Επιστρατεύστε τους!

Η συνδικαλιστική –κομματική κάστα των (ακόμη και σήμερα) προνομιούχων του δημοσίου τομέα, εξακολουθεί να προκαλεί την χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία.

Με πρόσχημα την μείωση των αποδοχών τους ή την κατάταξή τους σε ενιαίο μισθολόγιο, συνεχίζουν την επαναστατική γυμναστική τους, που το μόνο που δημιουργεί είναι η αγανάκτηση των υπολοίπων πολιτών.

Οι ακόμη και σήμερα προνομιούχοι, που δεν

 κινδυνεύουν από απόλυση λόγω της επάρατης μονιμότητας, με τις συνεχείς κινητοποιήσεις για τα …κεκτημένα που χάνουν, είναι σαν να ειρωνεύονται τα εκατομμύρια ανέργων που πλήρωσαν και πληρώνουν για χάρη τους.

Οι του Μετρό, αποφάσισαν να κατέβουν σε απεργίες αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους.

Δεν θέλουν, λέει, να ενταχθούν στο ενιαίο μισθολόγιο!

Θέλουν, λέει, να φύγει η κυβέρνηση που επιφέρει δεινά στους εργαζόμενους.

Θέλουν, λέει, νέες προσλήψεις επειδή δεν φτάνουν!

Απίστευτα πράγματα.

Όλοι αυτοί οι κύριοι -εξακολουθώ να τονίζω το προνομιούχοι λόγω κυρίως της μονιμότητας- προκαλούν βάναυσα τη νοημοσύνη των υπολοίπων.

Όπως την προκαλούσαν επί δεκαετίες στην Ολυμπιακή (παρεμπιπτόντως από τότε που ιδιωτικοποιήθηκε έχουν μειωθεί στο ελάχιστο οι εργατοώρες που χάνονταν λόγω κινητοποιήσεων), στον ΟΣΕ, στη ΔΕΗ, στην ΑΔΕΔΥ και πάει λέγοντας.

Όταν υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι από τον ιδιωτικό τομέα, όταν υπάρχουν χιλιάδες κλειστές επιχειρήσεις που πληρώνουν το τίμημα του κοστοβόρου και αντιπαραγωγικού δημοσίου, όταν οι Έλληνες πληρώνουν απίστευτα ποσά σε φορολογία για να συντηρείται αυτό το υπερμεγέθες  Κράτος, δεν μπορεί να παίζουν παιγνίδια στην πλάτη τους εκείνοι που όλοι γνωρίζουμε τι πρεσβεύουν και τι «υπηρετούν».

Σε τελική ανάλυση, αν νομίζουν ότι οι απολαβές τους δεν είναι εκείνες που επιθυμούν, αν νομίζουν ότι έχουν τις ικανότητες και δυνατότητες να εισπράττουν περισσότερα, γιατί δεν παραιτούνται και να αναζητήσουν αλλού τη τύχη τους;

Θα πείτε «Βλάκες είναι να χάσουν τη μονιμότητα για την οποία φίλησαν κατουρημένες ποδιές»;

Εδώ είναι το ζήτημα.

Όλοι αυτοί στον δημόσιο τομέα, έχουν γαλουχηθεί με τη λογική της ήσσονος προσπάθειας.

Πως θα επιβιώσουν εκτός αυτού;

Η άποψή μας είναι ξεκάθαρη.

Δεν συμφωνούμε διόλου με τις μειώσεις μισθών στον δημόσιο τομέα.

Είναι άδικες και ισοπεδωτικές.

Είναι προτιμότερο ένας άξιος δημόσιος υπάλληλος να εισπράττει όσα αξίζει – αφαιρουμένου του ποσού που πρέπει να καταβάλλει για τη μονιμότητα- παρά να ισοπεδώνεται σε ενιαία μισθολόγια και λοιπά μισθολογικά τερατουργήματα, επδόματα και παραεπιδόματα.

Πιστεύουμε ότι αντί μειώσεις μισθών έπρεπε και πρέπει να προχωρήσουμε σε απολύσεις.

Ναι, ξέρουμε ότι και μόνο η έκφραση της λέξης «απολύσεις» σοκάρει.

Είναι, όμως, η μόνη λύση.

Διαφορετικά, όλοι αυτοί οι κύριοι θα μας δουλεύουν και εμείς θα αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε συνεχώς υπέρογκους φόρους, τη στιγμή μάλιστα που βιάζεται η νοημοσύνη μας.

Με απολύσεις στον δημόσιο τομέα και ταυτόχρονη μείωση φόρων, μπορούμε να βγούμε από το τέλμα.

Αν, δηλαδή, φτάσουμε τη συνολική φορολογία στο 10-12% του ΑΕΠ.

Τότε και μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη.

Δεν είναι δυνατόν η οικονομία να είναι τελματωμένη και να μη παράγει τίποτα και το Κράτος για τις ανάγκες του να αυξάνει φόρους και να εξακολουθεί να είναι σπάταλο κι αναποτελεσματικό.

Διαφορετικά, θα υφιστάμεθα συνεχώς τις αυξήσεις των εισιτηρίων στο Μετρό (όταν δουλεύει), τις αυξήσεις της ΔΕΗ (όταν οι Φωτόπουλοι δεν κατεβάζουν τους διακόπτες),  τις αυξήσεις των δημοτικών τελών (όταν οι Μπαλασσόπουλοι δεν καταλαμβάνουν τα δημαρχεία) κλπ κλπ….

Μέχρι, όμως, να γίνουμε Κράτος με απλή λογική και πολιτικό ρεαλισμό, μέχρι να ξεφύγουμε από τις σοβιετικές λογικές και πρακτικές, ας κάνουμε το αυτονόητο:

Πολιτική επιστράτευση σε όλους εκείνους που ταλανίζουν την διαλυμένη κοινωνία στο όνομα των…δικαιωμάτων τους.