EYAερα: Ζεστά, Ανθρώπινα, Αλληλέγγυα…Χάπατα!

Γράφει

η Εύα Τσαροπούλου

Μου αρέσουν οι σεμνές τελετές· να τα λέμε κι αυτά. Παρακολούθησα τις προάλλες μία τέτοια από το «Ελευθέριος Βενιζέλος», όταν η χώρα μας αποχαιρέτισε τους πρώτους τριάντα (!) πρόσφυγες που, λαμβάνοντας μέρος στο πρόγραμμα μετεγκατάστασης, ξεκίνησαν το ταξίδι τους για μια νέα ζωή στο Λουξεμβούργο. 

Τους πρώτους τριάντα, σε σύνολο κάποιων χιλιάδων… Δεν βαριέσαι, ποιος μετράει;

Σταθήκανε οι καλοί μας μπροστά σε εκείνη τη φωτογραφία-απαθανάτιση της ανθρώπινης απελπισίας -που αναρωτιέμαι τίνος ιδέα νά 'τανε- και τα είπανε. 

Τι ωραία που τα είπανε! 

Οι δικοί μας, συγκινημένοι, ο πρωθυπουργός, ο κ. Αβραμόπουλος, ο κ. Μουζάλας! 

Αλλά και οι ξένοι μας, ο ΥΠΕΞ του Λουξεμβούργου κ. Άσελμπορν, ο πρόεδρος του

Ευρωκοινοβουλίου κ. Σουλτς… ωραία πράματα!

Όχι, είμαι πολύ ευχαριστημένη· όλα ζεστά, όλα ανθρώπινα, όλα αλληλέγγυα! 

Όλα τέλεια, τέλεια!

Αλλά να, μωρέ, έχω κι αυτή την κακή συνήθεια να χρησιμοποιώ κείνο το ρημάδι, το τηλεζαπιστίρι! Οπότε, γυρίζοντας σε άλλο, παρακείμενο κανάλι, είδα την ανταπόκριση ενός ταλαίπωρου ρεπόρτερ, που σίγουρα έχει κάτι εβδομάδες να κοιμηθεί, που περιέγραφε τον πνιγμό οκτώ ακόμα προσφύγων -τριών μωρών συμπεριλαμβανομένων- και μου περνάει μία τρελή ιδέα απ’ το μυαλό: Να δεις που τα παγωμένα νερά του Βορείου Αιγαίου μόνο ζεστά και ανθρώπινα δεν ήταν γι’ αυτούς, για αλληλέγγυα δε, ούτε λόγος να γίνεται!

Είναι παράλληλοι κόσμοι; Όχι, δεν είναι! Έπεσε κανείς σε μαύρη τρύπα; Όχι δεν έπεσε! 

Είναι οι ίδιοι κόσμοι, στην ίδια χώρα, που πρωταγωνιστούν στην ίδια τηλεόραση! 

Α, αυτό να δεις θα φταίει! 

Η μαύρη τρύπα της τηλεόρασης!

Την κλείνω αποφασισμένη κι ακολουθώ τη σίγουρη και δοκιμασμένη οδό του ραδιοφώνου. 

Φευ! 

Δεν έχω τύχη η έρμη, το ομολογώ και κάτι τέτοιες στιγμές το θυμάμαι με οδύνη! 

Πέφτω σε έναν «δημοσιογράφο», με τον οποίο είχα την ατυχία να συνεργαστώ κάποτε σε ένα μεγάλο κανάλι. Πιτσιρίκα τότε εγώ, προα-γλειφόμενος τότε εκείνος! 

Και προα-γλείψιμο, προα-γλείψιμο, μια χαρά τα κατάφερε στη ζωή του!

Λογικό, στην αξιοκρατική μας κοινωνία, όπου το μεγαλύτερο «σλουρπ», κερδάει, αδέλφια! 

Αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά βαγγέλιο!

Πήρε, που λες, το θέμα των πνιγμένων, έβγαλε στον αέρα «ζωντανό» κι ένα δυστυχή ψαρά, που τον ηρωοποίησε για τις ανάγκες της εκπομπής του κι, αν πνιγήκανε μία φορά οι δόλιοι πρόσφυγες, ετούτος τους ξανάπνιξε ίσαμε άλλες δέκα! 

Τα λέω σκληρά, θα πεις, σαν να μην νιώθω λύπη για τον πόνο των ανθρώπων. 

Μπορεί…

Δεν προλαβαίνει να μου περισσέψει λύπη για τον πόνο των ανθρώπων, γιατί μου περισσεύει οργή για την καπηλεία της από όλον αυτόν το συρφετό, που συνήθισε να πλουτίζει απ’ τη δυστυχία των άλλων, πουλώντας την στιγμές-στιγμές σαν παζλ χιλίων κομματιών!

Όσο μεγαλύτερη η συμφορά, τόσο ανεβαίνουν τα νούμερα κι όσο ανεβαίνουν τα νούμερα, τόσο αυγαταίνουν φυσικά και τα μιστά!

Είμαι ένας υποψιασμένος αναγνώστης, ένας γνώστης τηλεθεατής, ένας σκεπτόμενος ακροατής. 

Ένας άνθρωπος γεμάτος αμφιβολίες.

Θυμώνω όταν μου συμπεριφέρονται ωσάν να είμαι χάπατο!

Όταν δεν μου επιτρέπουν να αισθανθώ τα δικά μου συναισθήματα, όταν μου υπαγορεύουν μέχρι και σε ποιο ακριβώς σημείο θα κυλήσουν τα δάκρυά μου, όταν υποτιμούν τη νοημοσύνη μου, θεωρώντας ότι δεν μπορώ να κάνω τη σύγκριση βλέποντας, απ’ τη μία την υπέροχη, αλληλέγγυα εικόνα του αποχωρισμού κι απ’ την άλλη, την τραγική εικόνα ενός διαφορετικού αποχαιρετισμού, πιο ολοκληρωτικού, πιο μόνιμου!

Πιστεύουν ότι δεν μπορώ να κρίνω και να συγκρίνω, αλλά κάνουν λάθος: Μπορώ!

Ένα όμως δεν μπορώ: Να καταλάβω! 

Δεν είμαι μόνο εγώ υποψιασμένη, γνώστρια, σκεπτόμενη και γεμάτη αμφιβολίες! 

Είναι κι άλλοι! Κι όλους αυτούς τους «άλλους», μαζί μ’ αυτούς κι εμένα, αν μας βάλεις δίπλα σε αυτούς που -ας δεχτούμε- ότι ακόμα μπορεί να είναι όντως χάπατα, πες μου πώς γίνεται να βγαίνουμε λιγότεροι; 

Πώς γίνεται αυτό που πουλάνε οι καλοθελητές να αγοράζεται και να πληρώνεται κι αδρά;

Να μην έχω ένα καμπανάκι! Πού είναι μωρέ ένα καμπανάκι, όταν το χρειάζεσαι; 

Να κάνει σαν χαλασμένο ξυπνητήρι –ντρρρρριιιιν- μέσα στο μυαλό όλων εκείνων που είναι ή παριστάνουν με μεγάλη επιτυχία τα χάπατα, κάθε φορά που ακούνε μία τέτοια είδηση, να μην τους επιτρέπει να γυρνάνε πλευρό; Σκατά εφευρέσεις πάτε κι αγοράζετε! Ένα παλιό, μεταλλικό ξυπνητήρι σας χρειάζεται, απ’ αυτά μέσα στο τσουκάλι, να το τρώτε στο κεφάλι κάθε φορά, να συνέρχεστε! 

Να μην τους αφήνετε να σας πουλάνε ό,τι θέλουν! Μην τ’ αγοράζετε, μωρέ! 

Σκάρτο πράμα σας πουλάνε!

Μόλις ξεβράστηκε άλλο ένα παιδί, ανοικτά της Κω…

Ξεκινάει στην ολομέλεια της Βουλής η συζήτηση του νομοσχεδίου για τα προαπαιτούμενα…

Ο Σουλτς με τον πρωθυπουργό είναι στη Μυτιλήνη, επιβλέποντας τις επιχειρήσεις διάσωσης...

Νέοι φόροι ετοιμάζονται να σου πιούνε όσο αίμα σου απόμεινε από τα κουνούπια-τίγρεις φέτος το καλοκαίρι...

Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις, φίλε μου… αγόρασε ό,τι αγαπάς. 

Κι αν δεν καταλαβαίνεις πώς συνδέονται όλα αυτά μαζί σου...

Μπορείς να είσαι όσο χάπατο επιλέγεις να είσαι, κανείς δεν θα σου πει όχι, κανένας δεν θα σε εμποδίσει...

«Ι’ll be your clown, on your favorite channel», παραδέχεται η Emeli Sande… «go ‘head and laugh ‘cause it’s funny, I would too, if I saw me,  my life a circus-circus, rounding circles, I’m selling out tonight»…

https://www.youtube.com/watch?v=0Mqs7XD0K7I