ΕΥΑερα: Η Αλίκη στη χώρα της Ελευθερίας

Γράφει

η Εύα Τσαροπούλου

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια όμορφη, καταπράσινη χώρα, ακριβώς δίπλα απ’ το ποτάμι, που την κατοικούσαν μόνο ελεύθεροι άνθρωποι… Έτσι, όπως ήταν λογικό, τη φώναζαν «Ελευθερούπολη»!

Ο καιρός περνούσε ήσυχα για τους κατοίκους της μικρής χώρας, που φρόντιζαν να χτίζουν, να δημιουργούν, να ανταλλάσσουν προϊόντα και υπηρεσίες, να αναπτύσσουν τις δεξιότητές τους προς όφελός τους και προς όφελος της κοινωνίας που ζούσαν.

Κανείς δεν τους ενοχλούσε στο ατελείωτο αλισβερίσι τους.

Μόνοι τους είχαν ορίσει τους

κανόνες του παιχνιδιού και φρόντιζαν να τους τηρούν στο ακέραιο, αφού αυτό ήταν επικερδές για όλες τις πλευρές.

Η κοινή λογική λέει πως δεν γίνεσαι με τα σωστά σου αιτία να χαλάσει μία win win κατάσταση….

Κοίτα, έτσι συμβαίνει ανάμεσα σε ανθρώπους που σέβονται ο ένας τον άλλον και τις κοινές τους αποφάσεις…

Έτσι –μπορεί- να συμβαίνει, όταν δεν υπάρχει κάποιος μέσ’ στη μέση να σου καθορίζει τους κανόνες και να τους αλλάζει κιόλας κάθε φορά, κατά πώς τ’ αρέσει…

Εξάλλου, η κοινή λογική λέει πως κανείς δεν μπορεί να αποφασίζει καλύτερα για το δικό σου το συμφέρον σου από σένα τον ίδιο...

Η Ελευθερούπολη δεν ήταν μια χώρα ακέφαλη.

Τη διοικούσε ένας οραματιστής ηγέτης, που περνούσε τις μέρες του προσπαθώντας να γίνεται ολοένα και καλύτερος, προς όφελος του λαού που τον εξέλεξε.

Δεν το έκανε μόνος.

Είχε μία μικρή ομάδα που μοιραζόταν το όραμά του και  εργαζόταν υπό την καθοδήγησή του, αλλά -σαν σοφός που ήταν- φρόντιζε να λαμβάνει υπόψη του όλες τις απόψεις, ακόμη και τις εντελώς αντίθετες με τις δικές του, βελτιώνοντας έτσι την οπτική και τις μεθόδους του.

Η κοινή λογική λέει πως ο καλός ηγέτης είναι «υπηρέτης» του λαού που τον έχει επιλέξει και ο οποίος δικαιούται να τον αλλάξει, εάν δεν ανταποκριθεί στις προσδοκίες του, αφού η διοίκηση μιας χώρας δεν είναι μία «σίγουρη ή μόνιμη δουλειά», αλλά μια υπόθεση που κρίνεται κάθε μέρα...

Όπως κάθε τόπος, έτσι κι ετούτη η μικρή πατρίδα ήθελε κόπο και χρήματα για να συνεχίσει να λειτουργεί και να συναλλάσσεται με τις άλλες, τις πιο μεγάλες.

Βλέπεις, ο κόσμος είναι τεράστιος και δεν μπορείς να ζήσεις μέσα σ’ αυτόν χωρίς να έχεις πάρε δώσε με τους άλλους, χωρίς να είσαι καλός με τους γείτονες, χωρίς να έχεις όσο πιο γερά γίνεται τα δικά σου τα θεμέλια.

Μα και τούτο το είχανε λυμένο οι άνθρωποι σε τούτη τη γη· η κοινή λογική λέει πως για να εξασφαλίζεται η καλή ποιότητα ζωής τους, έπρεπε να προσφέρουν κι εκείνοι κάτι.

Κάτι για το οποίο θα είχανε πρωτίστως συναποδεχτεί πως θα πήγαινε για έναν σκοπό, χρήσιμο για όλους.

Συναποφασίζανε λοιπόν κατ’ αρχήν το σκοπό κι αφού τον αποδέχονταν, συνεισέφεραν, ανάλογα με τις δυνάμεις του ο καθένας κι όχι πάνω απ’ αυτές.

Έβαζαν τα λεφτά τους στην αρχή και τα έπαιρναν πίσω με το αποτέλεσμα της επίτευξής του.

Ήθελαν δρόμους; Πλήρωναν για δρόμους.

Ήθελαν λιμάνια; Πλήρωναν για λιμάνια.

Χρειάζονταν άμυνα; Πλήρωναν άμυνα.

Ήθελαν παιδεία; Πλήρωναν γι’ αυτήν.

Αλλά ήξεραν ότι αυτό που συμφωνούσαν, αυτό και θα γινόταν με τα δικά τους χρήματα: Δρόμοι, λιμάνια, άμυνα, παιδεία...

Δεν είχαν απορίες, δεν υπήρχαν μυστικά.

Στην Ελευθερούπολη δεν υπήρχαν τρύπια βαρέλια όπου χάνονταν τα κόπια του κοσμάκη…

Δεν υπήρχαν μαύρες τρύπες, ούτε μπαξίσια πίσω από γυρισμένες πλάτες.

Δίνεις κάτι; Παίρνεις κάτι και μάλιστα κάτι για το οποίο έχεις συμφωνήσει _πριν_ δώσεις εσύ πρώτος...

Γιατί, ξέρεις, το χρήμα είναι ακριβό πράγμα και στην Ελευθερούπολη, άκου τώρα ένα περίεργο πράγμα:

Η μόνη καλλιέργεια που δεν έπιανε ήταν αυτή του Χρηματόδενδρου…

Η κοινή λογική λέει πως πρέπει να σέβεσαι και να πονάς το χρήμα που φτιάχνεις με τον ιδρώτα σου, ιδίως αφού δεν πρόκειται να φυτρώσει πάνω στα δέντρα...

Κανείς δεν θύμωνε, ούτε φθονούσε το διπλανό του επειδή είχε περισσότερα απ’ τον ίδιο.

Η περιουσία, που αποκτήθηκε με σύννομους και θεμιτούς τρόπους ήταν σεβαστή απ’ όλους κι η αποδοχή αυτού ήταν προϋπόθεση για να ζει κανείς σ’ αυτή τη μικρή χώρα, που έδινε την ευκαιρία σε όλους τους κατοίκους της να αποκτήσουν τη δική τους.

Η κοινή λογική λέει ότι το «δεν έχω αποκτήσει όσα ο διπλανός μου» -μόνο και μόνο επειδή δεν προσπάθησα τόσο όσο αυτός- δεν αντέχει σε συζήτηση, ιδίως αν μου παρέχεται η ευκαιρία και η δυνατότητα να το κάνω.

Έτσι κανείς δεν βίωνε το δικό του «λιγότερο» ως αδικία, που θα τον έκανε να στραφεί εναντίον του διπλανού του. Αντίθετα, εκείνου το «περισσότερο» λειτουργούσε μόνο ως κίνητρο, σε μία χώρα όπου η ειρήνη της επέτρεπε να δίνει ευκαιρίες στους κατοίκους της να αναπτυχθούν.

Οι άνθρωποι μπορούσαν απερίσπαστοι να δημιουργήσουν, αφού έγνοιες όπως η ασφάλειά τους, η τήρηση των νόμων και οι σχέσεις τους με τους γειτόνους τους ήταν δουλειά της διοίκησης κι εκείνοι δεν είχαν να νοιαστούν, αλλά ούτε και χρονοτριβούσαν περιμένοντας ατελείωτα χρόνια για την επίλυση μιας διαφοράς τους.

Η κοινή λογική λέει πως μπροστά στο νόμο δεν υπάρχουν διακρίσεις, όλοι είναι ίσοι και κανείς δεν είναι πιο ίσος από τον άλλον.

Οι πολίτες αυτής της μικρής χώρας δεν χρειαζόταν να δίνουν μικρές, καθημερινές, προσωπικές μάχες επιβίωσης ενάντια σε κοινωνικές προλήψεις ή μισαλλοδοξίες. Μπορούσαν να είναι ο εαυτός τους και δεν ενδιαφέρονταν να αποδείξουν σε κανέναν γιατί πίστευαν στον όποιο Θεό ή να δώσουν λογαριασμό για το αν έβαζαν στο κρεβάτι τους άντρα ή γυναίκα, ούτε χρειαζόταν να απολογηθούν γι’ αυτό, ούτε χρειαζόταν να επιτίθενται, αμυνόμενοι γι’ αυτό.

Στην Ελευθερούπολη η έννοια της διαφορετικότητας δεν υπήρχε, γιατί απλώς δεν χρειαζόταν· η κοινή λογική ήταν αρκετή!

Μπορούσες να είσαι αυτός που είσαι και να κάνεις αυτό που θέλεις να κάνεις, μέσα στα δικά σου όρια, υπό τον όρο να σέβεσαι την ελευθερία του διπλανού σου να είναι και να κάνει αυτό που θέλει, μέσα στα όρια τα δικά του.

Κι αν μέχρι εδώ όλα αυτά σου μοιάζουν παραμύθι και περιμένεις να πεταχτεί από κάπου η Αλίκη, τα κουνέλια, οι βασίλισσες και τα τραπουλόχαρτα...σου έχω νέα:

Όλα αυτά μπορούν να συμβούν κιόλας!

Γιατί η κοινή λογική λέει, πως είναι χάσιμο χρόνου να κυνηγάς μια ουτοπία, όταν μπορείς να φτιάξεις με τα χέρια σου μια πραγματικότητα!

Υπάρχει μια μικρή γωνιά της γης, τόσο μικρή που κανείς δεν τη διεκδικεί για δική του. Υπάρχει και μια μικρή ομάδα ανθρώπων, που περπάτησε τα μονοπάτια ολόκληρης τούτης της γης, αναζητώντας ένα μικρό κομμάτι για να δημιουργήσει πατρίδα για την Ελευθερία.

Τι παράξενος κόσμος στ’ αλήθεια!

Πόσο παράλογο είναι να ψάχνει η Ελευθερία ένα μικρό κομμάτι να το κάνει πατρίδα της, ενώ αυτή θα έπρεπε να είναι πατρίδα για όλο τον κόσμο;

Είναι λυπηρό να χρειάζεται να βγαίνει στη γύρα για την αναζήτηση μιας λωρίδας γης που θα μπορεί να την ανεχτεί…

Μα αν είναι έτσι, είναι έτσι. Και τι κάνουμε τώρα μ’ αυτό;

Όσο κι αν είναι λυπηρό, μοιάζει πολύ αισιόδοξο το ότι κάποιοι άφησαν τη λύπη στην άκρη κι αποφάσισαν να κάνουν κάτι πιο ουσιαστικό απ’ το να πιστεύουν στα παραμύθια...

Σ’ ένα μικρό καταπράσινο κομμάτι γης, κάπου μεταξύ Κροατίας και Σερβίας, στη μία όχθη του Δούναβη, μια μικρή ομάδα νέων ανθρώπων προσπαθεί να δημιουργήσει ένα νέο έθνος ελεύθερων ανθρώπων.

Με την καθοδήγηση του 33χρονου Vít Jedlička, με όραμα έναν «ελεύθερο κόσμο» και μια χώρα που θα βασίζεται στην ελεύθερη οικονομία και σ’ ένα κράτος περιορισμένων αρμοδιοτήτων, που θα βοηθά και δεν θα παρεμποδίζει τους ανθρώπους να αναπτυχθούν, ίδρυσαν την Ελεύθερη Δημοκρατία της Liberland, η οποία αναζητά τους κατοίκους της.

Οι προϋποθέσεις είναι απλές:

Κοινή στόχευση και δυνατότητα συμπόρευσης προς την εξυπηρέτησή της.

Σεβασμός στην ελευθερία, στην περιουσία και στην ατομικότητα του άλλου.

Μέχρι στιγμής περίπου 400.000 άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο έχουν κάνει αίτηση για να γίνουν δεκτοί στη «Γη της Ελευθερίας»

.

Ο περιορισμός ένας και αυτονόητος: Δεν γίνονται δεκτά εξτρεμιστικά στοιχεία κάθε είδους, αλλά ούτε και απολυταρχικές ιδεολογίες απ’ όποια μεριά του πολιτικού φάσματος κι αν κοιτάξεις.

Καταλαβαίνεις εύκολα το γιατί:

Η αγάπη προς την Ελευθερία, δημιουργεί αυτομάτως και την ευθύνη της προστασίας της.

Μπορεί να μου πεις πως αυτό δεν μοιάζει πολύ φιλελεύθερο ή δημοκρατικό.

Ναι, είναι αλήθεια· πολλές φορές χρειάζεται να περιορίσουμε τη δημοκρατία, προκειμένου να πετύχουμε τα μέγιστα απ’ αυτήν….  

Αλήθεια, ξέρεις γιατί η Ελευθερία δεν βρίσκει γη να ξαποστάσει;

Γιατί αυτοί που κυβερνάνε τούτη τη γη, τη φοβούνται.

Προσπαθούν να την τσακίσουν, γιατί αλλιώς δεν μπορούν να την παλέψουν.

Έτσι, τούτη η μικρή ομάδα ανθρώπων έχει διωχθεί, έχει φυλακιστεί, έχει προπηλακιστεί  προκειμένου να πειστεί να σταματήσει να κυνηγάει το όνειρό της.

Αλλά το πείσμα, τούτο το μεγάλο προσόν της νιότης, δεν τους έχει σταματήσει.

Μέχρι σήμερα έχουν δημιουργηθεί 70 αντιπροσωπείες αυτής της παράξενης Παραμυθούπολης σε όλο τον κόσμο και δημιουργούνται κάθε μέρα κι άλλες, αφού ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι επιθυμούν να βάλουν ένα χεράκι για να χτιστεί ένας καινούργιος κόσμος… κι ο αριθμός συνεχώς ανεβαίνει...

Ένας καινούργιος κόσμος…

Για σένα και για μένα, που μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτόν....

Θα μου πεις: Ένας παραμυθένιος κόσμος…

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν ο Vit και η παρέα του θα τα καταφέρουν στο τέλος, έχει τα χρόνια του Χριστού και δύσκολα θα γλιτώσει τη σταύρωση του καλά βολεμένου μας κόσμου, ξέρω όμως πως το ότι προσπαθούν να το κάνουν είναι πολύ περισσότερο ήδη απ’ αυτό που κάνουν όλοι εκείνοι που απλώς το ονειρεύονται.

Η Ελευθερούπολη είναι γεγονός, ενώ η Παραμυθούπολη δεν είναι παρά μία ουτοπία, που ακόμα και η Αλίκη, τα κουνέλια και τα τραπουλόχαρτά της, βαρέθηκαν να την κυνηγάνε...

Ναι, είναι ένας παραμυθένιος κόσμος, όμως η διαφορά που μπορεί να τον κάνει να συμβεί και κάπου παραπέρα από τη φαντασία μας, είναι πως εκεί το παραμύθι δεν τελειώνει με το «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», αλλά με το «ζήσαμε –όλοι- καλά»...

Κι αυτοί...κι εμείς…

Bob Marley - Redemption Song
https://www.youtube.com/watch?v=12QZDSaBfps