Αντίσταση στον κρατισμό, για να υπάρξει ελπίδα

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Η αρχή του τέλους γράφηκε στη δεκαετία του ’80.

Το δημόσιο κι ο κρατικός τομέας διογκώθηκαν σε απίστευτο βαθμό.

Το φαύλο, δυσλειτουργικό, ρουσφετολογικό κράτος, δημιούργησε και το αυτοκαταστροφικό συνταξιοδοτικό σύστημα, το οποίο αποτελεί την τεράστια μαύρη τρύπα των δαπανών.

Με συνταξιούχους 50 ετών, με επιδόματα μαϊμού –ακόμη και προσέλευσης στην εργασία- με τεράστια εφάπαξ επιδοτούμενα από τον κρατικό κορβανά και

μπόλικη νιρβάνα.

Ο αντιευρωπαϊσμός κι ο εθισμός στο εύκολο, έγιναν συνείδηση στην κοινωνία.

Η στήριξη της κατανάλωσης με υπέρμετρο δανεισμό, δημιούργησαν την ανισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης, ευνοώντας τις εισαγωγές και δημιουργώντας οικονομικές ανισορροπίες στους δείκτες της οικονομίας.

Ταυτοχρόνως, οι συντεχνίες ανέλαβαν ουσιαστικά τη διακυβέρνηση της χώρας, επέβαλλαν αναγκαστικά προνόμια τα οποία σήμερα θεωρούν κεκτημένα κι οδήγησαν τον κράτος σε τεράστιο δανεισμό προκειμένου να μπορεί ν’ ανταπεξέλθει.

Η περίφημη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου «Τσοβόλα δώστα όλα» έγινε σύνθημα και τρόπος ζωής.

Η κρατική γραφειοκρατία μεγεθύνθηκε κι ο ιδιωτικός τομέας άρχισε να δέχεται απηνείς διώξεις, πολύ περισσότερο όταν έγινε συνείδηση μεγάλου μέρους της κοινωνίας ότι η επιχειρηματικότητα αποτελεί, περίπου, ποινικό αδίκημα.

Οτιδήποτε επιχειρήθηκε να διασωθεί ή να μεταρρυθμιστεί από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ή στελέχη των κυβερνήσεων Σημίτη, συνάντησε λυσσαλέες αντιδράσεις.

Πεζοδρόμιο, καταστροφές, λάσπη.

Το μεγάλο κράτος κι οι συν αυτώ, είχαν ήδη δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις της επικείμενης χρεοκοπίας.

Η μεταπρατική οικονομία άρχισε να διογκώνεται εις βάρος της πραγματικής οικονομίας.

Ο σοβιετικός κρατικός παρεμβατισμός είχε ήδη εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα.

Οι παλαιότεροι θα θυμούνται, ασφαλώς, ότι στα τέλη της δεκαετίας του ’80, η Ελλάδα εν μέσω σκανδάλων και πολιτικού φανατισμού, εμφάνιζε ήδη αρνητική βιομηχανική παραγωγή ενώ το εξωτερικό της έλλειμμα κάλπαζε προς τα άνω, την ίδια ώρα που είχε ένα από τα υψηλότερα κατά κεφαλή εξωτερικά χρέη της υφηλίου.

Φώναζε ο Χαλικιάς, τότε διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, αλλά η κοινωνία είχε ν’ ασχολείται με τους …έρωτες του Ανδρέα και την ψεύτικη ευμάρεια.

Λίγο αργότερα, στα μέσα και στα τέλη της δεκαετίας του ’90, ακόμη κι ο ιδιωτικός τομέας υψηλής κερδοφορίας κατέστη κι αυτός νονός του κράτους, μέσω της μεταπρατικής «κυβέρνησης» των εργολάβων.

Σε παράλληλη συμπόρευση με την εξακολουθούμενη εντυπωσιακή διόγκωση του δημοσίου τομέα, που προκαλούσε την καταναλωτική «φούσκα», αλλά κι εικονικές υπεραξίες στον στρεβλό τομέα της κτηματαγοράς.

Φώναζαν, τότε, ο Ανδριανόπουλος, ο Μάνος, οι διοικητές της Τραπέζης της Ελλάδος, αλλά και στελέχη των κυβερνήσεων Σημίτη, όπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος, η Άννα Διαμαντοπούλου ή ο Τάσος Γιαννίτσης.

Η είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ με τις δομές που είχε η οικονομία της, ήταν η αρχή του τέλους.

Η αρχή της χρεοκοπίας.

Η κατάρρευση του Χρηματιστηρίου, ήταν η κορύφωση της ασυδοσίας κι η ελληνική οικονομία –μέσα σε οκτώ μήνες- υπέστη απώλειες που υπερέβησαν τα 100 δισεκατομμύρια (αναλογικά) ευρώ!

Ενδεικτικά και για να γίνει κατανοητό το τι συνέβη τότε, αναφέρω ότι αν σήμερα θελήσει οιοσδήποτε επενδυτής να επενδύσει στην Ελλάδα (λέμε τώρα), δεν χρειάζεται να επενδύσει περισσότερα από 30 δις ευρώ για να κάνει κτήμα του όλον τον παραγωγικό ιστό της Ελλάδας.

Αυτό είναι το ποσό κεφαλαιοποίησης του χρηματιστηρίου.

Κι αν άλλος επενδυτής άκουγε τον Λαφαζάνη και το ΚΚΕ,  με 80-90 δις ευρώ μετατρεπόμενα σε δραχμές, θα μπορούσε να αγοράσει όλη τη χώρα.

Φυσικά, δεν πρέπει να μείνουν στο απυρόβλητο οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν.

Το μόνο που έκαναν είναι η συντήρηση των αντιπαραγωγικών μηχανισμών.

Και την εξακολουθητική μεγέθυνση του δημοσίου, με τους νόμους του νυν προέδρου της Δημοκρατίας.

Η οποία συνεχίστηκε τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος για να δικαιολογήσει το λαϊκίστικο σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», άρχισε να επιδίδεται σε παροχές, την ώρα που η οικονομία ήταν ήδη στην εντατική.

Μοιραία, ακολούθησαν τα μνημόνια.

Από τα οποία διαλύθηκαν τα πάντα, μόνο και μόνο επειδή οι κυβερνήσεις δεν θέλησαν να παρέμβουν και ν’ αλλάξουν τη ρότα της κρατικίστικης οικονομίας, των συντεχνιών, των προνομίων, της αντιεπενδυτικής γραφειοκρατίας και υπέρμετρης φορολογίας, αλλά και της λογικής της ήσσονος προσπάθειας.

Να τονίσουμε και κάτι ακόμη, ενδεικτικό της μακαριότητας πολιτικής και πολιτών;

Μόνο τη δεκαετία 2000-2009, δηλαδή την εποχή προ των μνημονίων, η επιχορήγηση του κράτους στα ασφαλιστικά ταμεία έφτασε στο δυσθεώρητο ποσό των 220 δις ευρώ!

Δηλαδή, αν συνυπολογιστούν κι οι τόκοι, όσο ολόκληρο το Δημόσιο χρέος!

Κι όμως, είχε απορριφθεί από το σύνολο της κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου, ο περίφημος νόμος Γιαννίτση, το 2001.

Ουδείς ήθελε να ξεβολευτεί.

Το ίδιο και σήμερα.

Αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα.

Με 2,5 εκ. συνταξιούχους, με 1 εκ. αμειβομένους από τον δημόσιο κορβανά, 1,5 εκ. ανέργους και μόλις 700 χιλιάδες ανθρώπους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.

Με τεράστια ελλείμματα στις δομές του ασφαλιστικού της συστήματος και μηδενική παραγωγή.

Κι όλοι για το μόνο που νοιάζονται είναι να μη μειωθούν οι μισθοί (κατά κόρον του δημοσίου) κι οι συντάξεις;

Κι όμως, ουδείς θέλει ν’ αλλάξει αυτή την Ελλάδα.

Οι πολίτες πουν μόλις πριν λίγα χρόνια έδιναν σε ΠαΣοΚ και Νέα Δημοκρατία ποσοστά που υπερέβαιναν το 80%, σήμερα με το ζόρι δίνει και στους δυο 30%.

Όχι φυσικά για τις επιλογές τους, αλλά επειδή δεν μπορούν πλέον να διατηρήσουν το κράτος όπως ήταν!

Κι έτρεξαν να βρουν στέγη σε όσους τους το υπόσχονται.

Ουδείς κοινωνία και πολιτικοί- θέλει να αλλάξει το οικονομικό μοντέλο και να δημιουργήσει άλλες δυνατότητες παραγωγής.

Όλοι –κι η κοινωνία πρώτη και καλύτερη-  επιθυμούν ν’ αντιμετωπιστούν τα τεράστια διαρθρωτικά προβλήματα του τόπου, με νοοτροπία και εργαλεία που δεν ανταποκρίνονται στην ελληνική πραγματικότητα.

Γίνεται εν έτει 2015 να λειτουργεί το κράτος κι η οικονομία με δομές της δεκαετίας του ’50 ή έστω του ’80;

Γίνεται το δημόσιο που εν πολλοίς είναι η αιτία της χρεοκοπίας να εξακολουθεί ν’ αποτελεί την ιερή αγελάδα κυβερνήσεων και μεγάλου μέρους της κοινωνίας;

Να πούμε τη μεγάλη αλήθεια που τόσα χρόνια σκεπάζουμε κάτω από το χαλί, παρασυρμένοι από το ψεύτικο δίλημμα «μνημόνιο κι αντιμνημόνιο»;

Η χώρα μας δεν έχει πρόβλημα χρέους.

Έχει πρόβλημα με τους παραγωγικούς της μηχανισμούς και τον κρατικό παρεμβατισμό, που δεν επιτρέπουν στο χρέος να είναι βιώσιμο.

Το έχουμε καταγράψει επανειλημμένως:

Ακόμη κι αν αύριο μας διαγράψουν όλο το χρέος, σε ένα χρόνο πάλι θα χρωστάμε στους πάντες.

Κι η λύση είναι σαφής.

Ξεκάθαρη, την ξέρουμε όλοι αλλά στρουθοκαμηλίζουμε.

Αντίσταση στο κράτος!

Αντίσταση στιες αντιπαραγωγικές δομές της οικονομίας.

Αλλαγή τους και δη τάχιστα.

Χωρίς την απειλή ή τον φόβο του πολιτικού κόστους.

Χωρίς τις απειλές των βολεμένων και των συντεχνιών.

Χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις.

Γίνεται;

Όσο περνά ο καιρός τόσο πιο πολύ και γίνεται πεποίθηση, πως ότι είναι να γίνει, πρέπει να γίνει από μια μεγάλη κυβέρνηση, με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων που υπεραμύνονται της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας.

Μόνο μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί ν’ απελευθερώσει την Ελλάδα από τα δεσμά του κράτους –τέρατος και των δομών του, που την καθιστούν κάθε ημέρα και πιο πολύ αδύναμη ν’ ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του παρόντος και των χρόνων που έρχονται…

Είναι η τελευταία ελπίδα.