ολυμπιακή και οι άλλες συγκοινωνίες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, επίσης, της άλλης οπτικής γωνίας είναι η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, ο οποίος μόλις «βγήκε» στον ανταγωνισμό, άλλαξε τελείως μορφή και λογική αντιμετώπισης των δεδομένων. Ακόμη και σε συνδικαλιστικό επίπεδο.

Το βέβαιο είναι, ότι δεν μπορεί μια φούχτα συνδικαλιστές διαφόρων κρατικών συντεχνιών, ή κομματικά ελεγχόμενων του ιδιωτικού τομέα (π.χ. ναυτεργάτες) να κυβερνούν τον τόπο.

Δεν μπορεί μια φούχτα συνδικαλιστών να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της, τόσο την εκλεγμένη κυβέρνηση, όσο και τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Κι αν αυτό γινόταν κατά κόρον στο παρελθόν, δεν μπορεί να συνεχίζεται, πολύ περισσότερο με τις συνθήκες που βιώνουμε σήμερα.

Δεν μπορεί συστηματικά και επί δεκαετίες, να κρατούν όμηρους τις κυβερνήσεις και την κοινωνία.

Δεν μπορεί στην απόλυτη οικονομική –και όχι μόνο- παρακμή του τόπου, εκείνοι να μιλούν για κεκτημένα και να προβάλλουν απαιτήσεις που στα ώτα μεγάλης μερίδας της δοκιμαζόμενης κοινωνίας, ακούγονται από παράλογες έως κωμικές.

Δεν μπορεί να λειτουργούν εσαεί ως οι επιβραδυντές της ανάταξης.

Δεν μπορεί να προστατεύονται εσαεί οι συνδικαλιστές από κόμματα και κομματίδια, αλλά και από ξεπερασμένους νόμους που ευνοούν τα ιδιωτικά τους συμφέροντα και τα μετατρέπουν σε διανεμητικές συσπειρώσεις εισοδημάτων προς τα μέλη τους.

Υπό αυτό το πρίσμα, εκτιμούμε ότι πολλά μπορούν να αλλάξουν σε όσα δεινά επιφέρουν στην κοινωνία οι λογικές και πρακτικές των συνδικαλιστών –και δη των κρατικοδίαιτων- με μια απλή αλλά άκρως ουσιαστική παρέμβαση.

Μια νομοθετική παρέμβαση που να αναφέρει ότι οι αποφάσεις για την απεργία δεν μπορεί να είναι έγκυρες αν δεν λαμβάνονται με απόλυτη πλειοψηφία των εργαζομένων.

Υγρ. Αυτός ο συνδικαλιστής του Μετρό που βγήκε το πρωί στο MEGA, μετά την επέμβαση της αστυνομίας στο αμαξοστάσιο και την ελευθέρωση του από την παράνομη κατάληψη των απεργών,  μπορεί να έχει σώας τας φρένας όταν κάνοντας το τηλεοπτικό του σώου φώναζε ότι «η πόρτα που άνοιξαν είναι η πόρτα του σύγχρονου Πολυτεχνείου»;