Το παλιό, το νέο κι οι αλήθειες

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Αν λάβουμε υπ’ όψη μας ως θέσφατο ότι βήματα πίσω δεν επιτρέπονται παρά μόνο στο ταγκό, θα πρέπει να προβληματιστούμε δεόντως για μια ακόμη φορά από το παλιό που κυριαρχεί και σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο.

Η επιπολαιότητα ή η άγνοια που αντιμετωπίζονται οι εξελίξεις, είναι –και ήταν – κορυφαίο πρόβλημα τόσο του πολιτικού συστήματος, όσο και του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας.

Έχω την βεβαιότητα ότι από τα χρόνια του Κωνσταντίνου Καραμανλή κι ύστερα, η διορατικότητα αποτελεί προτέρημα προς

πλήρη εξαφάνιση.

Η ανάλυση και η προσέγγιση των δεδομένων, διέπεται από καφενειακό χαρακτήρα και γίνεται σχεδόν πάντα υπό το πρίσμα του κομματικού πατριωτισμού.

Κάπως έτσι είναι σήμερα τα δεδομένα.

Όλο, μα όλο το πολιτικό σύστημα, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης κι η παραπαίουσα κοινωνία, αναλύουν κι εξηγούν τα δεδομένα του παρόντος και του μέλλοντος, με ορολογία, σκέψη και πολιτική κουλτούρα του παρελθόντος.

Έχουμε ψηφίσει τρία μνημόνια, έχει διαλυθεί το σύμπαν από τα μέτρα κι εμείς το χαβά μας.

Μας φταίνε τα μνημόνια. Κι όχι οι αιτίες από τις οποίες οδηγηθήκαμε σ’ αυτά.

Κι όμως. Η ανάλυση είναι απλή.

Γιατί αναγκαστήκαμε να πάμε στο τρίτο και πιο επώδυνο μνημόνιο, ανεξαρτήτως των παλινωδιών και της ανεπάρκειας της κυβέρνησης Τσίπρα –Καμμένου;

Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν εφαρμόσαμε τα προηγούμενα.

Γιατί δεν τα εφαρμόσαμε;

Για τον απλούστατο λόγο ότι συνεχίζαμε να σκεφτόμαστε και να λειτουργούμε με όρους παρελθόντος, όταν διαλυμένοι όντες θα έπρεπε να σκεφτόμαστε τι πρέπει να κάνουμε για το μέλλον.

Πολιτική ανικανότητα, βολεμένες συντεχνίες κι εθισμένη κοινωνία στην προσοδοθηρία και την πελατειακή λογική, δεν σχεδίασαν το μέλλον, αλλά επέμειναν κι επιμένουν στο παλιό.

Βλέπετε ν’ αλλάζει κάτι;

Βλέπετε κάποιον πολιτικό ή πολιτικό κόμμα να κάνει άλμα φυγής προς τα εμπρός, λέγοντας το αυτονόητο;

Ότι δηλαδή, το μνημόνιο θα σκιστεί και θα γίνει παρελθόν, μόνο αν εφαρμοστεί και τελειώσει;

Βλέπουμε όλοι ότι οι προεκλογικές εκστρατείες των κομμάτων, βασίζονται στα ειωθότα του παρελθόντος.

Συνθηματολογία, «πόλεμος» διαφημιστικών μηνυμάτων, κυνήγι της ατάκας κι ουσία μηδέν.

Κομματική ανάλωση αναφορικά με το ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις.

Εδώ, έχουμε φτάσει στο σημείο να ισχυρίζεται ο ένας πόλος εξουσίας ότι δεν πιστεύει τα διαρθρωτικά μέτρα. Προτιμώντας φυσικά το παλιό, το οποίο κατά τα άλλα εξοβελίζει…

Και πώς θα τα εφαρμόσει αν γίνει κυβέρνηση;

Πάλι τα ίδια θα έχουμε;

Πάλι θα τρέμει το φυλλοκάρδι μας, κάθε λίγο και λιγάκι;

Πάλι θα είμαστε υπό το καθεστώς της πολιτικής και οικονομικής αβεβαιότητας;

Συνθηματολογία με αντιπαράθεση του παλιού, λέει, με το νέο.

Ποιο είναι το παλιό και ποιο το νέο;

Αφού όλοι πολιτεύονται με βάση το παλιό.

Ακόμη κι εκείνοι που θέλουν να εμφανίζονται ως το νέο.

Αφού όλοι προτείνουν πολιτικές που έρχονται από το… χθες.

Κι όλοι εξακολουθούν να προτείνουν εκλογικό σύστημα βασισμένο στον σταυρό προτίμησης, που εν πολλοίς διευκολύνει και διαιωνίζει το πελατειακό κράτος.

Αφού για όλους, ακόμη και για το μεγαλύτερο τμήμα της Νέας Δημοκρατίας, υπεύθυνος των δεινών δεν είναι ο κρατισμός αλλά ο… επάρατος νεοφιλελευθερισμός – το μόνο σύστημα που αντιπαλεύει την φορολογία-  τη στιγμή που όλοι επιμένουν στο μεγάλο,  αναποτελεσματικό κι εν πολλοίς διεφθαρμένο κράτος, που επιμένει να ασκεί ρόλο επιχειρηματία και «προστάτη» της σκέψης και των οικονομικών επιλογών της κοινωνίας. Αντί, φυσικά, να περιορίζεται στον ρόλο του, που είναι η προστασία των αδυνάτων κι η παροχή πρόνοιας, παιδείας, ασφάλειας και δημιουργίας υποδομών που δεν μπορούν ή δεν θέλουν ν’ αναλάβουν οι ιδιώτες.

Θέλουμε δημόσια τα πανεπιστήμια κι απαγορεύουμε (!!!!) μέσω Συντάγματος τα ιδιωτικά.

Θέλουμε δημόσια λιμάνια, δημόσια αεροδρόμια, δημόσια εργοστάσια, δημόσιες επιχειρήσεις, δημόσια γήπεδα, δημόσιες υπηρεσίες καθαριότητος, δημόσια και μόνο τη ΔΕΗ, επιδοτούμενη επιχειρηματικότητα, επιδοτούμενη αγροτιά, δημόσια τα πάντα…

Πού συμβαίνει αυτό στην υφήλιο;

Κι αυτό δεν αποτελεί παλιό και μόνο παλιό;

Όλοι επιμένουν σε ξεπερασμένα ιδεολογικοπολιτικά σχήματα, που δεν υπάρχουν πουθενά στην υφήλιο. Από τον εφευρεθέντα κάποτε ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό μέχρι τον κομμουνιστικό ή Αριστερό συντηρητισμό.

Ποιος αναζητά την ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό στις ιδεολογικές κομματικές πλατφόρμες;

Όλοι –κι η κοινωνία πρώτη- κοιτούν ποιος είναι αρχηγός κι όχι τι λέει ή τι πρεσβεύει αυτός ή ποιες εναλλακτικές λύσεις για το οικονομικό γίγνεσθαι του τόπου αναζητά.

Πολύ περισσότερο όταν είναι σαφές ότι η αβάσταχτη φορολογία για τη συντήρηση αυτού του κράτους –τέρατος αποτελεί «ένοπλη ληστεία» των πολιτών.

Ποιος βάζει το χέρι επί των τύπων των ήλων και να προστατέψει πραγματικά τη δημοκρατία που βάλλεται από λογής λογής συντεχνίες και … εισπράκτορες δημοσίων παροχών και δη εις βάρος των πολλών;

Ποιος αναφέρει με σαφήνεια την αλήθεια, πού δεν είναι άλλη απ’ ότι μόνο με χαμηλότερους φόρους, ελαχιστοποίηση των κρατικών εξόδων κι ελαχιστοποίηση της φαυλότητας θα εξασφαλιστεί το μέλλον;

Να πούμε την αλήθεια έξω από τα δόντια;

Ουδείς ή έστω ελάχιστοι κι αυτοί εξοβελισμένοι από τον δημόσιο λόγο.

Κι ύστερα περιμένουμε μεταρρυθμίσεις που θ’ αλλάξουν τον τόπο.

Κι ύστερα μιλάμε για παλιό και νέο, όταν σχεδόν το σύνολο ομνύει στο παλιό…

Άλλωστε, μόνο εμείς στην παλιά Ελλάδα αποκαλούμε τους Αριστερούς – Κομμουνιστές… προοδευτικούς και τους ναζιστές… πατριώτες!

Παμπάλαιοι όλοι…