Άντε γειά ρε Μητσάρα!

Τι διάολο; Τόσο πολύ τους αγαπά ο Θεός και τους θέλει κοντά του να τον ψυχαγωγούν;

17 Απριλίου του 2011, πήρε κοντά του τον Νικόλα, τον Παπάζογλου.

Μετά από ένα ακριβώς χρόνο, πήρε και τον Μητσάρα, τον Μητροπάνο.

«Θα πάρω το αμάξι μου στην τσέπη χαρτζηλίκι κι απόψε τα μεσάνυχτα θα ρθω Θεσσαλονίκη».

«Η σούστα πήγαινε μπροστά…».

«Αλίμονο σ’ αυτούς που

 δεν αγάπησαν…».

«Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα…».

«Πατησίων και παραμυθιού γωνία…».

«Τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο

συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω

τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί...".

«Τόσα δίνω πόσα θες
στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες
κάθε κάμαρα κελί
με βαριά παλικαρίσια αναπνοή….».

Άντε γειά ρε Μήτσο!

Σε θαυμάζω για όσα έκανες.

Θυμάσαι που τα λέγαμε στο studio; Στο Κανάλι 1, στον Αιγαίο FM, στο σπίτι του Μάριου του Τόκα;

Θυμάσαι με τι λαχτάρα πρωτοείδαμε το βίντεο κλιπ στα «Δίδυμα φεγγάρια», στο σπίτι του Μάριο Τόκα στην Παλλήνη;

Θυμάσαι που στα «έχωνα» για το γαυριλίκι σου;

Θυμάσαι τι μου έκανες όταν έχανε η Πανάθα;

Θυμάσαι που έψαχνες τον Δομάζο στα καμαρίνια του «Ζυγού», να τον «τελειώσεις» με το «δολοφονικό» χιούμορ σου;

Θυμάσαι που σε ρώταγα «ποιος είναι ο Θεός σου» και απαντούσες «το κόμμα», με τον πιο φυσικό τρόπο του κόσμου;

Θυμάσαι τότε που σε μούντζωνα λέγοντάς σου ότι εκτός από παλιόγαυρος είσαι και κουμμούνι;

Θυμάσαι τις άριες με τον Ηλία Κλωναρίδη;

Γεια χαρά ρε Μήτσο.

Σε ζηλεύω!

Επειδή ήσουν συνεπής, σεμνός, δημιουργικός.

Ακόμη και τη μεγάλη περίοδο της καλλιτεχνικής σου «παρακμής» πριν τη μεγάλη σου επιστροφή μέσω Τόκα – Γράψα και Σαλονίκης.

Επειδή από την ψυχή και το λαρύγγι σου έβγαιναν ανεπιτήδευτα οι καημοί, οι μελωδίες, το χρώμα.

Επειδή ήσουν σε όλα μέσα.

Από τη Βυζαντινή ψαλμωδία, μέχρι το λαϊκό, το έντεχνο, το ρεμπέτικο, ακόμη και το αφομοιωμένο στην ελληνική κουλτούρα ροκ.

Επειδή άρπαζες το μικρόφωνο και ευλογούσες τους ακροατές σου μ’ εκείνο το ανεπανάληπτο τσάκισμα της φωνής σου.

Επειδή θα ξανασυναντήσεις τον Μάριο Τόκα και θα ξανατραγουδήσεις τραγούδια του…

«Εμένα και ο θάνατος μου φαίνεται γιορτή
Ένα λαχείο ειν' η ζωή, ας είναι κι αμορτί.
Λουλούδια για το χάροντα, μπουζούκι και κιθάρα κι ένα ανοιχτό περίπτερο να πάρουμε τσιγάρα».

Άντε γειά ρε Μητσάρα!

Θα τα ξαναπούμε…

Και μη ξεχάσεις να δώσεις χαιρετίσματα και φιλιά στον Τόκα και τον Παπάζογλου…