Θεάματα χωρίς άρτο με… στάχτη και μπούρμπερη…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Συζήτηση σήμερα στη Βουλή για τη διαπλοκή και τη διαφθορά.

Δεν λέω, σημαντικό, σημαντικότατο θέμα.

Αλλά αυτή τη στιγμή δεν είναι το πρώτιστο που απασχολεί την ελληνική κοινωνία.

Προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν συμπολίτη μου που στις καθημερινές εναγώνιες συζητήσεις του να ερωτά τι θα γίνει με τη διαπλοκή…

Το ερώτημά του είναι αποκλειστικά και μόνο πως θα τα βγάλει πέρα, μέσα στον ορυμαγδό της άκρατης φορολογίας, της ανεργίας, της ανικανότητας της κυβέρνησης.

Το ερώτημά του είναι πού

θα πάει αυτή η κατάσταση.

Όμως, μια κυβέρνηση που δεν έχει το παραμικρό επίτευγμα να επιδείξει το διάστημα που έχει τα ηνία της χώρας, δίνει θεάματα στο αφελές πόπολο.

Σηκώνει τους τόνους σε ένα πεδίο που θεωρεί προνομιακό.

Λησμονώντας βεβαίως τις …γάτες Ιμαλαϊων, λησμονώντας τη νέα τάξη πραγμάτων που επιχειρεί να δημιουργήσει με παραστάτες πρόσωπα που η ίδια χαρακτήριζε …εθνικούς προμηθευτές ή …εργολάβους του κράτους.

Λησμονώντας και τη σκληρή πραγματικότητα.

Ότι τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο στα χέρια της.

Τα σύνορα στην … ευρωπαϊκή Ελλάδα παραμένουν κλειστά.

Η Τουρκία ανενόχλητη βολτάρει στο Αιγαίο.

Στην Ειδομένη και στον Πειραιά επικρατούν συνθήκες υποσχάριας Αφρικής.

Οι υπουργοί βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλο κι αναζητούν καθημερινά το όσκαρ της πιο βλακώδους δήλωσης με τις πομφόλυγες που εξαπολύουν, όπως ο υπουργός Άμυνας που δήλωσε ότι σε ένα μήνα θα έχει βγει η χώρα από το μνημόνιο ή ο άλλος που μίλησε περί… επενδυτών προσφύγων, λες κι αν ήταν τέτοιοι θα πνίγονταν στο Αιγαίο ή θα ζούσαν μέσα στις λάσπες της Ειδομένης.

Οι τράπεζες παραμένουν ουσιαστικά κλειστές και τα capital controls ζουν και βασιλεύουν.

Οι κυβερνητικοί όλο διαπραγματεύονται και δεν καταλήγουν πουθενά, επειδή δεν μπορούν ούτε να κυβερνήσουν αλλά ούτε να λάβουν αποφάσεις των οποίων δεν αντέχουν το πολιτικό κόστος.

Τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται, επιχειρήσεις φεύγουν στο εξωτερικό για να επιβιώσουν, η ανεργία μεγεθύνεται κι η χώρα είναι ένα καζάνι που βράζει, διαλυόμενη καθημερινά.

Κι η κυβέρνηση αναζητά την κερκίδα να πετάξει τη μπάλα.

Στα θεάματα.

Στις φιέστες που στοχεύουν στα χαμηλά ανθρώπινα ένστικτα μερίδας συμπολιτών μας.

Με ακατάσχετη δημαγωγία και λαϊκισμό.

Με τις σεισμικές δονήσεις να είναι μπροστά μας…

Αλλά –κι αυτό πλέον είναι σαφές- οι Τσίπρας και Καμμένος νοιάζονται μόνο για το πώς θα κρατήσουν τις καρεκλίτσες τους.

Όλα τα άλλα ας γίνουν στάχτη και μπούρμερη…