Είναι θέμα άποψης (Νο23): Άλλη Ελλάδα…

Από τη Θεσσαλονίκη

γράφει

η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Κρίνεται πλέον απαραίτητο, όταν αναπτύσσει κάποιος την άποψή του για τη συνέχιση αυτής της χώρας, να διευκρινίζει ποια εννοεί… 

Την μέχρι τώρα ή την από δω και πέρα…

Ισχυρό και πεντακάθαρο το αποτύπωμα της Ελλάδας στην παγκόσμια ιστορία, έχει δυνατά σημεία απ’ το παρελθόν της, απ’ το πολύ

μακρινό μέχρι το πρόσφατο του Β’ παγκόσμιου πολέμου.

Το μετά, αποτελεί δυστυχώς μια πονεμένη όσο και πικρή ιστορία, ειδικά για όσους πραγματικά αγαπούν αυτή τη χώρα, εντός κι εκτός συνόρων.

Για τα τελευταία χρόνια, θα ήταν σαφώς προτιμότερο, η ιστορία να μας έκανε μια χάρη και να μην αναφερόταν καθόλου σε όσα κάναμε ως λαός και κυρίως εκείνοι που τους εμπιστευθήκαμε την διακυβέρνηση της χώρας.

Και φτάσαμε στο τραγικό σήμερα, τη δυσκολότερη, μέχρι τώρα τουλάχιστον, ιστορική στιγμή της χώρας μετά τους πολέμους που βίωσε. Φτάσαμε στην ιδιότυπη όσο και μοναδική εκείνη θέση, που μας κατέστησαν οι κακοί γείτονες, η στρατηγικής σημασία θέση της χώρας και φυσικά οι ανίκανοι που εντέλουμε να μας κυβερνούν, παραδοσιακά πλέον…

Με τον φόβο, κάθε άποψη που διαφοροποιείται απ’ τη θέση που θέλει ανοιχτά τα σύνορα όχι μόνο για πέρασμα αλλά και για παραμονή ξένων κι όχι απλώς ξένων αλλά ασιατών κυρίως, με άλλη κουλτούρα, νοοτροπία και θρήσκευμα φυσικά, να θεωρείται ακροδεξιά κι επικίνδυνη, πολλοί είναι εκείνοι οι Έλληνες πλέον που ενώ μαζεύουν όλο το κουράγιο που τους απέμεινε και το μεταφράζουν σε ανθρωπισμό για να βοηθήσουν τους άμοιρους πρόσφυγες, δε τολμούν να εκφράσουν άποψη για το μέλλον της πατρίδας τους!

Απ’ τη μια βοηθάμε όσο μπορούμε κι έχουμε αποδείξει οι Έλληνες ότι όταν θέλουμε, βοηθάμε πολύ… κι απ’ την άλλη, μια ολόκληρη ήπειρος εκμεταλλεύεται αυτή μας τη διάθεση και κλείνει τα σύνορά της μετατρέποντας τη χώρα σε ένα απέραντο χώρο παραμονής πλέον κι όχι διέλευσης, προσφύγων, μεταναστών και όποιου τέλος πάντων αποφασίζει να περάσει στην Ευρώπη απ’ τον πιο εύκολο κι ανοιχτό δρόμο!

Μετατρέπεται η χώρα σε ένα ιδιότυπο «πάρκινγκ ανθρώπων» απ’ όπου θα έρχονται οι ανεπτυγμένοι και πολιτισμένοι εταίροι μας και θα επιλέγουν πόσους και ποιους χρειάζονται κατά περιόδους κι ανά περίπτωση. 

Κι όλα αυτά βέβαια με το ανάλογο αντίτιμο που φυσικά στη θέση που έχουμε καταστεί πλέον, δεν είναι δυνατόν ούτε να το διαπραγματευθούμε!

Κι αυτή τη χώρα, έτσι όπως διαμορφώνεται ή μάλλον μεταμορφώνεται, θέλουν να συνεχίσουμε να τη λέμε Ελλάδα! 

Αυτή τη χώρα με την ιστορία της και τα αρχαία της, με τις φυσικές ομορφιές της και τα μοναδικά νησιά της, με τα καταγάλανα νερά της και τους φιλόξενους ανθρώπους της, που τώρα μεταμορφώνεται σε ένα απέραντο στρατόπεδο φύλαξης ανθρώπων, με τα νησιά γεμάτα πεινασμένους και παρατημένους ανθρώπους και τα καταγάλανα νερά, συχνά γεμάτα με πτώματα παιδιών και μεγαλύτερων απελπισμένων.

Μια χώρα επαίτης και παρίας, που απλώς περιμένει να τη βοηθήσουν και ζητιανεύει, με τους ανίκανους ν’ αντιμετωπίσουν τα πολλά και μεγάλα προβλήματα, να προσπαθούν να πείσουν ότι τα εκατομμύρια των μουσουλμάνων ασιατών προσφύγων και μεταναστών, μπορεί να είναι η λύση στο τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας. 

Κι όλα αυτά ενώ τα παιδιά μας, μορφωμένα, πολιτισμένα, απηυδισμένα όμως κι αηδιασμένα, ψάχνουν με τις ευλογίες των μεγαλύτερων, να στήσουν τη ζωή τους σε πολιτισμένες και ορθά λειτουργούσες χώρες.

Με τα σημερινά δεδομένα και τις προβλέψεις από παντού και για όλους τους τομείς, η Ελλάδα της επόμενης μέρας φυσικά δεν είναι η Ελλάδα που ξέραμε κι ίσως κάποιοι ονειρευόμασταν. 

Η χώρα μας όπως εξελίσσεται και ειδικά μετά τον τελευταίο χρόνο διακυβέρνησης από ανθρώπους που θεωρούν εθνικιστική κάθε σκέψη ή κίνηση ή έκφραση υπέρ της πατρίδας, βρίσκεται πλέον στο μεταίχμιο ανάμεσα στην Ελλάδα του πολιτισμού, της ιστορίας, της φιλοξενίας, της προόδου και στην Ελλάδα της αποτυχίας, των ανοιχτών συνόρων, της ανικανότητας να διαχειριστεί τα εθνικά της θέματα, της παραδομένης σε κακούς αλλά ικανούς γείτονες κι άπληστους εταίρους.

Πρόκειται φυσικά για μια άλλη Ελλάδα, μια συνέχεια που "έσπασε", σταμάτησε και κανείς δε μπορεί να ξέρει πού θα οδηγήσει πλέον όλη αυτή η νέα κατάσταση που βιώνουμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα οδηγήσει σε μια νέα Ελλάδα.

Εκείνο που μένει ν’ απαντήσει ο καθένας μας αφού όπως έχει ξεκάθαρα διαπιστωθεί, δε θέλουμε ως λαός ν’ αντιταχθούμε σε ό,τι μας επιβαρύνουν συνεχώς, είναι αν επιθυμούμε να μείνουμε εδώ και να υποστούμε τις συνέπειες των λαθών και της αδράνειας και φυσικά να παρακολουθήσουμε και να ζήσουμε τη μεταμόρφωση της χώρας μας ή απλώς να σηκωθούμε να φύγουμε, μετανάστες κι εμείς, σε άλλες χώρες που ξέρουν να προστατεύουν τους πολίτες τους και να τους επιτρέπουν να στήσουν τις ζωές τους με σχέδιο και πρόγραμμα.

 Αρκεί οι Έλληνες μετανάστες να μπορούμε να φεύγουμε από άλλους δρόμους κι όχι περιμένοντας ν’ ανοίξει η κλειστή πλέον Ειδομένη…