Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 66)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Η παρέλαση

Τι λέτε καλέ;

Παρέλαση;

Δεν θέλω λέμε ...

Θες να ναι απόρροια της μακρινής επαναστατικής εφηβείας, θες το φλερτάρισμα με τον Ρήγα, θες να ναι η αντίδραση προς το συντηρητικό προάστιο του Παπάγου όπου μεγάλωσα, δεν ξέρω ακριβώς τον λόγο, πάντως οι παρελάσεις μ αφήνουν αδιάφορη.

Μεταξικό κατάλοιπο, υπόλειμμα ντροπιαστικό Ναζιστικής φιέστας, ανατριχιαστική θύμηση της Σοβιετίας, δεκανίκι

ταξικών κυβερνήσεων με μόνο σκοπό την τόνωση του εθνικιστικού φρονήματος...

Λίγες από τις απόψεις μου περί παρελάσεων ...

Ούτε και σαν μαθήτρια πήγαινα, σιγά μην τους έλειπα εκεί στην τελευταία σειρά που με κατέτασσαν λόγω ύψους βεβαίως βεβαίως ...

Έτσι όταν Παρασκευή πρωί εμφανίστηκαν τα παιδιά ζητώντας μας να τα πάμε στην παρέλαση, γέλασα.

Δεν είχα, βλέπετε, υπολογίσει τον Δημήτρη, που λόγω της περσινής παράστασης του νηπιαγωγείου μια ταύτιση με τον στρατηγό Κολοκοτρώνη την έπαθε το παιδί ...

Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα και ο μικρός άρχισε να συμπεριφέρεται σαν να είναι ο ήρωας της επανάστασης...

Αυτοπροσώπως.

Τρέχει όλη μέρα με ένα σπαθί μες το σπίτι και κυνηγά τον αδελφό του...

-Πίσω Τούρκε στην πατρίδα σου, ουρλιάζει.

Και δώστου να κοιτάζεται και να καμαρώνεται στο καθρέφτη συνεχώς...

-Στρατηγέ Κολοκοτρώνη γέρο του Μοριά,

το σπαθί σου λευτερώνει κάστρα και χωριά ....

-Παιδιά ίσως βρέξει, δεν πρόκειται να πάμε στην παρέλαση, τους είπα.

Και άρχισε η επανάσταση.

Φωνές, κλάματα και γκρίνια.

-Πάμε! Είπε ο Νίκος και με κοίταξαν και οι τρεις.

-Μα δεν συμφωνώ με το concept...

-Τι concept μου λες; Για τα παιδιά θα πάμε...

-Είναι παράλογο, είμαι κάθετα αντίθετη στο θεσμό...όχι. Κάθετα όχι!

-Τα παιδιά όμως θέλουν, επέμεινε.

-Ναι, μα δεν μπορώ να πάω ενάντια στις αρχές μου...

-Υπερβολική πάντα ...

-Έλα μαμάκα ...

Και έτσι με σύμμαχο τον μπαμπά το οχυρό μαμά έπεσε μέσα σε δυο λεπτά.

Φοβερή αντίσταση μέχρι ... εσχάτων.

Πήραμε λοιπόν ομπρέλες -just in case- και μπουφάν, πήραν οι μικροί τις σημαίες που φτιάξανε στο σχολείο, φόρεσαν και γαλότσες και μπήκαμε ετοιμοπόλεμοι στο μετρό ...

-Πάμε στην παρέλαση, ενημέρωναν με βροντερή φωνή τον κόσμο λες και ένοιαζε τους Χριστιανούς κατά πούθε το βάλαμε ...

-Θα παραλλάσσετε; τους ρωτούσαν οι πιο καλοδιάθετοι.

-Όχι εγώ, απαντούσε ο Δημήτρης, εγώ είμαι ο στρατηγός Κολοκοτρώνης ...

-Οι στρατιώτες και τα τανκς θα παρελάσουν, εξηγούσε ο Παναγιώτης.

-Ααααα!!! κάναν τους έκπληκτους οι επιβάτες.

Φτάσαμε σημαιοστολισμένοι στο μουντό κέντρο.

Ενθουσιάστηκαν τα παιδιά.

-Κοίτα, πόσος κόσμος!

-Wow! Εύζωνοι, τσολιάδες ...

-Κοίτα, αστυνομικοί με αληθινά όπλα ...

-Γιατί όμως έχει σκυλιά; διαμαρτυρόταν συνεχώς ο Παναγιώτης, δεν μ αρέσουν τα σκυλιά και δεν θέλω να με κοιτάζουν (!)...

Με τα πολλά σταθήκαμε απέναντι απ τους επίσημους.

Πέρασε και η μπάντα του στρατού από μπροστά μας.

-Είστε φοβεροί, είστε καταπληκτικοί, τους χαιρετούσαν τα παιδιά.

-Κοίτα μαμά χρυσές τρομπέτες!!!

-Ολόχρυσες!!!

Ο Δημήτρης με τράβηξε απότομα απ το μανίκι.

Μουτρωμένος.

«Δεν είν καλό σημάδι», σκέφτηκα.

-Που είναι οι καρέκλες;

-Ποιες καρέκλες;

-Αυτές που θα καθίσουμε.

-Δεν θα καθίσουμε.

-Γιατί;

-Γιατί δεν καθόμαστε στις παρελάσεις.

-Τι;;; και θα περιμένουμε όρθιοι; και δεν θα φάμε ποπ κορν;

-Δεν είμαστε στον κινηματογράφο, Δημήτρη.

-Ούτε νάτσος με τυρί δεν θα φάμε;

-Όχι.

-Και τότε γιατί μας φέρατε;

-....

-Πάμε λοιπόν εκεί απέναντι, που έχει ένα σωρό καρέκλες.

-Δεν μπορούμε παιδί μου.

-Μα οι απέναντι κάθονται. Γιατί κάθονται;

-Είναι οι επίσημοι.

-Τι είναι επίσημοι; Κάτι γέρους βλέπω μόνο και μου φαίνονται και θεόμουρλοι, θέλω να τους διώξεις και να καθίσουμε εμείς. Κουράστηκα.

Και χτυπά θυμωμένος το πόδι στα νερά, μας πιτσιλά με λασπόνερα.

-Δεν μου αρέσουν οι παρελάσεις και αυτή η μπάντα έχει πολλά «μπεσαμέλ».

«Το έλεγα, δεν το έλεγα;», μουρμούρισα.

Επεμβαίνει ο Νίκος .

-Κοιτάξτε αγόρια, Ευέλπιδες...

-Χάλια είναι, πότε θα έρθουν οι αληθινοί στρατιώτες;

-Στρατιώτες είναι...

-Τι περίεργα ρούχα είναι αυτά; Δεν είναι Έλληνες; Είναι Γιαπωνέζοι;

Κοιτιόμαστε με τον Νίκο.

Απελπισία.

-Είσαι χαζός Δημήτρη, λέει ο Παναγιώτης και κουνά το κεφάλι του με αποδοκιμασία.

-Θα σου δώσω μπουνιά.

-Για τόλμα...

Και ο Δημήτρης σπάει το σημαιάκι του στο κεφάλι του Παναγιώτη.

Και αρχίζουν ...

-Ντροπή!!!τους φωνάζουμε και προσπαθούμε να τους χωρίσουμε.

Ο κόσμος γελά ...

-Ντροπή τέτοια μέρα και τσακώνεστε...

Ηρεμούν για λίγο.

-Βαριέμαι ...

-Πεινάω ...

-Θέλω να πάω να σε παιδότοπο ...

-Κοιτάξτε τα τεθωρακισμένα ...

-Δεν θέλουμε να τα δούμε, θέλουμε να φάμε ...

-Εγώ θέλω πιπί ...

Κοιτιόμαστε με το Νίκο και συμφωνούμε.

Κάνουμε μεταβολή.

Κατηφορίζουμε.

-Σήμερα τρώμε μπακαλιάρο, τους εξηγεί ο πατέρας.

-Όχι, φωνάζουν και οι δυο...θέλουμε πατάτες τηγανιτές και να μας πάρετε και δώρο που μας φέρατε στην παρέλαση...

-Δεν σας άρεσε;

-Καθόλου, μας πήραν τις καρέκλες κάτι γέροι...

-Και η μουσική...πολύ δυνατά...

-Και οι Γιαπωνέζοι, δεν μου άρεσαν... 

-Θέλετε να πάμε στο μουσείο της Ακρόπολης; τους ρωτώ.

-Αα!!! όλο σε μουσεία μας πάτε και σε παρελάσεις, σου είπαμε θέλουμε να παίξουμε...Δεν μου αρέσει η Αθήνα, δεν έχει παιδότοπους...

Τελικά καταλήξαμε στο Γκάζι.

Ήρθαν και κάποιοι φίλοι και καθίσαμε όλοι μαζί.

-Πως σας φάνηκε η παρέλαση; μας ρώτησαν.

-Φασαριόζικη, τους απάντησα γελώντας.

Τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας.

-Και του χρόνου, ευχηθήκαμε...

-Τελικά πολύ όμορφα περάσαμε σήμερα, είπε ο Παναγιώτης, πίνοντας τον χυμό του.

Όταν θα μεγαλώσω θα γίνω γέρος θα κάθομαι στις καρέκλες της παρέλασης.

-Και εγώ συμφώνησε ο Δημήτρης, και θα τρώω ποπ κορν και μαλλί της γριάς και τις μπάντες θα τις διώξω...πολύ φασαρία...θα διώξω και τους Γιαπωνέζους...γιατί ήρθαν στην παρέλαση;

Γελάσαμε.

Σπουδαία επέτειος η σημερινή...

Όλοι οι πρωτεργάτες πέθαναν πάμφτωχοι στην αφάνεια, οι πονηροί...ως συνήθως επιπλέουν...

ΥΓ1. Τι θλίψη, πόσα λαμπρά μυαλά συνεργάζονται για να φτιάξουν πολύπλοκα υπερσύγχρονα όπλα που σκορπάν θάνατο, καταστροφή, χάος και σπαραγμό...

ΥΓ2.  Άσε ... να μην μιλήσω για το κόστος της φιέστας.

Καλημέρες...