Τι θέλουμε, φόρους ή νέο κράτος;

Ένα ερώτημα που τίθεται κατά κόρον στους πολιτικούς το τελευταίο διάστημα και εν όψει εκλογών είναι το εξής:
Που θα βρεθούν τα χρήματα για να καλυφθούν τα 11 δισεκατομμύρια ευρώ που απαιτούνται μέχρι το 2014;

Ουδείς απαντά με σαφήνεια.
Ουδείς έχει την πολιτική μπέσα να ξεκαθαρίσει τα πράγματα.
Ευνόητο είναι να σκέφτεται ο ερωτών ότι ετοιμάζεται και πάλι φορολογική επιδρομή εναντίον δικαίων και αδίκων και νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, όποιος κι αν εκλεγεί από τις επόμενες εκλογές.
Ουδείς έχει την πρόθεση να προχωρήσει
 σε ευθανασία στον μεγάλο ασθενή που ακούει στο όνομα δημόσιο.
Ουδείς έχει την πρόθεση ή το πρόγραμμα να ανακατασκευάσει εκ θεμελίων τον δημόσιο τομέα, ξεκινώντας από τις βασικές του λειτουργίες.
Ουδείς επιθυμεί να αλλάξει την αναχρονιστική και αναποτελεσματική φορολογική διοίκηση.
Ουδείς ξεκαθαρίζει πόσοι και ποιοι οργανισμοί θα κλείσουν, πόσοι υπάλληλοι θα απολυθούν.

Το ΠαΣοΚ και η ΝέΑ Δημοκρατία μασάνε τα λόγια τους.
Τα μορφώματα της δήθεν πατριωτικής Δεξιάς και οι ψευτοαμφισβητίες της καθεστωτικής Αριστεράς, ζουν στη δική τους εικονική πραγματικότητα.
Οι μυθοπλασίες και οι προπαγανδιστικοί αφορισμοί βρίσκονται στην ημερησία διάταξη και «καταπίνονται» με εκπληκτική ευκολία από ευρείες ομάδες ψηφοφόρων.

Η ουσία, αυτός που πρέπει να είναι εθνικός στόχος, παραμένει εκτός της προεκλογικής ατζέντας.
Κι η ουσία είναι η απάλειψη ελλειμμάτων μεταξύ εσόδων και δαπανών.
Κι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με φόρους, αλλά με περικοπές δαπανών.
Η Ελλάδα, δεν μπορεί να δανειστεί από την αγορά για να καλύπτει τα ελλείμματά της.
Συνεπώς, οποιαδήποτε ολιγωρία στον στόχο, θα την πληρώσουν, πάλι, όλοι.
Με νέους φόρους.
Αυτό θέλουμε; Ή να μαζέψουμε, να νοικοκυρέψουμε και μικρύνουμε αισθητά το κράτος μας και τις αρμοδιότητές του;