Η Νέα Δημοκρατία θα όφειλε να είναι ευτυχής, αν το μοναδικό γεγονός κομματικού ενδιαφέροντος, που είχε συμβεί στις 7 Απριλίου και ήταν μάλιστα τόσο σημαντικό ώστε να εκδοθεί ανακοίνωση Τύπου, ήταν η συγχαρητήρια δήλωση του Γιάννη Ιωαννίδη («υπευθύνου του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Αθλητισμού», σύμφωνα με τον τίτλο του) προς την εθνική ομάδα υδατοσφαίρισης.
Κατά πάσα πιθανότητα, η δήλωση Ιωαννίδη δεν θα έβρισκε με τον χρόνο
τη θέση της δίπλα στα επιγράμματα του Σιμωνίδου του Κείου, για να γίνει κομμάτι της ελληνικής γραμματείας.
Ισως ακόμη και να μη βρισκόταν ποτέ ο άνθρωπος που θα ανακαλύψει την άγρια ποίηση του Γιάννη Ιωαννίδη και θα εκτιμήσει την ομορφιά της!
Πάντως, αν αυτό ήταν το μόνο που είχε συμβεί, η Νέα Δημοκρατία θα είχε γλιτώσει από τη χειρότερη και τρομακτικότερη ώς τώρα δημόσια εμφάνιση του αρχηγού της.
Ο περιττός σαματάς που ξεσήκωσε ο Αντώνης Σαμαράς στο Αιγάλεω, την περασμένη Παρασκευή, θέτει ένα ζήτημα διόλου ασήμαντο για όσους προσεγγίζουν τα μυστήρια του Νέου Ελληνισμού από τη γωνία της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας.
Συγκεκριμένα, γιατί στην Ελλάδα πρέπει –σώνει και καλά– η βραχνιασμένη αγριοφωνάρα να είναι σύμβολο πολιτικής, κοινωνικής ή άλλης ισχύος;
Έθεσε όμως και μικρότερα ζητήματα, για τον ανεξήγητο τρόπο που διάλεξε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας να ανοίξει την προεκλογική εκστρατεία.
Καταλαβαίνω ότι, βλέποντας στην πρώτη σειρά των ορθίων ό,τι καλύτερο έχει να δείξει η Νέα Δημοκρατία επί των ημερών του, ενδεχομένως να υπέκυψε στην κομματική μούσα, με αποτέλεσμα ένα πράγματι αποτροπιαστικό θέαμα επί σκηνής.
Ενα ξέσπασμα αδικαιολόγητης αγριάδας και περιττής επιθετικότητας, που συνοδεύτηκε με την υπερβολική σωματική κινητικότητα που προσιδιάζει σε άτομα με απώλεια ψυχραιμίας (περιστασιακή ή μόνιμη) και ογκηθμούς.
Ούτε ο Ξέρξης, όταν έβλεπε από το όρος Αιγάλεω τη συντριβή του στόλου του, δεν θα έκανε έτσι...
Δεν κατάλαβε όμως ότι η κομματική αφρόκρεμα που τον χειροκροτούσε (και θα τον χειροκροτούσε ούτως ή άλλως, ακόμη και αν έκοβε με τα δόντια του κεφάλια περιστεριών, όπως έκανε κάποτε ο Οζι Οσμπορν των «Μπλακ Σάμπαθ», που επί των ημερών μας αρθρογραφεί στο πολιτιστικό ένθετο των κυριακάτικων Times...) ήταν οι κομπάρσοι και ότι το πραγματικό κοινό ήταν το τηλεοπτικό, που επί ένα Σαββατοκύριακο θα έβλεπε στα δελτία αποσπάσματα της ομιλίας;
Μάλλον όχι – ή, αν το σκέφθηκε, δεν του έδωσε τη δέουσα σημασία.
Ολον αυτό τον κόσμο, ως επί το πλείστον οργισμένους ανθρώπους, εμφορούμενους όμως από μετριοπαθείς πολιτικές θέσεις, ο Αντώνης Σαμαράς τον αγνόησε.
Έδωσε μάλλον μία παράσταση Sturm und Drang, που απευθυνόταν στους ψηφοφόρους που εγκαταλείπουν τη Νέα Δημοκρατία για το τσίρκο του Π. Καμμένου.
Το θέαμα ενός πολιτικού αρχηγού, που ηγείται του μεγαλύτερου κόμματος και στοχεύει στην αυτοδυναμία, να «πλακώνεται» (μεταφορικώς) με τον Καμμένο δεν νομίζω ότι μπορεί να δελεάσει όσους, παρά την προσωπική οργή τους, θέλουν πολιτική ομαλότητα και σταθερότητα μετά τις εκλογές, γιατί κατανοούν ότι η χώρα χρειάζεται δουλειά για να ορθοποδήσει, και μαγικές εναλλακτικές (σοσιαλισμοί, θησαυροί στο Αιγαίο κ.λπ.) δεν υπάρχουν.
Ολοι αυτοί μπορεί να μην είναι σε θέση να δώσουν τον τέλειο ορισμό της σοβαρότητας, ξέρουν όμως να την ξεχωρίζουν από την παλαβομάρα· και νομίζω ότι την τελευταία δεν θα την ψήφιζαν ποτέ για να κυβερνήσει.
Ο αδικαιολόγητος σαματάς στο Αιγάλεω δείχνει ότι ο Αντώνης Σαμαράς οδηγείται στην πιο κρίσιμη εκλογική μάχη της ζωής του ως έρμαιο των λαθών του.
Επί δύο χρόνια, υποστήριζε ότι ακολουθούσε αντιμνημονιακή γραμμή, προκειμένου να μην αφήσει την οργή να πάρει κατεύθυνση προς τα αριστερά· και το μόνο που κατάφερε ήταν να δημιουργήσει ένα δεξιό αντιμνημονιακό κόμμα, το οποίο δηλώνει ότι δεν έχει πρόβλημα να συνεργαστεί με την Αριστερά.
Οι επιπτώσεις που έχει σήμερα για τη Νέα Δημοκρατία το λάθος αυτό περιπλέκονται από εκείνες ενός άλλου λάθους: της επιμονής τους να γίνουν οι εκλογές μετά το PSI, επειδή αυτή ήταν η μόνη κόκκινη γραμμή που του είχε απομείνει για να τηρήσει, καθώς από όλες τις υπόλοιπες που έθετε (τράβαγε τουλάχιστον μία την ημέρα, θυμίζω...) εν συνεχεία υποχωρούσε υπό την πίεση της πραγματικότητας.
Έτσι έφθασε ο Αντώνης Σαμαράς στο σημείο, όπου πρέπει τώρα να τα κάνει όλα μαζί υπό την πίεση του χρόνου: και τους παλαβούς να ξαναφέρει πίσω, και τους σοβαρούς να δελεάσει, και την Αριστερά να βάλει στη θέση της, και βελτίωση του Μνημονίου να υποσχεθεί, και το Ευαγγέλιο της ανάπτυξης να κηρύξει.
Με όλα αυτά στην προεκλογική ατζέντα του, είναι φυσικό το αποτέλεσμα να καταλήγει στην οικτρή παράσταση του Αιγάλεω.
Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι το σόου στις δυτικές συνοικίες δεν άφησε και ικανοποιημένους θεατές.
Μόνον που αυτούς θα τους ανακαλύψει κανείς στην άλλη πλευρά, εκείνη του ΠΑΣΟΚ, στο οποίο ο Αντ. Σαμαράς αφήνει ελεύθερο το πεδίο στον χώρο του κέντρου, όσο ο ίδιος λύνει τις διαφορές του με τον Π. Καμμένο.
Ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος, που αμέσως άρπαξε την ευκαιρία για να απαντήσει στην εναρκτήρια ομιλία της προεκλογικής εκστρατείας, δύσκολα έκρυβε τον ενθουσιασμό του για την ευκαιρία που του παρέσχε απλόχερα ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας.
Υπό αυτή την οπτική γωνία, ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να αισθάνεται μία σχετική ικανοποίηση: Είναι αλήθεια ότι στο Αιγάλεω ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας είπε «μια ιστορία γεμάτη βουή και πάθος, που δεν σημαίνει τίποτε», για να θυμηθούμε τον μονόλογο του Μακβέθ.
Τουλάχιστον, όμως, ήταν προς όφελος του δικομματισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου