Λίγο πριν τις κάλπες

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Παρακολουθώντας τα πολιτικά δρώμενα του τόπου τα τελευταία 30 –τουλάχιστον- χρόνια, δεν θυμάμαι ποτέ μια εκλογική διαδικασία ανάδειξης προέδρου σε κάποιο κόμμα, που να τη σκιάζει τόσο πολύ η αμφιβολία για την επόμενη ημέρα του, όσο αυτή την περίοδο στη Νέα Δημοκρατία.

Οι επιλογές –προτιμήσεις των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας και των λοιπών περαστικών- που προτίθενται για

διάφορους λόγους να πάνε την Κυριακή και να ψηφίσουν ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες.

Κατ’ αρχάς να πούμε ότι καμιά μα καμιά δημοσκόπηση δεν μπορεί να είναι έγκυρη και φερέγγυα εξ αιτίας του άγνωστου εκλογικού σώματος.

Άρα, όλα εκτιμώνται στη βάση πληροφοριών, σκέψεων, αναλύσεων ή και ρευμάτων που διαμορφώνονται.

Ας τα δούμε αναλυτικά στη βάση και των διαφόρων άτυπων συμφωνιών ή διεργασιών και ζυμώσεων:

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, είναι σαφές ότι διατηρεί ισχυρότατα ερείσματα στην εκλογική βάση του κόμματος, που ψήφισε στις πρόσφατες εκλογές.

Στηρίζεται κατά κόρον από την καραμανλική πτέρυγα βουλευτών αλλά και σε βουλευτές και στελέχη μεγάλων περιφερειών.

Για πολλούς σηματοδοτεί την επιζητούμενη ενότητα του κόμματος, την επόμενη ημέρα.

Για κάποιους άλλους, την βέβαιη στασιμότητα του κόμματος.

Ο Απόστολος Τζιτζικώστας, δείχνει να προσελκύει τους περισσότερους από όσους στις προηγούμενες εκλογές ψήφισαν Χρυσή Αυγή, ΑΝΕΛ ή και ΣΥΡΙΖΑ και τώρα θα προσέλθουν να ψηφίσουν στις «γαλάζιες» εσωκομματικές εκλογές.

Προσελκύει επίσης και τους λεγόμενους σκληρούς Δεξιούς, κοινό που εκτός άλλων του εξασφαλίζει η αιφνιδιαστική στήριξη από τον Μάκη Βορίδη.

Στα μεγάλα του μειονεκτήματα, πλην της φυσικής του απουσία από τη Βουλή αν εκλεγεί, θεωρείται ο κρατικίστικος ή και λαϊκίστικος λόγος του, γεγονός που κατά κάποιους θα καταστήσει τη Νέα Δημοκρατία «γαλάζιο ΣΥΡΙΖΑ».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δημιουργεί εσχάτως ρεύμα υπέρ της υποψηφιότητάς του, στηριζόμενος τόσο στον αμιγή πολιτικό του λόγο, αλλά και στον μηχανισμό που έχει δημιουργήσει επιδιώκοντας να προσελκύσει κοινό πέραν του φιλελεύθερου ακροατηρίου του.

Αντικειμενικά, είναι ο μόνος που εξέφρασε σαφές λόγο κι ιδέες για το αύριο και την μετεξέλιξη της Νέας Δημοκρατίας.

Το πρόβλημά του είναι αναζητεί ή αντλεί δυνάμεις από την ίδια δεξαμενή με τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης, απευθύνεται κι αντλεί δυνάμεις από δυο ακροατήρια.

Το ένα είναι το «σαμαρικό» και το άλλο αυτό που είναι σαφές ότι θα επιδιώξει να στείλει μήνυμα αντίστασης στην καθεστηκυία τάξη του κόμματος.

Ένα ακροατήριο ανομοιογενές, μέσα στο οποίο βρίσκονται άνθρωποι τοποθετημένοι από τη σκληρή Δεξιά του πολιτικού σκηνικού μέχρι και φιλελευθέρους του Ποταμιού.

Από τις ισορροπίες της προεκλογικής περιόδου αλλά και από τα χαρακτηριστικά εκείνων που θα σπεύσουν να ψηφίσουν την Κυριακή, θα εξαρτηθεί το αποτέλεσμα.

Θα εκλεγεί ο Μεϊμαράκης και δη από την πρώτη Κυριακή, όπως ισχυρίζονται στενοί πολιτικοί του φίλοι ή θα οδηγηθεί η Νέα Δημοκρατία σε δεύτερες κάλπες, όπως είναι το πιθανότερο εξ αιτίας της παρουσίας τεσσάρων υποψηφίων;

Κι δη, πιθανότατα μεταξύ Μεϊμαράκη και Τζιτζικώστα ή Μητσοτάκη;

Κοντός ψαλμός.

Η κινητοποίηση, είναι ηλίου φαεινότερο ότι σε μεγάλο βαθμό θα κρίνει το αποτέλεσμα κι ίσως μετριάσει τη σημασία και την ενδεχόμενη επήρεια των περαστικών ψηφοφόρων και των ιδεολογικών παλαιοημερολογιτών…