10 εκλογικά συμπεράσματα... σαν να μη πέρασε μια μέρα...

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ο Αλέξης Τσίπρας, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, πέτυχε προσωπική νίκη στις εκλογές.

Απολύτως προσωπική!

Ακόμη και τον κυβερνητικό του εταίρο επέλεξε και επέβαλλε.

Κι αυτό, μετά από μια καταστροφική επτάμηνη διακυβέρνηση με παλινωδίες, ερασιτεχνισμούς, γραφικότητα, λουμπεναριό, κλειστές τράπεζες και τρίτο επώδυνο μνημόνιο.

Κι όμως, η ελληνική κοινωνία, τον εμπιστεύθηκε και πάλι, θεωρώντας ότι

εκπροσωπεί καλύτερα τα συμφέροντά της, έστω κι αυτά τα –σε μέγιστο βαθμό- συντεχνιακά της συμφέροντα.

Το έχουμε γράψει χιλιάδες φορές.

Μια κοινωνία εθισμένη στον κρατισμό και τα πέριξ αυτού, μια κοινωνία που έχει δείξει ότι δεν επιθυμεί ν’ αλλάξουν πολλά πράγματα για ν’ αντιμετωπίσει με βλέμμα πολιτικής κανονικότητας το μέλλον, δεν είναι εύκολο ν’ απεμπολήσει τα θεωρούμενα κεκτημένα της και να συνταχθεί με δυνάμεις που δεν της τα εξασφαλίζουν.

Η απολύτως λούμπεν σκηνή με τους εναγκαλισμούς του ακραία Δεξιού κυβερνητικού εταίρου με κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, καταδεικνύει την ακτινογραφία της κοινωνίας.

Αυτής της κοινωνίας που πήγε και ψήφισε και καθόρισε το μέλλον του τόπου.

Γιατί, υπάρχει και μια άλλη κοινωνία που αδιαφόρησε πλήρως.

Κι όπως καταγράφουν οι αναλύσεις του χάρτη των αποτελεσμάτων, η αποχή τελικά ωφέλησε τον ΣΥΡΙΖΑ κι έπληξε τον βασικό του αντίπαλο, αφού σημειώθηκε σε μεγάλα ποσοστά σε περιοχές που ήταν παραδοσιακά εκλογικά του φέουδα.

Επί της ουσία τώρα.

Οι εκλογές έγιναν για να «καθαρίσει» ο Αλέξης Τσίπρας το κόμμα του.

Το έπραξε με την μέγιστη επιτυχία, δεδομένου ότι οι πρώην εσωκομματικοί του αντίπαλοι, όχι μόνο απεδείχθησαν με ελάχιστο πολιτικό –ειδικό βάρος, αλλά έμειναν κι εκτός Βουλής.

Γιατί, κατά τα άλλα, όλο το σκηνικό είναι ίδιο.

Σαν να μη πέρασε μια μέρα…

Οφείλουμε, όμως, να εξάγουμε και κάποια βασικά συμπεράσματα από την εκλογική διαδικασία.

Ας τα δούμε αναλυτικά:

1. Ο Αλέξης Τσιπρας, κυνικός, τακτικιστής, ίσως κι αδίστακτος, έχει έρθει για να μείνει.

Έχει καταφέρει να δημιουργήσει πέριξ των αντιπάλων του –κι εν μέρει σωστά- ένα μαύρο μανδύα και να δημιουργήσει γι’ αυτά βαριά ενοχικά σύνδρομα.

Όχι τόσο για όσα συνέβησαν μέχρι το 2010, αλλά για όσα συνέβησαν μετά απ’ αυτό.

2. Κατάφερε και κατέστησε «εργαλεία» του τα αντιπολιτευτικά κόμματα, ειδικά μετά το δημοψήφισμα του Ιουλίου.

Τα κόμματα αυτά (Νέα Δημοκρατία, ΠαΣοΚ, Ποτάμι), σχεδόν του έδωσαν λευκή επιταγή να διαπραγματευθεί με τους εταίρους, λες και δεν υπήρχε κυβερνητική πλειοψηφία.

Όχι μόνο τα εγκλώβισε ( μπροστά στο εθνικό τους καθήκον), αλλά και τα χρησιμοποίησε για να υπερψηφίσει την επαχθή συμφωνία, γνωρίζοντας το εσωκομματικό του πρόβλημα.

3. Κατάφερε να κινητοποιήσει πλήρως τα κοινωνικά στρώματα και το θυμικό εκείνων που επιθυμούν κάτι νέο και απεχθάνονται το παλιό, εξακολουθώντας να εκτιμούν ότι πάντα ο αίτιος των κακών είναι ένας τρίτος κι όχι εκείνοι ή οι δικές μας στρεβλώσεις.
4. Η Νέα Δημοκρατία ακόμη και συσπειρωμένη σε υψηλότατα ποσοστά, ακόμη και «διακορεύοντας» το Ποτάμι, καταδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι διάγει πολυετή κρίση ταυτότητας.

Τι κόμμα είναι και πού επιθυμεί να κατευθυνθεί;

Πιο Δεξιά και λαϊκά, όπως εκφράζονταν κορυφαία στελέχη της, ακόμη και τις ώρες ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων χθες βράδυ;

Πιο φιλελεύθερα, όπως επιτάσσει σύγχρονος ευρωπαϊκός της ρόλος;

Απλά κεντροδεξιά με τη λογική του λίγο έτσι και λίγο αλλιώς;

Ζητήματα που πρέπει ν’ απαντηθούν και κυρίως με σαφή ατζέντα.

Δεν μπορεί το από το 2000 –τουλάχιστον- φθαρμένο ρούχο, να μην έχει λιώσει πλήρως το 2015…

Κι από την άλλη πλευρά, είναι επιτακτικό το ζήτημα των προσώπων που θα εκφράσουν την επόμενη ημέρα της.

Αφού πρωτίστως ξεπεραστεί – ακόμη και με «βίαιη σκληρότητα»-  το σύνδρομο του ιδρυτή και της σχολής των επιγόνων του.

5. Βασικό συμπέρασμα, επίσης, από τις εκλογές και τ’ αποτελέσματά τους, αποτελεί το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να έχει ευήκοα ώτα σε κάθε τι αριστερόστροφο και σε κάθε  τι που θωπεύει τα κατώτερα ένστικτά της (όρα λαϊκισμός).

Εξ ου και βρίσκονται απολύτως συρρικνωμένες οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις κι οι φωνές του πολιτικού ρεαλισμού.

Υπενθυμίζω, ότι δεν εξελέγη βουλευτής ο Διαμαντούρος….

6. Χρυσή Αυγή, ΚΚΕ, Λαϊκή Ενότητα και σκόρπιες Αριστερές εκφάνσεις και μορφώματα, αγγίζουν σχεδόν το 20% του εκλογικού σώματος των ψηφισάντων!

Τεράστιο ποσοστό για μια ευνομούμενη αστική δημοκρατία, που ασφαλώς πρέπει να προβληματίζει.

7. Έχει αποδημήσει οριστικά το δίλημμα «Μνημόνιο –Αντιμνημόνιο».

Αλλά, δεν έχει καθόλου κατανοητό από την συμμετέχουσα κι απέχουσα κοινωνία το μάλλον βέβαιο γεγονός, ότι το εγγύς μέλλον είναι γεμάτο παγίδες, αφού είναι σίγουρο ότι στην Ελλάδα δεν θα δοθούν άλλες ευκαιρίες διάσωσης.

Κι ότι το μόνο εναλλακτικό σενάριο της υπάρχουσας πραγματικότητας αποτελεί το απεχθές Grexit κι η απόλυτη πτώχευση.

8. Η νέα κυβέρνηση των 155 βουλευτών, είναι εξαιρετικά ασταθής.

Πολύ περισσότερο όταν στις τάξεις του πρώτου κυβερνώντος κόμματος, υπάρχουν τουλάχιστον 15 βουλευτές που αντιτάσσονται στην ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων αλλά και στην εφαρμογή του ψηφισμένου τρίτου μνημονίου.

Δηλαδή, δεν είναι διόλου απίθανη νέα κυβερνητική αστάθεια.

9. Τέλος, οφείλουμε να καταγράψουμε με τη δέουσα προσοχή ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας που ψήφισε, το έπραξε όχι για να μη κυβερνήσει ένα κόμμα, αλλά για να μη κυβερνήσει ένα άλλο.

Γεγονός, που καταδεικνύει βαθύτατη πολιτική κρίση κι ανάγκη ριζικών αλλαγών στον πολιτικό –κομματικό χάρτη.

10. Κι  ένα τελευταίο συμπέρασμα που αφορά τα του οίκου μου.

Η δημοσιογραφία –και σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο- κατέδειξε ότι χρήζει γενναίας αλλαγής ρότας.

Οφείλεται μέγιστη ενδοσκόπηση και πολλά νέα πρόσωπα στις γραμμές «μάχης».

Πρόσωπα που θα τους αφορά περισσότερο η ουσία και λιγότερο οι εντυπώσεις κι η δημόσια εικόνα τους…