Ένα «μοιραίο» κενό…

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά στο οικογενειακό μου πασχαλινό τραπέζι, κυριάρχησαν οι πολιτικές συζητήσεις, τόσο για την κρίση που μαστίζει όλους μας, όσο και εν όψει των εκλογών της 6^ης Μαΐου.

Η ομήγυρη κάλυπτε μεγάλο ηλικιακό φάσμα, με κυρίαρχο εκείνο που αποκαλούμε δυναμικό – παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας.

Ξεκίνησαν με τι κλασικές διαπιστώσεις.

Τα διαχρονικά «εγκλήματα» του ΠαΣοΚ, τα πεπραγμένα του καταστροφικού κρατικού γιγαντισμού, την Αριστερή πολιτική κουλτούρα που κυριάρχησε παίζοντας χωρίς αντίπαλο, τις στρεβλώσεις που

 δημιούργησε το πελατειακό σύστημα στην οικονομία, τα χαμένα πακέτα της Ευρώπης στην Ελλάδα και φυσικά την πολιτική ανεπάρκεια των κυβερνόντων εδώ και πολλά χρόνια.

Κοινός παρανομαστής όλων των συζητήσεων ήταν η αναγκαιότητα για μεταρρυθμίσεις που θα μειώσουν το κράτος που είναι ο αίτιος των περισσοτέρων κακών στην οικονομία, αλλά και η διαπίστωση ότι για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να καταρρεύσει το υπάρχων πολιτικό σύστημα όλων των αποχρώσεων.

Μοιραία, αφού υπήρχε ως δεδομένη η αποστροφή προς το ΠαΣοΚ, την Αριστερά και τον λαϊκισμό, η συζήτηση περιεστράφη προς την Κεντροδεξιά.

Τότε, ομολογουμένως με «τρόμο» αντιληφθήκαμε πλήρως το μεγάλο κενό.

Κάποιοι, τα είχαν με τον Σαμαρά.

-         Πάλι αυτοεγκλωβίζεται, πάλι πάει για αυτογκόλ, είπε η  νεότερη  της παρέας.

-         Δηλαδή;

-         Τι δηλαδή; Όπως έκανε και με το πρώτο Μνημόνιο που οι συνεχείς αρνήσεις του τον εγκλώβισαν σε ένα στείρο αρνητισμό που έφτασε στα όρια του ευρωσκεπτισκισμού, που εξέθρεψε τους Καμμένους και τελικά αναγκάστηκε μετά από δυο χρόνια να προσγειωθεί ανώμαλα στην πραγματικότητα, έτσι κάνει και τώρα με την επιμονή του στην αυτοδυναμία. Ή δεν καταλαβαίνει την αναγκαιότητα των καιρών ή το μόνο που τον νοιάζει είναι η προσωπική του πορεία….

-         Δηλαδή;

-         Δεν έχει δηλαδή. Τα πράγματα είναι απλά. Ο τόπος χρειάζεται ισχυρή κυβέρνηση και δουλειά. Πώς θα γίνουν όσα πρέπει να γίνουν με τον Σαμαρά μόνο του απέναντι σε όλους; Ο τόπος χρειάζεται συνεργασίες και όχι πολυλογίες ανούσιες, παλαιοκομματικής λογικής και νοοτροπίας…Είναι δυνατόν να κουνάς το δάχτυλο και να μιλάς σε πρώτο ενικό πρόσωπο; Είναι δυνατόν να μην έχεις επί δυο χρόνια καταφέρει να ανανεώσεις το στελεχιακό σου δυναμικό και να παρουσιάσεις δέκα πρόσωπα που να εμπνέουν σοβαρότητα και ελπίδα για το μέλλον; Είναι δυνατόν να είναι αυτοσκοπός η πρωθυπουργία και όχι η Ελλάδα; Είναι δυνατόν η σημερινή Νέα Δημοκρατία να μιλάει για αυτοδυναμία όταν η ίδια έχει αποξενώσει το πλέον παραγωγικό της κομμάτι και την μεσαία τάξη;

Ω του θαύματος, οι περισσότεροι συμφώνησαν με τη νεαρότερη.

Κι ομολογώ ότι …γέλαγα μέσα από τα μουστάκια μου για την επιτυχή πολιτική της γαλούχηση.

Η δυσφορία ήταν διάχυτη και μάλιστα χωρίς καν να έχουν ανακοινωθεί τα ψηφοδέλτια των μετρίων και της προκλητικής επιστροφής του γίγαντα Συμπιλίδη.

Δεν άργησε, λοιπόν, η ώρα της δημοσκόπησης και της πρόθεσης ψήφου.

Ξέρετε ποια ήταν η έκπληξη;

Ότι η Δράση του Στέφανου Μάνου συγκέντρωσε τις περισσότερες συμπάθειες με ακολουθούντα τον…Καμμένο τον οποίο κάποιοι θεωρούσαν επιλογή αντίδρασης απέναντι στον Σαμαρά.

Ενώ, όμως για τον Μάνο δεν είχαν πολλά να καταλογίσουν και τόνιζαν την διαχρονική συνέπεια λόγων και έργων του, για τον Καμμένο ήταν επιφυλακτικοί κυρίως εξ αιτίας του λαϊκισμού που εκφράζει, των μετρίων που τον ακολουθούν, της άκρατης συνωμοσιολογίας στην οποία αναλίσκεται και της έλλειψης σαφούς και κυρίως ρεαλιστικής πρότασης.

Κάποιοι εκφράστηκαν θετικά και για τη Ντόρα, ισχυριζόμενοι πως όσα λέει είναι σωστά, αλλά και την άρνησή τους να συνταχθούν μαζί της, κυρίως σε ότι αφορά το παρελθόν από το οποίο θα επιθυμούσαν να απομακρυνθούν.

Κι εδώ, λοιπόν, για μια ακόμη φορά αναπτύχθηκε ο προβληματισμός για τον κατακερματισμό του φιλελεύθερου χώρου, αλλά και της άστεγης μεσαίας τάξης.

Κι εδώ αναπτύχθηκε ο προβληματισμός για την αδυναμία συνεργασίας ανάμεσα σε συγγενή ιδεολογικά κόμματα.

-         Η κεντροδεξιά γίνεται σαν την Αριστερά! Γεμάτη συνιστώσες και κομματίδια, ανέφερε άλλο νεαρό μέλος της ομήγυρης.

Και μάλλον είχε κι αυτό δίκιο.

Μόνο με προσωπικές υπερβάσεις είναι δυνατόν να επιτευχθεί αξιοπρεπής κοινοβουλευτική παρουσία, έστω και την τελευταία στιγμή.

-         Χωρίς βαρίδια από το παρελθόν, τόνισε και πάλι η νεαρά. Μπορώ εγώ, νέος άνθρωπος να ταυτιστώ με τον Κιλτίδη και τον Μαρκογιαννάκη;

Έλα ντε;

Και το κενό παραμένει κενό.

Ακόμη και με το ρεύμα που φαίνεται να διαμορφώνεται σιωπηλά δίπλα στη Δράση του Στέφανου Μάνου, ακόμη και με τη διέξοδο που δημιουργεί σε πολλούς –σε πολιτικό αλλά και συνειδησιακό επίπεδο-.

Το ερώτημα, όμως, παραμένει:

Γιατί δεν αφήνουν τα πράγματα να λάβουν πολλαπλασιαστική δυναμική;

Οι μέχρι τώρα απαντήσεις, ένθεν κακείθεν, δεν είναι πειστικές.