Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 40)

 Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Οι ακομπλεξάριστοι...

Και ενώ πλατσουρίζαμε ανέμελοι -λέμε τώρα, στην εξωτική Σαρωνίδα, ωραίοι - όχι δεν είναι υπερβολή, αδύνατοι - μη γελάτε σας ακούω, έπεσε το μάτι μου σε ένα μπουλούκι λευκών σκουφιών που πλατσούριζε επίσης παραπλεύρως.

Σαν σημαδούρες μένανε ακίνητοι στα ρηχά, φορώντας γυαλιά ηλίου και καταπατώντας το dress code της παραλίας φέρανε οι

κυρίες - άκουσον άκουσον- ίχνη μακιγιάζ...

Τους χάζεψα λίγο και τους ξέχασα αμέσως καθότι το βλέμμα μου έμενε καρφωμένο επιτηρώντας τους κανακάρηδες, που μαζί με τον μπαμπά τους αποτελούσαν ένα επικίνδυνο παιδικοεφηβικό συνδυασμό.
Τσιρίδες, βουτιές και πατητές, όλα μαζί και ταυτοχρόνως αναστάτωναν την όχι και τόσο πολυσύχναστη παραλία καθώς είχαμε ήδη μπει στο μήνα των σχολείων, τον τρομερό και συνάμα τρομαχτικό -εκλογές γαρ- Σεπτέμβρη.

Φύγαμε ντάλα μεσημέρι κατάκοποι, πεινασμένοι και ολίγον ζαλισμένοι, ξέρετε τώρα λίγο ήλιος,  λίγο κρασί, λίγο θάλασσα, λίγο τα αγόρια, και περάσαμε ακριβώς εμπρός από τις ανθρώπινες σημαδούρες.

Μα σταμάτησα και έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει με περιέργεια, καθώς διαπίστωσα πως ο νεότερος είχε δει την Ακρόπολη να κτίζεται ...

Εβδομήντα πλας οι ηλικίες που παίζανε δίχως υπερβολή.

Μα τι ζωντάνια!!!

Τι γέλια και τι πειράγματα!!!

Έμεινα άφωνη μπρος τη νεανική διάθεση.

Παρέες ηλικιωμένων εφήβων, με σκαμμένα τα πρόσωπα απ΄ τις αυλακιές του χρόνου, με σημαδεμένα τα κορμιά από επεμβάσεις, χαλαρωμένα τα σώματα γεροντικά αδύνατα και αδύναμα κάποιων, τροφαντά κάποιων άλλων, περήφανα όμως να στέκονταν κοιτάζοντας εμάς με τα μισά τους -τουλάχιστον- χρόνια, που  κρύβοντας ενοχικά τις δυο παραπάνω από πέρυσι ραγάδες, και τα δυο τρία επιπλέον κιλά, που όμως έχουν γίνει έμμονη ιδέα, να σουλατσάρουμε μπρος τους αμήχανοι.

Παρέες γυναικών με ολόσωμα μαγιό που δεν κατάφερναν να κρύψουν την κυτταρίτιδα δίπλα σε παρέες αντρών - με μαγιό βερμούδα, δώρο σίγουρα των εγγονιών - που φωνασκούσαν σαν δεκαπεντάχρονα σε μαθητική συνέλευση.

Και τάπερ με σταφύλια δίπλα σε πλαστικά πιάτα μίας χρήσης γεμάτα με χοντροκομμένα κομμάτια ροδάκινου και καρπουζιού να περιφέρονται παντού!!!

Ψυγεία με πάγο γεμάτα ice tea.

Καρεκλάκια στριμωγμένα κάτω απ τα αλμυρίκια, καρεκλάκια πάνω στην τσιμεντένια προβλήτα και πάνω τους βιαστικά απλωμένες ροζ και μπλε πετσέτες.

Μιλούσαν μεταξύ τους με τα μικρά ονόματα και μου έδωσαν την εντύπωση πως γνωρίζονταν χρόνια.

Φαντάστηκα τις παρέες να συναντιόνται τα σκοτεινά απογεύματα του χειμώνα στα διαμερίσματα του παραλιακού προαστίου, παίζοντας μπιρίμπα ανάμεσα σε μπολ με φιστίκια -απ εκείνα που απαγορεύουν οι γιατροί- και κουτσομπολεύοντας τα μυστικά της μικρής κοινωνίας της Σαρωνίδας περιμένοντας το καλοκαίρι, για να γεμίσουν και πάλι με ζωή και ζωντάνια τις παραλίες, τους δρόμους, τους κινηματογράφους φορώντας οι κυρίες βαμβακερά λουλουδάτα μακριά φορέματα με ζακετάκι ασορτί και οι κύριοι με βερμούδες τρία νούμερα μεγαλύτερες καλύπτοντας την περίμετρο του στομαχιού.

Το χαμόγελο τους μου έκανε εντύπωση, τα γεμάτα ζωντάνια θολά μάτια, τα βαμμένα κόκκινα νύχια και το απαλό ροδακινί κραγιόν.
Τα πλατινέ μαλλιά, τα ολόλευκα κοντά μαλλιά.

Τα πλαστικά παπουτσάκια και οι προσφωνήσεις τους.

-Καλησπέρα κοπέλες!!!

-Καλώς τα αγόρια.

Αγόρια; αναρωτήθηκα, κοπέλες;

Και εγώ που τόσο φοβάμαι το πέρασμα του χρόνου, και εγώ που τόσο τρομάζω μπρος την δύση, πήρα ένα μάθημα ζωής εκείνο το μεσημέρι.

Είχα μπροστά μου γενναίους ανθρώπους, με τσακισμένα κορμιά και ποιος ξέρει τι είδους προβλήματα, μα είχαν προφανώς επιλέξει μια όμορφη στάση ζωής...

Χαίρονταν τα χρόνια τους, χάιδευαν τα μαλλιά των παιδιών και ξεκαρδίζονταν στα γέλια.

Συμβιβασμένοι απόλυτα με την ζωή, ακομπλεξάριστοι.

Δυνατοί.

Σοφοί.

Γενναιόδωροι.

Ξαφνικά ο χρόνος έπαψε να φαντάζει σκληρός στα μάτια μου, τοποθετήθηκε σε άλλη διάσταση ή μάλλον στην σωστή του διάσταση, αυτή που του πρέπει και όχι εκείνη την οδυνηρή που σε κάνει να τρέχεις ξοπίσω του προσπαθώντας να πιάσεις, να φυλακίσεις την νεότητα που χάνεις.

Γαλήνη μου δώρισαν εκείνοι οι άνθρωποι άθελά τους, μια ηρεμία για αυτό που έρχεται αργά μεν μα με συνέπεια.

Απαντούσαμε με προθυμία και χαμόγελα στις ερωτήσεις τους.

-Όχι, δεν είναι δίδυμα

-Όχι, δεν έχουμε ξανάρθει σε αυτήν τη παραλία.

-Ναι θα φύγουμε οσονούπω, ναι μας αρέσει, ναι ναι θα ξανάρθουμε!!!

Σας ευχαριστώ για τα χαμόγελα, την ζεστασιά.

Καλημέρες...