Να ξεφύγουμε από την «ευσπλαχνική» γκουβερνάντα του δημοσίου!

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ακούμε εσχάτως ένα νέο επιχείρημα από τις δυνάμεις του λαϊκισμού και της ουτοπίας.

Ότι, δηλαδή, το χρέος της Ελλάδας δημιουργήθηκε από τις ανάγκες του Κράτους και εξυπηρέτησε αυτές!

Λένε, δηλαδή, ότι επειδή δεν τα βγάζαμε πέρα με τα έξοδά μας, αναγκαζόμαστε να δανειζόμαστε για να ασκείται η όποια πολιτική και να καλύπτουμε τις ανάγκες μας.

Το επιχείρημα είναι από μόνο του έωλο.

Καταρρίπτεται μόνο από την απλή λογική.

Γιατί, δηλαδή, να έχουμε ένα

 Κράτος με τέτοιες ανάγκες χρηματοδότησης;

Γιατί να κάνουμε πολιτικές πέραν των δυνατοτήτων μας;

Κι αφού επιλέξαμε να τις κάνουμε, γιατί δεν δημιουργήσαμε τις ασφαλιστικές δικλείδες ούτως ώστε να αποφεύγουμε όσα καταστροφικά ακολούθησαν; Είτε καταπολεμώντας την φοροδιαφυγή, είτε τη διαφθορά, είτε την αντιπαραγωγική γραφειοκρατία, είτε την «κρατική» επιχειρηματικότητα, είτε την «ποινικοποίηση» του κέρδους, είτε την εγκατάλειψη της υπαίθρου, είτε δογματισμούς και πολιτικές αγκυλώσεις;

Η πραγματικότητα είναι ότι στην Ελλάδα –εκτός όλων των άλλων- δημιουργήσαμε ένα υπερμεγέθη δημόσιο τομέα, για τον οποίο σπαταλήσαμε όλα τα ευρωπαϊκά κονδύλια που προορίζονταν για ανάπτυξη.

Πακτωλοί χρημάτων που έφτασαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση (πακέτα Ντελόρ, Σαντέρ, ΜΟΠ, σταθεροποιητικά κλπ), έγιναν καπνός.

Μαζί τους, τα δανεικά.

Τα οποία κάποιοι θέλουν σήμερα να τα καταστήσουν αγύριστα.

Κι εφευρίσκουν ένα σωρό λαϊκίστικα φληναφήματα.

Η ουσία είναι ότι σήμερα βλέπουμε τα αποτελέσματα ξεκάθαρα γύρω μας.

Τα τεράστια χρέη είναι απαιτητά, οι κάνουλες δανεικών χωρίς έλεγχο έκλεισαν, οι άγριες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις κλονίζουν την κοινωνία, η αλόγιστη φορολογία (κάποιοι δυστυχείς αγράμματοι τη χαρακτηρίζουν …νεοφιλελεύθερο μέτρο) κτυπά τους πάντες.

Οφείλουμε να καταλήξουμε σε ένα βασικό δεδομένο για να αντιμετωπίσουμε το μέλλον.

Η Ελλάδα, όσο πλούσια κι αν είναι (προς το παρόν μόνο στα λόγια των πολιτικών), όσο κι αν διαθέτει ορυκτό ή άλλο πλούτο, δεν μπορεί να τον αξιοποιήσει πριν περάσουν 10-15 χρόνια.

Μέχρι τότε τι γίνεται;

Δεν πρέπει να αλλάξει τίποτα όπως φωνάζουν οι περισσότεροι;

Δεν έπρεπε να σταματήσει η απλοχεριά διοχέτευσης χρημάτων στην αγορά, που ήταν δανεικά και ουδέποτε είχαν παραχθεί από τη δράση της οικονομίας;

Δεν έπρεπε να σταματήσει το Κράτος να παίζει τον ρόλο μιας ευσπλαχνικής γκουβερνάντας (ο χαρακτηρισμός ανήκει στον Ανδρέα Ανδιανόπουλο) που μοίραζε χρήματα που δεν ήταν δικά του;

Δεν έπρεπε να τελειώσει το ατέλειωτο τσουνάμι των ψευδεπίγραφων σοσιαλφιλελεύθερων επιλογών που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε;

Πρέπει να συνεχίζουμε να ζούμε όπως ζούσαμε;

Είναι σαφές.

Ο ορθολογισμός λέει ένα και μόνο πράγμα.

Εδώ και τώρα (για να δανειστούμε την φράση του μέγιστου δημαγωγού Ανδρέα Παπανδρέου) πρέπει να αποψιλώσουμε το Κράτος τόσο από αρμοδιότητες όσο κι από έμψυχο υλικό.

Δεν υπάρχει άλλη λύση.

Τα Κράτος δεν είναι μηχανισμός εξεύρεσης εργασίας, ούτε προώθησης προσωπικών εξυπηρετήσεων.

Το Κράτος έχει ως αποστολή τη φροντίδα των κοινωνικό-οικονομικών πλαισίων (που μαζί με την Υγεία και την Παιδεία) να δίνει στους πολίτες του την δυνατότητα να δημιουργούν ανεμπόδιστα, να παράγουν και να φτάνουν στην επιτυχία με τις δικές τους δυνάμεις.

Κι είναι θλιβερό, ότι ουδείς (πλην Μάνου και Μπακογιάννη) δεν στέκεται σ’ αυτήν την διαπίστωση, λίγες ημέρες πριν τις πιο καθοριστικές εκλογές για την πορεία του τόπου.

Τα περισσότερα κόμματα προτείνουν απίστευτες αηδίες για να χαϊδέψουν αυτιά, αλλά δεν αποκόπτονται από το κρατικίστικο παρελθόν τους και αρνούνται να μιλήσουν για τις αναγκαιότατες δραστικές και δραματικές περικοπές του δημοσίου τομέα.

Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουμε, τόσο πιο γρήγορα θα κατέβουμε από το ληθαργικό άρμα του κρατισμού.

Όσο πιο γρήγορα μπούμε σε αυτόν τον μονόδρομο, τόσο πιο γρήγορα θα υπάρξει τούνελ ελπίδας με φως στο τέλος του…