Ανάλυση στην δημοσκοπική ανατροπή

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις αλλά κυρίως η χθεσινή της έγκυρης GPO του Τάκη Θεοδωρικάκου που καταδεικνύει την πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού ως προς τον διαφαινόμενο νικητή των εκλογών, χρήζει κάποιων σκέψεων.

Κατ’ αρχάς για τον ΣΥΡΙΖΑ:

Διαφαίνεται σαφώς πλέον, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλέξης Τσίπρας στερούνται αφηγήματος.

Οι πολίτες δεν ήθελαν τις

εκλογές που συσσωρεύουν και φέρνουν ακόμη πιο πίσω τα προβλήματα και δη στην οικονομία κι ο Α. Τσίπρας κούρασε με την εκβιαστική καταφυγή σ’ αυτές για τρίτη φορά μέσα σε οκτώ μήνες.

Υποστηρίζει ότι η κυβέρνησή του έπεσε εκ των έσω, αλλά δεν μπορεί να αιτιολογήσει για ποιον λόγο κατέφυγε στις εκλογές, ενώ ουσιαστικά υπήρχαν τα δεδομένα σχηματισμού νέας κυβέρνησης συνεργασίας με τη συμμετοχή περισσοτέρων κομμάτων ή ακόμη και κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

Οι πολίτες ξέρουν.

Ξέρουν ότι δεν μπόρεσε να ελέγξει το κόμμα του, ξέρουν ότι οι εκλογές γίνονται για ξεκαθαριστούν τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ.

Κι αυτό φαίνεται δεν το συγχωρούν.

Όπως δεν του συγχωρούν ότι αρνείται και πάλι να δει την πραγματικότητα.

Όπως πριν τις προηγούμενες εκλογές, που έλεγε για σκίσιμο των μνημονίων κι έκανε σημαία του κόμματός του τις Αριστερές ουτοπίες.

Η σημερινή πραγματικότητα που αρνείται να δει ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο πρόεδρός του, είναι η αναγκαιότητα κυβερνητικών συνεργασιών.

Σ’ αυτές βρίσκεται ουραγός όλου του πολιτικού κόσμου.

Επιπλέον και κατά τα φαινόμενα, οι πολίτες αποτιμούν αρνητικά όσα προηγήθηκαν στην επατάμηνη διακυβέρνηση.

Τις κάκιστες επιλογές συνεργατών του σε υπουργεία και θεσμούς, στον καταστροφικό Βαρουφάκη, στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, στον Μπαλτά, στον Κουράκη, στη Χριστοδουλοπούλου, στον Κατρούγκαλο, στον Λαφαζάνη, στον Στρατούλη, στον Χαϊκάλη και σ’ ένα σωρό άλλους ιδεοληπτικούς και περίεργους.

Την οικονομική ανασφάλεια που δημιούργησε από τη μια στιγμή στην άλλη στη χώρα, την ώρα που η χώρα βάδιζε σε ρυθμούς ανάπτυξης.

Το καταστροφικό δημοψήφισμα που χωρίς κανένα λόγο έκανε κι είχε ως αποτέλεσμα τα capital controls.

Και φυσικά, το παραμύθι που πουλήθηκε τα τελευταία τρία –τέσσερα χρόνια.

Είναι και κάτι ακόμη:

Η κοινωνία και δη κάποιες κρίσιμες εκλογικά μάζες της, διαβλέπουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας συντηρεί μια αμφισημία απέναντι στη συμφωνία –μνημόνιο που ο ίδιος έφερε.

Συνεπώς, η ταλάντευσή του, προκαλεί έντονη ανησυχία αναφορικά με το τι μπορεί να κάνει κι αν αυτό που θα κάνει δημιουργήσει και πάλι φαύλο κύκλο αντί πολιτική σταθερότητα.

Και κάτι τελευταίο:

Τώρα πλέον, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει σαφές και προσδιορισμένο εκλογικό ακροατήριο.

Απευθύνεται με έκδηλη νευρικότητα, σχεδόν απολογούμενος, στους παλιούς του συντρόφους την ίδια ώρα που αναζητά νέο κύκλο ψηφοφόρων.

Πολλοί εκ των οποίων κατευθύνονται προς… την επιστροφή στο σπίτι απηυδισμένοι από πομφόλυγες.

Κατευθύνονται προς τις παραδοσιακές δυνάμεις που έδειξαν πολιτική ωριμότητα στηρίζοντας την κυβέρνηση στις κρίσιμες ψηφοφορίες στη Βουλή.

Κατευθύνονται προς εκείνους –που ανεξαρτήτως των λαθών στις περιόδους εξουσίας τους- εγγυώνται την κανονικότητα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

Υπάρχει, όμως, μια λεπτομέρεια.

Μια λεπτομέρεια που μπορεί ν’ αποβεί καθοριστική.

Η μικρή συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ.

Έχει τρόπους ο Αλέξης Τσίπρας να συσπειρώσει το κόμμα του ή τελικά η μόνη συσπείρωση που διέθετε το συγκεκριμένο κόμμα ήταν αυτή του… 4% του;

Στην πλευρά της Νέας Δημοκρατίας, τείνει να ισχυροποιηθεί σε ισχυρό όπλο της ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης.

Η πορεία άρχισε με τις εξαιρετικές του εμφανίσεις στη Βουλή, συνεχίστηκε με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου και κορυφώθηκε με τη σαφή μετατόπιση του κόμματός στον φυσικό του χώρο, τον Μεσαίο.

Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, δεν είναι πολιτικός αστέρας.

Δεν είναι, όμως, διάτων αστέρας.

Δεν είναι ούτε γοητευτικός, ούτε νέος πολιτικός.

Είναι, όμως, γερόλυκος της πολιτικής, είναι ντόμπρος, λαϊκός, διαθέτει χιούμορ και δεν δείχνει άγχος στην αντιμετώπιση του Αλέξη Τσίπρα.

Κι επιπλέον είναι ή δείχνει πολύ πιο ευπρεπής από τον αμετροεπή αντίπαλό του.

Σε ελάχιστο χρόνο  επανασυσπείρωσε το κόμμα του και δημιούργησε νέο αφήγημα.

Η Νέα Δημοκρατία τάχθηκε εξ αρχής απέναντι στην νέα προσφυγή στις κάλπες κι υπέρ μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας.

Κι επιπλέον κατέρριψε –ομολογουμένως εύκολα- το επιχείρημα του Αλέξη Τσίπρα περί… σκληρής του διαπραγμάτευσης. Την βοήθησαν, βλέπετε, και τα γεγονότα που προήλθαν εξ αιτίας των κυβερνητικών αβελτηριών.

Η διαφαινόμενη διαπίστωση της πλειονότητας των πολιτών ότι το μνημόνιο και οι θυσίες τους ήταν τελικά ο μονόδρομος για τη συνέχιση ύπαρξης της χώρας και δη στην ευρωπαϊκή της πορεία, μάλλον θα είναι κρίσιμη κρίση που κατά τα φαινόμενα θα κρίνει την πρώτη θέση των εκλογών.

Κι αυτή η κρίση των πολιτών, μπορεί ν’ αποβεί υπέρ της Νέας Δημοκρατίας, πολύ περισσότερο αφού εκλείπει πλέον ο ξύλινος κι αντιπαθής σε μεγαλύτερες εκλογικές μάζες, Αντώνης Σαμαράς και το επιτελείο του.

Ομού με τη φημολογούμενη διεύρυνση των ψηφοδελτίων της με σημαντικές προσωπικότητες που κινούνται στον Μεσαίο χώρο.

Αναφορικά με τα άλλα κόμματα:

1. Οφείλουμε να εξάρουμε την κινητικότητα και πέριξ του ΠαΣοΚ, το οποίο εμφανίζεται με συνεχώς ανοδική πορεία, την οποία ασφαλώς θα μεγεθύνει η απόσυρση από τις εκλογές του κόμματος Παπανδρέου.

Η κατάληψη της τρίτης θέσης στις εκλογές είναι πλέον βατός στόχος και κάτι τέτοιο μόνο οφέλη θα καταγράψει. Τόσο για το κόμμα του «πράσινου» ήλιου, όσο και για τον τόπο.

Πολύ περισσότερο όταν διαθέτει στελέχη που εκφράζουν έντονο μεταρρυθμιστικό λόγο που μπορούν αν εκφραστούν στην επόμενη ημέρα, όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος, η Εύη Χριστοφιλοπούλου, ο Γιάννης Μανιάτης ή ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος.

3. Η πορεία του Ποταμιού, κρίνεται ως –τουλάχιστον- στάσιμη με καθοδική τάση. Κάτι η συσπείρωση της Νέας Δημοκρατίας και η αλλαγή δεδομένων στο ΠαΣοΚ, κάτι η όλο και πιο σαφής τοποθέτησή του στον χώρο της Κεντροαριστεράς που το απομακρύνει από φιλελεύθερες ψήφους, του δημιουργεί σαφή προβλήματα. ίσως να παίξει, μάλιστα, αρνητικό αλλά καταλυτικό ρόλο, ο ρόλος του "προθύμου" που προέβαλλε συστηματικά ο Σταύρος Θεοδωράκης.
4. Η δημοσκοπική καταγραφή του κόμματος του Λαφαζάνη, διαψεύδει ασφαλώς τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί από τον ίδιο και τους δραχμολάγνους συνοδοιπόρους του. Αποτελεί τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ του 3-4%, με την προσθήκη αντιπαθών στην κοινωνία προσώπων, όπως κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές και πρόσωπα με χαρακτηριστικά γραφικότητας.
5. Το κόμμα του Πάνου Καμμένου, δίνει τον αγώνα επιβίωσής του. Αν μπει στη Βουλή, δύσκολα θα παίξει πάλι ρόλο, πολύ περισσότερο αφού, όπως φαίνεται, δεν θα αρκεί η συνεργασία του με τον ΣΥΡΙΖΑ για να σχηματιστεί κυβέρνηση.
6. Η απόλυτα γραφικότητα φαίνεται ότι και πάλι δεν θα λείπει από την Βουλή. Μια μερίδα πολιτών, επενδύει για διάφορους λόγους στον γηραιό Λεβέντη.

    

Εν κατακλείδι:

Ενώ Νέα Δημοκρατία πριν ενάμιση –δυο μήνες δεν υπολογιζόταν από κανέναν κι ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλέξη Τσίπρα προέβαλλαν ως αναμφισβήτητοι κυρίαρχοι του παιγνιδιού, τώρα τα πράγματα άλλαξαν.

Ο Τσίπρας έχασε το πλεονέκτημα, ο Μεϊμαράκης προβάλλει ακόμη κι ως καταλληλότερος πρωθυπουργός κι όλα προοιωνίζουν ένα ντέρμπι.

Οι σκέψεις αυτές γίνονται στη βάση της «φωτογραφίας» της στιγμής.

Πολλά μπορούν ν’ αλλάξουν.

Το εκλογικό σώμα είναι κινούμενη άμμος, ενώ παρατηρείται το φαινόμενο της «Βουβής» -κυριολεκτικά- ψήφου.

Κι έχουμε μπροστά μας άλλες 17 ημέρες, αρκετούς αναποφάσιστους και δυο… ντιμπέιτ.

Ειδικά σ’ αυτά, μάλλον θα κριθούν όλα.