Αλληλοσεβασμός το κλειδί…

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Λαοί με διαφορετικά δομικά στοιχεία ύπαρξης όπως θρησκεία, πολιτισμό, νοοτροπία, καλούνται να συνυπάρξουν και να υπερκεράσουν τις διαφορές του με βίαιο τρόπο ενώ ο καθένας δοκιμάζεται για άλλους λόγους…

Δικαιολογημένα μονοπωλεί σχεδόν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης τον τελευταίο καιρό το προσφυγικό θέμα, ειδικά όταν αναπόφευκτα συνδυάζεται με τραγικές στιγμές βομβιστικών επιθέσεων με δεκάδες θύματα και τον συνεχιζόμενο πόλεμο στην ευρύτερη γειτονιά μας.

Μοιάζει λες κι άνοιξε ένα

τεράστιο πιθάρι που επί χρόνια μάζευε δεινά και τώρα ξεχύθηκαν ασταμάτητα και τα επόμενα είναι χειρότερα απ’ τα προηγούμενα που θεωρούσαμε το όριο της αντοχής μας. Ειδικά οι Έλληνες που ήρθε η στιγμή να διαπιστώσουμε με τον πιο βίαιο και σκληρό τρόπο ότι η θέση της χώρας μας εκτός από στρατηγική με τα χιλιάδες πλεονεκτήματα που μας έχουν σώσει πολλές φορές στην ιστορία μας, έχει και σημαντικά μειονεκτήματα εκτός απ’ την τραγικότητα της κακής εξ ανατολών γειτονίας.

Αυτή η τραγικότητα που τώρα έχει γιγαντωθεί αφού είναι σαφές ότι ούτε διεθνής δύναμη δε μπορεί να θέσει όρια στο θράσος και την επιθετικότητα με κάθε μέσο που επιδεικνύεται εδώ κι αιώνες κι όπως φαίνεται, τελειωμό δεν έχει…

Κι έχουμε ως αποτέλεσμα, έναν λαό που βρίσκεται στο επίκεντρο μιας αδιανόητης οικονομικής δίνης εδώ και χρόνια, χωρίς προοπτική εξόδου και διόρθωσης παρά μόνο επιδείνωσης της κατάστασης που πλέον μετρά και πολλά θύματα, ανθρώπους κι επιχειρήσεις, με μια ολόκληρη γενιά να μεταναστεύει συνειδητά και δυο τουλάχιστον γενιές να ζουν χωρίς ελπίδα και στόχους, να επιβαρύνεται με τη δοκιμασία της συμβίωσης με ταλαιπωρημένους, απελπισμένους, φυγάδες απάτριδες πλέον πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες χωρών που φευ, διαθέτουν μεγαλύτερο, τουλάχιστον φυσικό πλούτο, απ’ τη δική μας…

Βίαιος ο τρόπος που μας αναγκάζουν να συμβιώσουμε προσπαθώντας να μοιραστούμε αυτά που δεν έχουμε πλέον οι Έλληνες κι επιφορτισμένοι με ευθύνες, ενοχές, τύψεις, που κάθε άλλο παρά μας αναλογούν. Δεν επιτεθήκαμε σε καμιά απ’ τις χώρες που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση, δεν πειράξαμε κανέναν λαό, δεν εποφθαλμιούσαμε ποτέ έναντι των γειτόνων μας κι ανέκαθεν προσπαθούσαμε να έχουμε καλές σχέσεις με όλους, σε σημείο που μεταξύ μας μαλώναμε σε επίπεδο πολιτικών ηγεσιών, για την ανάπτυξη σχέσεων με λαούς κατατρεγμένους.

Κι αν θεωρείται λογικό κι αυτονόητο, στην πολυπολιτισμική σύγχρονη κοινωνία του πλανήτη που βρίσκεται σε συνεχή αναβρασμό και μετακίνηση πληθυσμών, με τα σύνορα να χαλαρώνουν μεταξύ πολιτισμένων λαών και συγκροτημένων κρατών, είναι τουλάχιστον άδικο να δοκιμάζεται τόσο σκληρά ένα κράτος με τα δικά μας προβλήματα και να εκβιάζεται ένας λαός με τόσα να τον βαραίνουν έτσι κι αλλιώς!

Ωστόσο, απ’ τη στιγμή που έχουμε πάρει απόφαση, όπως σαφώς αποδεικνύεται ότι επιμένουμε να μη χρησιμοποιούμε τα συμπεράσματα και συνεχίζουμε να εκλέγουμε τους χειρότερους απ’ τους κακούς να διαχειριστούν τα κοινά μας και με δεδομένες τις κακές σχέσεις γειτονίας με τις περισσότερες χώρες γύρω μας, οι επιλογές μας είναι περιορισμένες σε τέτοιο σημείο που τελικά οδηγούν σε μονόδρομο.

Αλληλοσεβασμό μεταξύ των λαών και την διαφορετικότητα του καθενός σε δομικά στοιχεία ύπαρξής όπως η θρησκεία, ο πολιτισμός, το παρελθόν, η νοοτροπία, η ιστορία. Άλλωστε πολιτισμένος λαός αυτό ακριβώς σημαίνει, ένας λαός που γνωρίζει ποιος είναι, τι ιστορία κουβαλάει, ποια λάθη έκανε, πόσο έμαθε απ’ αυτά τα λάθη και κατά πόσο γνωρίζει τη θέση τους στον πλανήτη και σέβεται τη θέση και των άλλων λαών στο κοινό μας σπίτι.

Η διαφορετικότητα στα δομικά αυτά στοιχεία, σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπει στους ‘επισκέπτες φιλοξενούμενούς’ μας να απαιτούν ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι παράνομα βρίσκονται σε μια χώρα που κάνει τα πάντα για να τους διευκολύνει, βάσει των δυνατοτήτων της που είναι σαφώς περιορισμένες και λόγω των οικονομικών συνθηκών. Απαιτείται σεβασμός στην επικρατούσα θρησκεία της χώρας που φιλοξενούνται και στις αρχές που η πλειοψηφία του λαού της πιστεύει κι ασπάζεται αιώνες τώρα. Αναγνώριση του ανθρωπισμού των απλών ανθρώπων που απ’ το υστέρημά τους μαζεύουν τόνους απαραίτητων για την διευκόλυνση της παραμονής τους στη χώρα που μπορεί να μην έχει πόλεμο όπως στη δική τους αλλά κατατρώγεται απ’ την κρίση που την ταλαιπωρεί όλο και περισσότερο, όλο και σκληρότερα.

Η διαφορετικότητα όμως κι όλων των προσφύγων και μεταναστών που ξέμειναν αναγκαστικά στη χώρα μας, δεν επιτρέπει και σε κάποιους θερμοκέφαλους Έλληνες, ακραίες κι απαράδεκτες πράξεις που θα ήταν ίσως δικαιολογημένες από λαούς απομονωμένους κι απολίτιστους πριν από πολλούς πολλούς αιώνες. Επέλεξαν ν’

 Αφήσουν τη χώρα τους που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση και τώρα τους εκμεταλλεύεται η γείτονα για να πιέσει προς όφελός της ολόκληρη ήπειρο η οποία φυσικά δεν εκβιάζεται. Ανάμεσα τους βρίσκεται ο πιο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης, εμείς που καλούμαστε ν’ ανταπεξέλθουμε όσο σκληρό κι άδικο κι αν είναι. Αυτή την πραγματικότητα πρέπει να τη διαχειριστούμε με τον πολιτισμό που κουβαλάμε στο γονίδιό μας κι όχι με την επικράτηση του παράλογου και του εγωιστικού που όλοι μας κάποια στιγμή επιτρέπουμε να μας κυριεύσει κι όχι άδικα αλλά μόνο σε περισσότερα δεινά θα μας οδηγήσει.

 Η μέχρι τώρα φιλοξενία στη χώρα μας, έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία και μόνο η ανικανότητα του κράτους ν’ ανταπεξέλθει δημιουργεί προβλήματα. Απαιτήσεις όπως η φιλοξενία στα σπίτια μας κι άλλα υπερβολικά και πάντως βίαια τελικά, ακούγονται, δε βοηθούν στον αλληλοσεβασμό που επιβάλλεται να επικρατήσει στα δύσκολα που βιώνουμε. Η πίεση φέρνει αντίδραση… κι αν αντιδράσει ο τόσο καταπιεσμένος και φορτωμένος Έλληνας, θα ναι πολύ άσχημο, θα πρέπει να το έχουν υπόψη τους.

Άλλωστε η αφομοίωση που οδηγεί στην ομαλή λειτουργία μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας, δε χρειάζεται ούτε πίεση ούτε βίαιη προσαρμογή. Αν αφήσουν τους λαούς ήρεμα κι ανθρώπινα να προσεγγίσουν ο ένας τον άλλον, τα αποτελέσματα θα είναι θεαματικά και σε πολύ συντομότερο διάστημα. Αρκεί βέβαια και να λειτουργήσουν σωστά σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο οι κυβερνώντες των εμπλεκόμενων χωρών…