Αυτοκτονούμε!

Η χθεσινή αυτοχειρία του 77χρονου συνταξιούχου ήταν αναμφισβήτητα μια πράξη απελπισίας και απόγνωσης. Οδήγησε όμως και πάλι στη συνήθη λαϊκίστικη εκμετάλλευση και δημαγωγία. Αναμενόμενο ήταν αφού έχουμε τονίσει δεκάδες φορές ότι πλέον λειτουργεί το θυμικό και όχι η λογική.

Αντί για συλλογική αυτοκριτική του πολιτικού συστήματος αλλά και της κοινωνίας, αντί για επιχείρηση αυτογνωσίας και αναστοχασμού, να και πάλι ο λαϊκισμός, να τα καταστροφικά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, να και διάφορες ομάδες

που εκτιμούν ότι οι κραυγές και η βία θα δώσουν λύση στα αδιέξοδα.

Οι πολιτικοί μας, εκτός ελαχίστων φωνών λογικής, οδηγούν την Ελλάδα στην αυτοκτονία. Προσεγγίζουν αγανακτισμένους και απελπισμένους ανθρώπους και τους υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια.Το ίδιο και οι συμφεροντολόγες συντεχνίες.

Φτιάχνεται, έτσι, ένα εκρηκτικό μίγμα με αγανάκτηση, πολιτική ανευθυνότητα, και δημαγωγία. Δηλαδή, ένα αυτοκτονικό μίγμα.

Τεράστια τμήματα της κοινωνίας αναζητούν στον ήλιο μοίρα. Εκατομμύρια άνεργοι! Συνταξιούχοι κατέστησαν συγκάτοικοι της μιζέριας. Παιδιά που δεν έχουν να φάνε. Κι από την άλλη πλευρά οι εκμεταλλευτές και οι ομάδες που θεοποιούν τη βία.

Αυτή είναι η αποτύπωση του κοινωνικού χάρτη.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής αλητείας που δημιούργησε αυτά τα φαινόμενα επειδή δεν θέλησε να βάλει χέρι στο καρκίνωμα του δημοσίου τομέα που ήταν και είναι ο κύριος υπεύθυνος.

Το χειρότερο όλων αποτελεί η παντελής έλλειψη ελπίδας, η παντελής έλλειψη έστω και μιας μικρής λάμψης στο τέλος του τούνελ. Μ’ ένα πολιτικό σύστημα που είτε είναι ανίκανο, είτε είναι δημαγωγικό και βαυκαλίζεται με συνταγές εθνικής υπερηφάνειας και φραστικούς βερμπαλισμούς.

Αναλογίζεται ο αναγνώστης ότι μεγάλα τμήματα της κοινωνίας αναζητούν διεξόδους στο πλευρό φαύλων πολιτικών, δημαγωγών, ουτοπιστών, ακόμη και ναζιστών;

Αναλογιζόμαστε όλοι ότι ενώ αποδοκιμάζουμε τους πάντες και τα πάντα, επιμένουμε σε ένα αδιέξοδο μοντέλο που μας έφτασε εδώ;

Αναλογίζεται ο αναγνώστης ότι από τη  μια έχουμε ανάγκη για πολιτική σταθερότητα και την απομόνωση των δημαγωγών και από την άλλη έχουμε μπει σε έναν φαύλο κύκλο που στηρίζεται στο ερώτημα «γιατί να ψηφίσω εκείνους που μας έφεραν ως εδώ, όταν δεν κάνουν το παραμικρό για να αλλάξουν, να ανανεωθούν και να πετάξουν έξω τα καρκινώματα τους»;

Ακόμη και τα μικρά φιλελεύθερα κόμματα, τα οποία μαζί με τον Αλέκο Παπαδόπουλο και τον Γιώργο Φλωρίδη ήταν τα μόνα που εξέφρασαν αλήθειες, προτάσεις και λύσεις, εγκλωβίστηκαν σε ηγετικά τερτίπια και φιλοδοξίες.

Φοβάμαι, ότι μέχρι τις εκλογές αλλά και μετά από αυτές, έχουμε να ζήσουμε την πραγματική αυτοκτονία του τόπου….