Αυτοί που άνοιξαν την πόρτα του φρενοκομείου

Γράφει

ο Ηλίας Ζαράνης

Είναι φυσικά μέσα στις θεμιτές επιδιώξεις μιας πολιτικής δύναμης να προσπαθεί να διευρύνει την επιρροή της και να αυξήσει τα εκλογικά της ποσοστά. Αν δε αυτή είναι και μια δύναμη της Ευρωπαϊκής, μεταρρυθμιστής κεντροαριστεράς που είναι πολυδιασπασμένη, αυτό είναι επιβεβλημένο.

Υπό το πρίσμα αυτό και με μια επιφανειακή προσέγγιση, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι καλοδεχούμενη η συγκρότηση της «Δημοκρατικής συμπαράταξης» από το ΠΑΣΟΚ και ότι απέμεινε στην ΔΗΜΑΡ, μετά τις αλλεπάλληλες διασπάσεις της, απόρροια της

αμφιθυμίας και της σωρείας λαθών του εναπομείναντος ηγετικού της πυρήνα. Εξ αυτού και μόνο είναι άχαρο να ασκείς κριτική σε μια τέτοια απόπειρα.

Ωστόσο ερεθίζει το γεγονός ότι αυτή η κίνηση εμφανίζεται ως «πρόπλασμα για τη δημιουργία του σύγχρονου ευρωπαϊκού φορέα της σοσιαλδημοκρατίας και του κέντρου» και όχι ως αυτό που πραγματικά είναι.Δηλαδή μια προσπάθεια να επανέλθουν στο κέντρο του πολιτικού παιχνιδιού, από πολύ δυσμενέστερες θέσεις, στελέχη και πολιτευόμενοι που απέτυχαν σε άλλες πολύ πιο ευνοϊκές συνθήκες.

Πολύ περισσότερο όταν γνωρίζεις τι έχει προηγηθεί και ποια είναι η «συμβολή» των περισσοτέρων εξ αυτών στο πολύπαθο ζήτημα της συμπόρευσης των δυνάμεων του σοσιαλδημοκρατικού χώρου. Ότι αυτή η υπόθεση δηλαδή κακόπαθε ακριβώς από αυτούς που σήμερα, ετεροχρονισμένα και ξέπνοα, εμφανίζονται ως οι θαρραλέοι σκαπανείς της.

Αναφέρομαι κυρίως στη σημερινή ηγετική ομάδα της ταλαίπωρης ΔΗΜΑΡ που την εποχή της ακμής της και της ηγεμονίας της στο χώρο, θα μπορούσε να έχει προωθήσει την υπόθεση αυτή με πολύ καλύτερη έκβαση. Οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν δηλαδή στην άρνηση διαλόγου με την κίνηση των 58 και τα άλλα κόμματα και κινήσεις του χώρου και που ως υποστηρικτές και βοηθοί του μοιραίου Φ. Κουβέλη συνέβαλλαν στην αυτοκαταστροφική πορεία της ΔΗΜΑΡ. Που πίεσαν αφόρητα για την αυτοκτονική της αποχώρηση από την τρικομματική κυβέρνηση και που στήριξαν την άρνηση να ψηφιστεί ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Σταύρος Δήμας. Και που άνοιξε την πόρτα στην καταστροφική επέλαση του φρενοκομείου που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιός μπορεί να ξεχάσει άλλωστε το ρόλο τους στην έξωση της ΜΕΤΑρρυθμιστικής τάσης από την ΔΗΜΑΡ με την επαίσχυντη κατηγορία ότι «θέλουν να παραδώσουν το κόμμα στο αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ». Με το οποίο τώρα συνεργάζονται, αφού το εξύβριζαν καθημερινά, παρακάμπτοντας με ευκολία όλα όσα καταμαρτυρούσαν στους συντρόφους τους.

Γεγονός που γίνεται ακόμα πιο απεχθές όταν είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι πριν καταλήξουν στο ΠΑΣΟΚ είχαν ήδη φάει πόρτα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακολούθησε ανεπιτυχώς η πόρτα του Ποταμιού, από όπου απαίτησαν (δημοκρατικότατα) να καταλάβουν έδρες εκλεγμένων βουλευτών.

Η υπόθεση αυτή δεν πλήττει μόνον το ήθος της Αριστεράς, ακουμπάει και το ΠΑΣΟΚ, που παρότι είναι κατανοητή η ανάγκη μιας έστω επικοινωνιακού τύπου «διεύρυνσης», αποδέχθηκε μια τέτοιου είδους συμφωνία.

Το ζήτημα δεν θα είχε καμία απολύτως σημασία αν δεν εμφανιζόταν ως «απαρχή σύγκλισης του χώρου».

Αν η σύγκλιση πρόκειται να γίνει με τους όρους και την ποιότητα της δεδομένης συμφωνίας, είναι βέβαιο ότι θα φθαρεί και ο χώρος και η ίδια η έννοια της σύγκλισης.

@ Μεταρρύθμιση

• O Hλίας Ζαράνης είναι μέλλος του Πανελλαδικού συμβουλίου των "ΜΕΤΑρρυθμιστών"