Η Δίκη του Κράτους –ερήμην

Γράφει

ο Ανδρέας Δρυμιώτης

​

Σ​ήμερα θα σας περιγράψω μια φανταστική δίκη. 

Τη Δίκη του Κράτους. 

Και μάλιστα: Ερήμην. 

Γιατί ερήμην; Απλούστατα, γιατί η ανίκανη αστυνομία δεν μπόρεσε να συλλάβει το Κράτος και να το οδηγήσει στη Δικαιοσύνη!

Η Δίκη διεξάγεται σε έναν τεράστιο χώρο. 

Το κοινό έχει καταλάβει όλες τις θέσεις. 

Στην Έδρα δεν υπάρχουν μόνιμοι δικαστές ή εισαγγελείς αλλά εναλλάσσονται με τηλεοπτική ταχύτητα, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, συνδικαλιστές και το ευρύ κοινό. 

Αυτή η πρωτοτυπία (της εναλλαγής των ρόλων) αποφασίστηκε με

απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες. Δηλαδή, από μία δυναμική μειοψηφία.

Το πλέον αξιοπερίεργο της Δίκης είναι ότι ενώ υπάρχουν εκατομμύρια μάρτυρες κατηγορίας, εντούτοις δεν υπάρχουν μάρτυρες υπερασπίσεως. 

Μάταια αναζητήθηκαν στελέχη της Κυβέρνησης, αλλά και υπεύθυνοι των δημοσίων υπηρεσιών. Σχεδόν όλοι δήλωσαν ότι είτε είναι απασχολημένοι με τα σοβαρά καθήκοντά τους είτε σκοπεύουν να καταθέσουν σαν μάρτυρες κατηγορίας. 

Μάλιστα, δεν παρουσιάστηκε ούτε ο συνήγορος υπεράσπισης, φοβούμενος, ίσως, την οργή του Λαού!

Το κατηγορητήριο ήταν εξαιρετικά απλό. 

Το Κράτος κατηγορείται ότι «δεν υπάρχει» και στις ελάχιστες περιπτώσεις όπου συμπτωματικά διαπιστώθηκε η ύπαρξή του, ότι «δεν λειτουργεί».

Οι μαρτυρίες είναι ατελείωτες. Σταχυολογώ μόνο λίγες για να αποτυπώσω το κλίμα: 

Ένας πολίτης παραπονιέται για την έλλειψη της αστυνόμευσης. 

Ένας αστυνομικός ότι δεν πληρώνεται καλά και αναγκάζεται να δουλεύει σεκιουριτάς για συμπλήρωμα. 

Ένας άλλος γιατί το ΕΚΑΒ άργησε να έλθει και του ζήτησε και 300 ευρώ για τη μεταφορά. 

Ένας εργαζόμενος στο ΕΚΑΒ γιατί δουλεύει εξαντλητικά αλλά παίρνει μισθό πείνας και αναγκάζεται να μεταφέρει σανό με το ασθενοφόρο για συμπλήρωμα. 

Μια στοργική μητέρα παραπονέθηκε γιατί απέβαλαν το παιδί της από το σχολείο για απρεπή ενδυμασία. 

Μια άλλη κλαίει και οδύρεται γιατί από τις βροχές πλημμύρισε το σπίτι της που ήταν κτισμένο επάνω στο ρέμα. 

Κάποιος άλλος παραπονείται γιατί δεν γκρεμίζουν το αυθαίρετο που ξεπετάχτηκε σε μία νύχτα, ακριβώς δίπλα από το δικό του αυθαίρετο! 

Πολλοί μιλούν για «τα φακελάκια» στους γιατρούς, το «λάδωμα» των εφοριακών και το «γρηγορόσημο» των υπηρεσιών. 

Για όλα φταίει το Κράτος!

Οι τέως υπουργοί αναφέρονται σε μεγάλα προβλήματα. 

Για παράδειγμα, την ανυπαρξία του κράτους στο προσφυγικό και στις εν γένει κρίσεις. 

Την αφερεγγυότητά του στις συναλλαγές. 

Την αναλγησία του για τις ευαίσθητες κοινωνικές τάξεις. 

Την έλλειψη προστασίας από την αισχροκέρδεια κ.ο.κ.

Η έκβαση της Δίκης είναι δεδομένη. 

Όλοι αναμένουν την καταδίκη και την παραδειγματική τιμωρία του Κράτους.

Ξαφνικά μία κυρία μεγάλης ηλικίας και με σοβαρό παρουσιαστικό ζητά να καταθέσει. 

Λέει λοιπόν η κυρία: 

«Νομίζω ότι περνάμε μία περίοδο όπου πάρα πολλοί άνθρωποι αφέθηκαν να πιστέψουν ότι αν έχουν κάποιο πρόβλημα, είναι υποχρέωση της κυβέρνησης να το αντιμετωπίσει. Εναποθέτουν τα προβλήματά τους στην κοινωνία. Και ξέρετε, αυτό το πράγμα (δηλαδή η κοινωνία) δεν υπάρχει. Υπάρχουν άτομα, άνδρες και γυναίκες και οικογένειες. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα παρά μόνον μέσω ανθρώπων και οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να φροντίσουν τους εαυτούς τους.»

Μετά την παρέμβαση αυτή, κάποιος αναθάρρησε και ανέβηκε στο βήμα λέγοντας: 

Μήπως το Κράτος είμαστε εμείς και ουσιαστικά το έχουμε δημιουργήσει κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας; 

Μήπως ο καθένας από μας έχει συνεισφέρει με τον δικό του τρόπο στην κατάρρευση του Κράτους; Μήπως ο καθένας από μας, για τους δικούς του λόγους, δεν θέλει να υπάρχει ευνομούμενο και αυστηρό Κράτος;

Πριν κατέβει από το βήμα ο ομιλητής, η αίθουσα είχε αδειάσει γιατί κανένας δεν θέλει να ακούει δυσάρεστες αλήθειες.

Εδώ τελειώνει η φανταστική δίκη, αλλά οι καταστάσεις είναι πραγματικές. 

Επίσης, η «κυρία μεγάλης ηλικίας» δεν είναι φανταστικό πρόσωπο, αλλά η Margaret Thatcher και τα λόγια της προέρχονται από την περίφημη συνέντευξή της στο περιοδικό Woman’s Own στις 23 Σεπτεμβρίου 1987. 

Οι πολέμιοί της πήραν μόνο τη φράση «η κοινωνία δεν υπάρχει» (εντελώς out of context) για να την κατηγορήσουν ότι ήταν εντελώς ανάλγητη.

Σκέφτηκα αυτή τη φανταστική δίκη, γιατί εδώ στην Ελλάδα μας αρέσει να κάνουμε λαϊκά δικαστήρια. 

Ακούγοντας όμως την υποθετική μαρτυρία της Thatcher με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα έχει απίστευτες ομοιότητες με την κατάσταση που επικρατούσε στην Αγγλία, τα χρόνια που κυβερνούσαν οι Εργατικοί αλλά και οι Συντηρητικοί πριν από την Thatcher.

Εξηγούμαι:

• Το 1970 η κυβέρνηση των Εργατικών, προκειμένου να χρηματοδοτήσει το τεράστιο κοινωνικό κράτος που δημιούργησε, ανέβασε τον ανώτατο φορολογικό συντελεστή στο 90% για τα εισοδήματα άνω των 20.000 λιρών. Εμείς όπως πάμε μπορεί και να ξεπεράσουμε το 90% για χαμηλότερα εισοδήματα!

• Το 1976 η κυβέρνηση των Εργατικών προσέφυγε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να πάρει βοήθεια 2,3 δισεκατομμύρια λίρες, ώστε να αντιμετωπίσει τα οξύτατα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Η πράξη αυτή θεωρήθηκε σαν ο απόλυτος εξευτελισμός για μια πρώην μεγάλη αυτοκρατορία. Εμείς ήδη έχουμε καταφύγει στο ΔΝΤ και σε άλλους δανειστές και έχουμε πάρει το μεγαλύτερο δάνειο που έχει δοθεί ποτέ σε χώρα αυτού του πλανήτη! Αλλά, αντί να αισθανόμαστε εξευτελισμένοι, έχουμε απαιτήσεις να μας το χαρίσουν ή έστω να μας το κουρέψουν!

• Ο χειμώνας 1978-79 ονομάστηκε «Ο Χειμώνας της Δυσαρέσκειας» (Winter of Discontent) λόγω των συνεχών απεργιών των συνδικάτων. Το 1979 έγιναν 4.593 απεργίες και χάθηκαν 29 εκατ. ανθρωποημέρες εργασίας. Εδώ δεν έχουμε αντίπαλο. Στις απεργίες και κινητοποιήσεις τρώνε τη σκόνη μας!

• Ολη αυτή την περίοδο διακυβέρνησης των Εργατικών, λόγω της χαλαρότητας απέναντι στους μετανάστες, αναπτύχθηκε έντονη ρατσιστική ρητορική με επιστέγασμα τον λόγο του Συντηρητικού Enoch Powel στις 20/4/68, ο οποίος ονομάστηκε «Rivers of Blood». Τότε αυτοί μιλούσαν για 50.000 μετανάστες τον χρόνο, ενώ εμείς έχουμε περισσότερους από 800.000 τον χρόνο «για να λιάζονται στην Ομόνοια», γι’ αυτό και μεγαλώνει το φίδι του ρατσισμού!

• Το 1985 με αφορμή την τραγωδία του Heysel, όπου σκοτώθηκαν 39 άνθρωποι στον ποδοσφαιρικό αγώνα Liverpool - Juventus, η Thatcher αντιμετώπισε με επιτυχία τους hooligans των γηπέδων της Αγγλίας. 

Εδώ δεν χρειάζονται σχόλια. Και hooligans και νεκρούς στα γήπεδα διαθέτουμε σε μόνιμη βάση και όχι σε ένα μόνο αγώνα!

Με άλλα λόγια, στα χέρια των Σοσιαλιστών, η Μεγάλη Βρετανία πέρασε μια τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση, η οποία δημιουργήθηκε από τις συνεχώς αυξανόμενες κοινωνικές παροχές, καθώς και τις διαδοχικές υποχωρήσεις στις απαιτήσεις των συνδικάτων τους. 

Οι Εργατικοί κυβέρνησαν από το 1964 μέχρι το 1979 με μια μικρή παρένθεση των Συντηρητικών (1970 - 1974).

 Με την εκλογή της Thatcher (4/5/79) έγιναν εκτεταμένες αποκρατικοποιήσεις, σημαντικές περικοπές σε παροχές και ολοκληρωτική αντιπαράθεση με τα συνδικάτα. 

Έτσι ανέκαμψε η Μεγάλη Βρετανία.

Εμείς εδώ στην Ελλάδα, ύστερα από 6,5 χρόνια κρίσης βρισκόμαστε εκεί που ήταν η Μεγάλη Βρετανία το 1979 και ειδικότερα στον «Χειμώνα της Δυσαρέσκειας». 

Η απεργία της 4ης Φεβρουαρίου 2016 ήταν «μεγαλειώδης», όπως την χαρακτήρισαν όλα τα ΜΜΕ. Το κλείσιμο των δρόμων και των τελωνείων από τους αγρότες προβάλλεται επίσης σαν αναγκαίο μέτρο για να υπερασπιστούν το «δίκαιό» τους. 

Όλοι είναι αποφασισμένοι να φτάσουν μέχρι το τέλος και είναι βέβαιοι ότι «θα νικήσουν». 

Προσωπικά, έχω μια αφελέστατη ερώτηση: 

Ποιος είναι ο εχθρός που όλοι θέλουν να νικήσουν; 

Αν είναι οι δανειστές ο αγώνας είναι πολύ εύκολος. Δεν έχουμε παρά να τους πούμε να μην έλθουν ξανά στη χώρα μας και ότι δεν θέλουμε τα χρήματά τους. 

Πάντως, ο εχθρός δεν μπορεί να είναι η Κυβέρνηση την οποία εκλέξαμε τον Σεπτέμβριο, γιατί τα μέλη της πρωτοστατούν σε όλους τους λαϊκούς αγώνες επιβεβαιώνοντας τη σχιζοφρένειά τους.

Ποιος, λοιπόν, είναι ο εχθρός που θέλουμε να νικήσουμε; 

Μήπως έχει δίκαιο ο τελευταίος ομιλητής στη φανταστική δίκη και ο πραγματικός εχθρός είναι ο κακός μας εαυτός, ο οποίος αρνείται πεισματικά να δει και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, η οποία δυστυχώς είναι πολύ σκληρή και η άτιμη δεν αλλάζει;

* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.