Οι φόροι απειλούν την ελευθερία μας

Γράφει

ο Τάσος Αβραντίνης*

Τα στοιχεία που παρέθεσε τις προηγούμενες ημέρες η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου καταδεικνύουν την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία.

Το έτος 2011 έκλεισαν 68.000 περίπου μικρομεσαίες επιχειρήσεις οδηγώντας στην ανεργία 135.000 εργαζομένους και σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ομοσπονδίας το 2012 οι αριθμοί των εργαζομένων που θα μεταπέσουν στην ανεργία θα κυμανθούν στα ίδια επίπεδα.

Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν

 αντέχουν πλέον την εξοντωτική φορολογία που αποτελεί τον κυριότερο λόγο διακοπής της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας.

Το ζήτημα που τίθεται πλέον είναι ευρύτερο, είναι πλέον ζήτημα ελευθερίας.

Στην περίπτωση των πολλών και δυσβάστακτων φόρων που η πανίσχυρη κρατική γραφειοκρατία σε συνεργασία με κρατιστές και σοσιαλιστές πολιτικούς (δεξιούς και αριστερούς) μάς έχει επιβάλει, καταλαβαίνει κανείς πως το διακύβευμα είναι τελικώς η ατομική ελευθερία μας.

Από το σύνολο του εισοδήματός τους οι πλέον παραγωγικοί και ικανοί πολίτες αποδίδουν στο κράτος μέσω των κάθε είδους φόρων παραπάνω από το 50%.
Οι φορολογούμενοι εργαζόμαστε κατά μέσο όρο κάθε χρόνο από τον Ιανουάριο μέχρι και το τέλος Ιουνίου για να καλύψουμε με τους φόρους μας τα υπέρογκα έξοδα του σπάταλου κράτους.

Από τον Ιούλιο και μετά αρχίζουμε να εργαζόμαστε για να καλύψουμε τις δικές μας υποχρεώσεις ή να ικανοποιήσουμε τις δικές μας επιθυμίες.

Η μέρα αυτή που διαφέρει από φορολογούμενο σε φορολογούμενο πρέπει να οριστεί ως «ημέρα ανεξαρτησίας» κατά τον Friedman ή αλλιώς η «ημέρα της προσωπικής μας απελευθέρωσης» από την κρατική ληστρική αρπαγή.

Για όσους δεν κατανοούν τον κίνδυνο που διατρέχει η προσωπική τους ελευθερία θα το θέσω κι από μια άλλη οπτική.

Κάθε ελληνική επιχείρηση οποιασδήποτε νομικής μορφής (από ατομική επιχείρηση μέχρι ανώνυμη εταιρεία) ανήκει στο κράτος κατά 65% έως 80% (φόρος εισοδήματος, μερισμάτων, προκαταβολή φόρου επομένου έτους, έκτακτη εισφορά, ασφαλιστικές εισφορές, φόροι υπέρ τρίτων κοκ.).

Για κάθε ευρώ που παράγουμε, η κυβέρνηση μας αρπάζει τα 65 λεπτά.

Αυτονόητο είναι ότι η συμμετοχή του κράτους είναι συμμετοχή μόνο στα κέρδη, όχι και στις ζημιές της επιχείρησης.

Συνεπώς, χωρίς να το καταλάβουμε η παραγωγή στη χώρα μας κατέληξε να είναι κρατικοποιημένη κατά 65% τουλάχιστον.

Για να συνειδητοποιήσουμε πόσο περιορισμένη είναι η ελευθερία μας και το εύρος των επιλογών μας αρκεί να σκεφτούμε ακόμη πόσα επαγγέλματα μπορούμε να ασκήσουμε χωρίς κάποιας μορφής υποχρεωτική αδειοδότηση από το κράτος, την οποία θα εξασφαλίσουμε μετά από κοπιαστική προσπάθεια και πολύμηνους ή πολύχρονους αγώνες.

Μέχρι σήμερα τουλάχιστον, όλα τα επαγγέλματα και οι επιχειρηματικές δραστηριότητες προϋποθέτουν την έγκριση του κράτους, από την ίδρυση μιας τράπεζας μέχρι τη χορήγηση άδειας σε έναν μικροπωλητή.

Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί, πρέπει επειγόντως να ανακοπεί η πλημμυρίδα του κρατισμού που απειλεί την προσωπική μας ελευθερία.

Ας μην ξεχνούμε ότι χωρίς οικονομική ελευθερία δεν υπάρχει πολιτική ελευθερία και προσωπική ανεξαρτησία.

Το οικονομικό σύστημα των εθελοντικών ανταλλαγών είναι το μοναδικό που παρέχει τις αναγκαίες και ικανές συνθήκες για την προάσπιση των ατομικών ελευθεριών και παράλληλα τη μεγένθυνση της ευημερίας των κοινωνιών.
Θα αντιτείνει κάποιος ότι με τους φόρους το κράτος ασκεί την κοινωνική του πολιτική και συνεπώς ένας πολίτης είναι ταυτοχρόνως και φορολογούμενος (αδικημένος) και ευνοούμενος της κοινωνικής πρόνοιας (ωφελούμενος).

Το επιχείρημα αυτό παρά τη φαινομενική του αληθοφάνεια δεν έχει κανένα απολύτως έρεισμα.

Τόσο η οικονομική ανάλυση όσο και η εμπειρική πραγματικότητα έχουν καταλήξει ότι το κράτος διαχειρίζεται τα χρήματα των φορολογουμένων χειρότερα από τους ίδιους και ως προς το προσωπικό τους όφελος και ως προς το τελικό θετικό αποτέλεσμα που εισπράττει η κοινωνία.

Επίσης η αγορά κατανέμει τους πόρους με λιγότερη σπατάλη σε σχέση με το κράτος.

Ο Μάνος Ματσαγγάνης σε σχετικά πρόσφατο έργο του (2005) διαπιστώνει ότι οι δαπάνες που κατευθύνονται στη μείωση της φτώχειας δεν την ελαττώνουν, αν και ξεπερνούν το 14% του ΑΕΠ λόγω της γραφειοκρατίας, της πολυδιάσπασης, του κατακερματισμού και της διαφθοράς των δημοσίων υπηρεσιών.

Επιπροσθέτως το κράτος διαχειρίζεται τα χρήματα των φορολογουμένων όχι με οικονομικά αλλά με πολιτικά κριτήρια και με κύριο στόχο την ανακύκλωση του οφέλους μεταξύ εκείνων που παίρνουν τις αποφάσεις, την επανεκλογή των πολιτικών και τη διαιώνιση των προνομίων των οργανωμένων συντεχνιών που τους υποστηρίζουν.

Για τους παραπάνω λόγους το κράτος ανεξάρτητα από άλλες εξωτερικές αιτίες έχει την έμφυτη τάση να μεγαλώνει συνεχώς εις βάρος πάντοτε της προσωπικής μας ελευθερίας.

Κι αυτό είναι ένα σοβαρό ελάττωμα στη λειτουργία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Όσοι συμμερίζονται τις παραπάνω απόψεις θα ήταν καλό με την ψήφο τους σ’ αυτές τις εκλογές να σταματήσουν τη ληστρική και παρασιτική λειτουργία του κράτους και να επιδιώξουν την παλινόρθωση της ελευθερίας.

* Ο Τάσος Αβραντίνης είναι Μέλος Διοικούσας Επιτροπής της Δράσης και  Υποψήφιος βουλευτής στην Α΄ Αθηνών