Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 41)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Το ντιμπέιτ

Μην μου πείτε πως ψάχνετε ακόμη για το ποιος υπερίσχυσε στην δεύτερη τηλεμαχία.

Και προπάντων μη τσακώνεστε για αυτόν τον λόγο, γιατί νικητής του ντιμπέιτ ήταν και είναι ξεκάθαρα, η Αθηνά.

Μάλιστα, η Αθηνά.

Η φίλη μου...

Τους ξεμπρόστιασε

τους αρχηγούς.

Τι Μειμαράκη μου λέτε τώρα και τι Τσίπρα...

Πολύ την θαύμασα, για να σας πω την αλήθεια μου.

Ακόμα και αν πολιτικά δεν συμφωνούσα ποτέ μαζί της.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ την αρχή.

Καλέσαμε τους κολλητούς μας να δούμε μαζί το δεύτερο ντιμπέιτ.

Χωρίς παιδιά συμφωνήσαμε.

Κοιμίσαμε στις 8.30 τον Παναγιώτη και τον Δημήτρη και ετοιμαστήκαμε να υποδεχθούμε τους φίλους που άρχισαν να εμφανίζονται κατά τις 9.00 .... μαζί με τα παιδιά τους.

Όλοι ανεξαιρέτως...

Ξύπνησαν και τα δικά μας και νόμιζαν ότι τους κάναμε surprise party...

-Ποιος έχει γενέθλια μαμά;

Άρχισαν να ζητάνε τούρτα και μπαλόνια. 

Έγινε ένας σχετικός χαμός και μας πήρε ώρα να εξηγήσουμε τι ακριβώς είχε συμβεί...

Φασαρία, αναστάτωση, ποπ κορν, πίτσες, τυροπιτάκια και η ένταση της τηλεόρασης διαπασών μπας και ακούσουμε έστω και μια λέξη ...

Και ενώ τα παιδιά ηρέμησαν, κάποια μάλιστα κοιμήθηκαν στα κρεβάτια των δικών μας και κάποια άλλα βολεύτηκαν στον καναπέ, είπαμε επιτέλους να ακούσουμε κάτι απ την τηλεμαχία βρε αδερφέ, να τα βάλουμε κάτω τα πράγματα, να τα ζυγίσουμε, εθνικές εκλογές έχουμε που να πάρει, στην πιο δύσκολη μάλιστα καμπή της ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας και το ζούμε εμείς.

Αποφασίζουμε εμείς και αποφασίζουμε τώρα.

-Σε αυτές τις ιστορικές στιγμές, πρέπει να σταθούμε αντάξιοι των καταστάσεων, είπε η Μαριλού.

Συμφωνήσαμε όλοι και κουνήσαμε συγκαταβατικά το κεφάλι, όλοι πλην μίας...της Αθηνάς βεβαίως βεβαίως.

Και άρχισε ...

Οι θυμωμένες φωνές της θα πρέπει να ακούστηκαν παντού... και στο ραδιομέγαρο ακόμη, μη σας πω ότι την άκουσαν και οι ίδιοι οι αρχηγοί ...

Αθηνά μαινόμενη εναντίον όλων, ή μάλλον όπως έλεγε εναντίον της κοροϊδίας όλων των πολιτικών...

-Ο κόσμος χάνεται και εκείνοι γελάνε, κοιτάξτε τους. Ξεσηκωθείτε επιτέλους, απαιτήστε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ... ξυπνήστε.

Τσακώθηκε με τον Λευτέρη που είναι υπέρ του Σύριζα, τσακώθηκε με τον Κωστή -της αριστερής πλατφόρμας, σκληροπυρηνικός - αρπάχτηκε με την Μαργαρίτα, ακόμη και με τον Σοφοκλή που τον στόλισε μάλιστα:  ¨άντε βρε, νοεοφιλελέ¨.

Αυτό ήταν, το σαλόνι μας μετατράπηκε σε κάτι που έμοιαζε με την βουλή των κοινοτήτων, ναι ναι αυτή των Βρετανών...

Ένας χαμός ... ο καθένας φώναζε δυνατότερα σκεπάζοντας τις φωνές των υπολοίπων.

-Έχω πληροφορίες...

-Ξέρω για ένα κρυφό γκάλοπ.

-Μην μασάτε ορέ, κέντρα ξένων δυνάμεων...

-Σιγά μη μας ψεκάζουν...

-Στανταράκι αυτό, με τόσα μοσχάρια...

-Ήμαρτον πια - εγώ ήμουν αυτή.

Μας έπιασε και μια δίψα γιατί μπορεί να φωνασκούσαμε και να μην ακούγαμε ούτε λέξη, τον Αλέξη όμως τον βλέπαμε, είχαμε οπτική επαφή ... ήπιε ίσαμε τρία λίτρα νερό...

Α! όλα κι όλα δικαιολογημένα αγχώθηκε το παλικάρι ... τόσα του έτυχαν, είχε και τον αγιασμό στο σχολείο των παιδιών του, θα πληρώσει και 23% κερατιάτικα – έμειναν καθώς φαίνεται εκτός δημοτικών παιδικών σταθμών τα μωρά του, πως το κάναν αυτό σε κοτζάμ πρωθυπουργό;  άξιο απορίας -  έχει και την χώρα σε κακό χάλι, πολύ θέλει ο άνθρωπος για να αγχωθεί;

Βέβαια όταν το καλοσκέφτηκα κατάλαβα πως καλό μας έκανε, αντί για μπύρες τσακίσαμε το νεράκι και εμείς, έπινε ο πρωθυπουργός πίναμε και του λόγου μας, με έναν πρόχειρο υπολογισμό γλυτώσαμε ίσαμε 25 ευρώ ... κάτι είναι και αυτό στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.

Αφού κάλμαρε κάπως το κλίμα και ηρεμήσαμε, η Αθηνά ανέλαβε να απαντά σε κάθε ερώτηση που απευθυνόταν στους αρχηγούς...

Πεταγόταν και απαντούσε πρώτα απ αυτούς και για αυτούς, γινόταν μια Μειμαράκης μια Τσίπρας και τούμπαλιν.

Α! όλα κι όλα την παραδεχτήκαμε όλοι, τέτοιο νεύρο, τέτοιο μπρίο.

Τους ξεμπρόστιασε σας λέω...

Βγήκε η ιδιωτική υπάλληλος με το μπλοκάκι από μέσα της, εκείνη που καμία σύμβαση εργασίας δεν την καλύπτει πλέον, η μητέρα ενός παιδιού που δεν έχει θέση στον δημοτικό παιδικό σταθμό, η καταβάλλουσα ΕΝΦΙΑ για το διαμέρισμα των γονιών της όπου έχει την ψιλή κυριότητα, η αγρίως φορολογούμενη, η νοικοκυρά, η πολίτης μιας χρεοκοπημένης χώρας βολεμένων που -καθώς είπε- μαστίζεται απ τον ωχαδερφισμό και τη ρεμούλα, η πολίτης μιας χώρας που ανέχεται τις πελατειακές σχέσεις μεταξύ βουλευτών και ψηφοφόρων, η κάτοικος μιας μικρής χώρα που πρότυπο έχει μια παρουσιάστρια (;) και ακολουθεί σύσσωμη κάποιον Λάκη(;) ...

Στο τέλος κάθισε φαρδιά πλατιά στην πολυθρόνα, κατακόκκινη απ την σύγχυση.

Την χειροκροτήσαμε ολόθερμα την Αθηνά όλοι μας.

Και μετά πέντε λεπτά με κοινή απόφαση κλείσαμε την τηλεόραση.

Δεν είχε κανένας εκ των δυο αντρών τις απαντήσεις που ζητούσαμε. Η αλήθεια είναι πως μας φάνηκαν ¨λίγοι¨ και στα σίγουρα κατώτεροι των καταστάσεων.

Πολύ σύντομα το διαλύσαμε...

Με ένα αίσθημα λύπης.

Με το βασανιστικό αίσθημα της αγωνίας, τι μας ξημερώνει άραγε;

Και αν με ρωτάτε το ντιμπέιτ θα έπρεπε να ήταν ανάμεσα στους αρχηγούς και ενός πολίτη, όχι από εκείνους τους βολεμένους, αλλά έναν από εμάς που καθημερινά παλεύουμε για να αντεπεξέλθουμε, που καθημερινά αγωνιζόμαστε και ακροβατούμε ανάμεσα στην ανυπαρξία του κράτους και τα επιβαρυμένα δικά μας δυσανάλογα βάρη...

Εκεί θα βλέπαμε εάν θα γελούσαν ή εάν θα τολμούσαν να μας κοιτάξουν κατευθείαν στα μάτια...

Αγωνιστικές καλημέρες και μην ξεχνάτε, αύριο ψηφίζουμε όλοι.