ΕΥΑερα: -Κάθε καλό θυμίζεται, κάθε κακό ξεχνιέται….

Γράφει

η Εύα Τσαροπούλου

Παρακολουθούσα ανέμελη ειδήσεις. 

Ναι, ξέρω, οξύμωρο. 

Πόση ανεμελιά σηκώνει το  να παρακολουθείς ειδήσεις στις μέρες που ζούμε;  

Ήταν όμως το τέλος μιας δύσκολης εβδομάδας και προσπαθούσα να χαλαρώσω, ιδού το δεύτερο οξύμωρο, που έμελλε να δικαιωθεί απολύτως. 

Ρεπορτάζ με τίτλο “Σοκ στην Times Square” μου τραβάει την προσοχή. Με την πρώτη ματιά  δεν βλέπω παρά ένα νιόπαντρο ζευγάρι που φωτογραφίζεται στη μεγάλη Νεοϋορκέζικη πλατεία.  

Εντάξει, δεν ήταν το πιο σύνηθες για ένα ζευγάρι να φωτογραφίζεται αμέσως μετά την τελετή του γάμου του σε μία πλατεία με τόσο κόσμο και κίνηση. 

Αλλά και σοκαριστικό δεν το λες.

Η δεύτερη ματιά ήταν

χαστούκι για τον απρόσεκτο τηλεθεατή!  

Ένα κοριτσάκι μόλις 12 χρόνων ήταν η νύφη και γαμπρός ένας 68χρονος!

Ο άνδρας, μία εξαιρετική φυσιογνωμία ευγενικού ηλικιωμένου, κρατούσε το κοριτσάκι τρυφερά απ’ τα δύο του χέρια. 

Η μικρούλα στεκόταν δίπλα του με καμπουριασμένο το λιανό κορμάκι της. 

Ένα καμπούριασμα που δεν ήξερες αν δήλωνε ότι κρύωνε  εκτεθειμένη στο παγωμένο πρωινό της πλατείας, αφού ελάχιστα μπορούσε να τη ζεστάνει το έξωμο νυφικό που φορούσε ή ότι το σώμα της αντιδρούσε σε αυτή την ακούσια και δυσάρεστη επαφή.

Το ζευγάρι ήταν «στημένο στη μέση της πλατείας και ο κόσμος που περνούσε, στην αρχή  το κοιτούσε με περιέργεια. Όταν μετά από λίγο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονταν την ηλικία της νύφης, άρχισαν να αντιδρούν με φωνές και διαμαρτυρίες. 

Γυναίκες φώναζαν ότι θα καλέσουν την αστυνομία, ότι είναι παράνομο να κρατάει το παιδί και δεν συνέχιζαν την πορεία τους, αλλά περικύκλωσαν το ζευγάρι, προκειμένου να προστατεύσουν το παιδί απ’ τα χέρια του ηλικιωμένου, από φόβο μήπως το πάρει και φύγει πριν προλάβουν να επιληφθούν οι αρχές.  

Οι άνδρες του φώναζαν πως θα τον χτυπήσουν αν δεν αφήσει ήσυχο το κορίτσι. 

Εκείνος εξηγούσε πως η κοπέλα ήταν η νόμιμη σύζυγός του, ότι μόλις την είχε παντρευτεί με τη συναίνεση των γονιών της κι ότι ήταν καθ’ όλα νόμιμος, οπότε κανείς δεν μπορούσε να του κάνει τίποτα. Μιλούσε ήρεμα, κρατώντας πάντα με τρυφερότητα το κοριτσάκι, το οποίο είχε σκυμμένο το κεφάλι του και δεν κοίταζε τον κόσμο. 

Γυναίκες και άντρες θύμωναν ολοένα και περισσότερο και σύντομα η πλατεία ήταν γεμάτη από κόσμο, που έφτιαξε έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω απ’ το ζευγάρι, φωνάζοντας, βρίζοντας και απειλώντας.

Η αστυνομία δεν ήρθε ποτέ βέβαια, διότι το παράξενο αυτό «ζεύγος» ήταν μέρος ενός κοινωνικού πειράματος του Coby Persin, που στόχο είχε να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη στο ζήτημα του γάμου ηλικιωμένων με μικρά κορίτσια, κυρίως στις μουσουλμανικές, αλλά και  όχι μόνο, χώρες. 

Η εικόνα ήταν στ’ αλήθεια εξαιρετικά σοκαριστική! Ήταν πιο σοκαριστική ακριβώς επειδή δεν έβλεπες έναν σαρικοφόρο ταλιμπάν, που θα περίμενες ίσως να δεις, αλλά έναν εξαιρετικά ευγενικό κύριο, όπως είναι πολλοί απ’ αυτούς που παντρεύονται μικρά κοριτσάκια, χωρίς κανείς μας να τους ξέρει ή να διαμαρτύρεται γι' αυτό.  

Ο γάμος με παιδιά βλέπεις, απαγορεύεται σε 91 χώρες στον κόσμο, αλλά όχι σε –όλο- τον κόσμο! Και δεν είναι μονάχα οι «βάρβαροι μουσουλμάνοι» που το κάνουν! Δεκάδες πολιτείες του «πολιτισμένου» μας κόσμου επιτρέπουν το γάμο με 12χρονα μικρά κορίτσια και εμείς, που ζούμε σχεδόν σιμά τους, ούτε καν το παίρνουμε χαμπάρι.

Να γιατί χρειάζεται η εικόνα!  Για να μας σοκάρει! Να μας θυμίσει με τον απολύτως ξεκάθαρο τρόπο της, πόσο ύπουλα συμβαίνουν αυτά δίπλα μας,  ενώ εμείς τους γυρνάμε την πλάτη. 

Μια τόσο καθαρή «όψη» του κακού, που ανοήτως θεωρούμε ότι το ξορκίζουμε όταν διαβάζοντάς το απλώς αναφωνούμε «πω-πω-πω» και νομίζουμε ότι έτσι αποκτά υπόσταση! 

Με τη βοήθεια της εικόνας, το κακό είναι εκεί, το βλέπεις, το πιάνεις! Όταν το δεις, δεν μπορείς πια να παραμείνεις αμέτοχος. Κανένας απ’ όσους είδαν τη σκηνή δεν έμεινε αμέτοχος!

Ο κόσμος φώναζε, τράβαγε το παιδί να το απελευθερώσει απ’ τα δεσμά του «ευγενικού» του δημίου, δεν έφυγε κανείς, για να μην το αφήσει μόνο του.

Άνδρες και γυναίκες έστεκαν σοκαρισμένοι. Αλλά έστεκαν εκεί,  παρέμεναν εκεί, όταν σε κάθε άλλη περίπτωση, που απλώς θα το άκουγαν ή θα διάβαζαν γι’ αυτό, θα συνέχιζαν τη ζωή τους σαν να μην είχε συμβεί τίποτα…

Μήπως τελικώς αυτό που χρειάζεται η κοινωνία είναι πολλά τέτοια απότομα και ενοχλητικά τσιμπήματα στην καρδιά; 

Εικόνες που δεν μπορεί να τις προσπεράσει; Δεν μπορεί πια να υποκριθεί ότι δεν τις βλέπει….

Δεν είμαι οπαδός του «μια εικόνα, χίλιες λέξεις», αλλά εδώ μοιάζει να εξυπηρετεί το στόχο της αφύπνισης, ενός κόσμου που ενδεχομένως δεν μπορεί ή δεν δέχεται να πιστέψει πως όλα αυτά συμβαίνουν  ακριβώς δίπλα του κι όχι με στόχο να χαλάσουν την δική του ησυχία. 

Ακριβώς μία μέρα μετά το «κοινωνικό» αυτό πείραμα, η είδηση του θανάτου της οκτάχρονης Ράουαν, που πέθανε στην Υεμένη, από ρήξη μήτρας και αιμορραγία την πρώτη νύχτα του γάμου της με έναν άντρα πέντε φορές μεγαλύτερό της, απασχόλησε τα δελτία ειδήσεων, όχι παραπάνω απ’ το δίλεπτο που διαρκούσε το σχετικό βίντεο. 

Σε μία χώρα όπου τα 10 από τα 24 εκατομμύρια κατοίκους της δεν έχουν επαρκή τροφή και τα 13 εκατομμύρια απ’ αυτούς δεν έχουν καν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, ο μόνος τρόπος για να πορευτούν οι φτωχές οικογένειες είναι να παντρέψουν τις μικρές κόρες τους για να πάρουν τα χρήματα της προίκας, αλλά και για να γλιτώσουν τα έξοδα της ανατροφής τους! 

Αυτό θα έπρεπε να ήταν αρκετά σοκαριστική είδηση από μόνο του, αλλά πέρασε στα ψηλά των ειδήσεων και μάλιστα, σε αυτά που «τι να κάνουμε; Συμβαίνουν»!  

Δεν ξέρω  βέβαια, τι θα γινόταν, αν βάζαμε σε μία  γνωστή πλατεία ένα μικρό κορίτσι απ’ την Υεμένη, ντυμένο με ένα νυφικό και δίπλα του έναν ηλικιωμένο γαμπρό. 

Πολύ φοβάμαι να πω, γιατί αυτό θα έδινε και μία άλλη διάσταση στον ξεπεσμό της σκέψης μας και στην ανεμόσκαλα των συναισθημάτων μας, πως ίσως τότε οι διαμαρτυρίες να μην ήσαν τόσο έντονες.

Ίσως γιατί αυτά που συμβαίνουν γύρω μας έχουν αποκτήσει, εκτός από διαστάσεις και χρώμα. 

Το ξανθό, λευκό κοριτσάκι της Times Square είναι πιο σοκαριστικό ντυμένο με νυφικό απ’ ότι θα ήταν το αντίστοιχό του μελαχρινό. Το ένα το καταδικάζουμε απερίφραστα ως έγκλημα, ενώ το άλλο είναι και κάτι που μπορεί να συμβεί.  Διότι, στη μία χώρα είναι ανήκουστο και ο νόμος το έχει προβλέψει και στην άλλη συνηθισμένο, οπότε σε τι θα χρειαζόταν ο νόμος;  

Η συνείδησή μας; Έχει κι αυτή αποχρώσεις; Υπάρχει κάτι που στη λευκή του πλευρά να γράφει «απαγορεύεται» και στη μαύρη του «μπορεί και να γίνεται»; Κι αυτό είναι κάτι που η δική μας συνείδηση μπορεί να το αφήνει να συμβαίνει μόνο και μόνο γιατί βγαίνει  και στις δύο αποχρώσεις;

Ένα παιδί είναι πάντα ένα παιδί. Είτε είναι μαύρο, κόκκινο, κίτρινο ή λευκό. 

Η κοινωνία πρέπει να μάθει να ξεσηκώνεται εξίσου με όλα εκείνα που δεν έχουν στ’ αλήθεια καμία διαφορά, είτε συμβαίνουν στο ένα, είτε στο άλλο, είτε στο παράλλο. 

Είναι καλό που μία εικόνα καταφέρνει και ξυπνάει τα κοιμισμένα μας μυαλά. Είναι καλό που υπάρχει ένας τρόπος να δώσεις μία γεύση του πόνου, του κακού, του παράλογου. 

Θα μου πεις, τόσες εικόνες κάθε μέρα από γκρεμισμένα σπίτια, από πνιγμένους ανθρώπους, από σφαγιασμένα πτώματα, κι άλλες εικόνες; Τι παραπάνω θα καταφέρουν μερικές εικόνες ακόμα; 

Η αλήθεια είναι πως έχουμε χορτάσει από δαύτες, τόσο πολύ που τίποτα παραπάνω δεν μας κάνουν, απ’ το να μας πονάνε μια στιγμή και να σπεύδουμε να τις περνάμε στη χώρα της προσωπικής μας λήθης. Γρήγορα-γρήγορα, γιατί πρέπει και να μπορούμε να κοιμόμαστε το βράδυ…

Όμως εικόνες σαν κι αυτήν, απλές, καθημερινές σκηνές από όμορφους, ευγενικούς ανθρώπους, φαίνεται πως ακόμα μπορούν να μας επηρεάζουν με έναν τρόπο. Πιο  ουσιαστικό από άλλους. 

Γιατί; Ίσως γιατί συνηθίζουμε να ξεχνάμε πως το κακό  μπορεί και μεταμφιέζεται, ίσως γιατί αυτή ακριβώς η απεικόνιση της αθωότητάς του μας θυμίζει πως το μεγαλύτερο επίτευγμά του είναι πως μας έπεισε πως δεν υπάρχει…

Και να που, για άλλη μια φορά, πιαστήκαμε κορόιδα και αν δεν θυμώσουμε τώρα, άραγε πότε είναι μια καλή στιγμή;  

Μήπως λοιπόν αυτή θα μπορούσε να είναι μια πρόταση δράσης ώστε να προκληθεί επιτέλους η ποθητή  αντίδραση;

Σοκαριστικές απεικονίσεις ενός όμορφου κακού, που θα μας εξοργίσουν αρκετά ώστε να το παλέψουμε;

Άραγε, κάθε δράκος μπορεί να γεννήσει έναν Άγιο Γεώργιο που θα τον σκοτώσει;  

Αν είναι έτσι, ας αφήσουμε τους δράκους ελεύθερους! Ας τους κάνουμε ορατούς. Να τους βλέπουμε όλοι. Μπροστά μας. Δίπλα μας.  Να νιώθουμε την ανάσα τους στο σβέρκο μας. Να μάθουμε να τους αναγνωρίζουμε και να τους αντέχουμε.

Γιατί, αν δεν αντέχεις το κακό, καημένε μου, δεν θα ζήσεις για να δεις το καλό. ..

Demi Lovato - Skyscraper

https://www.youtube.com/watch?v=0AcIMqIP77U