Ως γεροντοκόρη…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Την ώρα που σε όλα τα ζητήματα που ταλανίζουν τον τόπο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ τα έχει κάνει μούσκεμα (Οικονομικό, διαπραγμάτευση, Παιδεία, Υγεία κλπ) κι η χώρα ζει σε απόλυτη στασιμότητα, η αξιωματική αντιπολίτευση εμφανίζεται ηχηρώς απούσα.

Την ώρα που σύμβουλοι υπουργών υπερασπίζονται εκείνους που υπονομεύουν την δημοκρατία και ταυτοχρόνως υποκριτικά εμφανίζονται ως θεματοφύλακες του πολιτεύματος, η Νέα Δημοκρατία ζει στον

δικό της μικρόκοσμο, αποκομμένη πλήρως από την πραγματικότητα.

Την ώρα που η πιο αποτυχημένη κυβέρνηση του τόπου αναζητά σπασμωδικούς τρόπους να διαφύγει από το αδιέξοδο που η ίδια δημιούργησε, η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να καταθέσει το δικό της αφήγημα.

Ως γεροντοκόρη πορεύεται στο βιολογικό της τέλος, ενθυμούμενη τις ώρες της νιότης της και τους εραστές που δεν υπάρχουν πια, αλλά εκείνη νομίζει ότι υπάρχουν.

Πού είναι οι δικές της προτάσεις για την ανεύρεση ισοδυνάμων για την αποφυγή της επιβολής ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση;

Πού είναι οι δικές της προτάσεις για το μεταναστευτικό;

Για το Ασφαλιστικό;

Πού είναι οι δικές της προτάσεις για τον αναγκαίο αναπτυξιακό χάρτη της χώρας, που θα συμβάλλει στην αποδόμηση της κρίσης;

Σε όλα, προβάλλεται ένας άχρωμος λόγος διαπιστώσεων για τις αδυναμίες της κυβέρνησης, χωρίς να δίνεται κάποια διέξοδος, κάποια προοπτική, κάποια συγκεκριμένη πρόταση.

Η πορεία προς την εκλογή νέας ηγεσίας, εκτός του ότι έχει αναστείλει κάθε πολιτική της δραστηριότητα, έστω και σε θέματα απλής καθημερινότητας, οδηγεί τη Νέα Δημοκρατία στον απόλυτο μαρασμό.

Καμιά πολιτική συζήτηση.

Ούτε καν ποιο και τι  κόμμα θέλει να είναι στο σήμερα και κυρίως στο αύριο του τόπου.

Μόνο μονόλογοι.

Μερικοί εκ των οποίων περικλείουν κι απίστευτης φαιδρότητας θέσεις ή απόψεις, που δεν μπορούν επ’ ουδενί να συγκινήσουν την κοινωνία, πέραν των στενών κομματικών ορίων.

Γεγονός πρωτόγνωρο για ένα κόμμα εξουσίας.

Κανένα ντιμπέιτ.

 Για να μην ακουστούν, λέει, πράγματα που θα βλάψουν την παράταξη.

Δηλαδή, όλα κάτω από το χαλί.

Όλα στο δήθεν.

Στη δήθεν ενότητα, που δήθεν οδηγεί στην εξουσία.

Κι ας ξέρουν όλοι ότι αυτή η ενότητα ουσιαστικά δεν υφίσταται λόγω των διαφόρων ομάδων, υποομάδων ή βαρονιών και των επιδιώξεών τους.

Για ποια ενότητα μιλάνε κάποιοι;

Βλέπουν ή γνωρίζουν τι γίνεται στην βάση του κόμματος; Που οι μισοί καθυβρίζουν ή έστω δεν ανέχονται τους άλλους μισούς;

Ούτε καν αυτή η περίφημη εθνική συνδιάσκεψη θα πραγματοποιηθεί, αφού δεν μπορούν να συμφωνήσουν στην… ημερομηνία.

Πώς το έλεγε ο Μηλιώκας;

Στις 11 μπορείς; όχι, όχι… Στις 12 μπορείς; όχι, όχι …Στις 4 μπορείς; Μπορώ, μπορώ… αλλά δεν μπορώ εγώ… Το Σάββατο μπορείς; όχι, όχι …Την Κυριακή μπορείς; όχι, όχι… Παρασκευή μπορείς; Μπορώ, μπορώ αλλά δεν μπορώ εγώ…

Ποιον μπορεί να συγκινήσει έτσι η Νέα Δημοκρατία;

Ποιον;

Πολύ περισσότερο όταν οι πάντες γνωρίζουν ότι προχωρά σε μια εκλογική διαδικασία με τεράστια προβλήματα, που δοκιμάστηκε το 2009 κατ’ εικόνα και ομοίωση των πράξεων του καταστροφικού και μοιραίου Γιώργου Παπανδρέου κι οδήγησε τη Νέα Δημοκρατία σε… τρία κόμματα;

Κι όταν οι περαστικοί καθίστανται διαμορφωτές εξελίξεων στο κόμμα κι εν πολλοίς και στο πολιτικό σκηνικό του τόπου;

Κι όμως, ουδείς μιλά, ουδείς αντιδρά από τον φόβο μη χαρακτηριστεί ότι απεχθάνεται ή φοβάται τις μεγάλες κι ανοικτές διαδικασίες.

Ποιες διαδικασίες;

Αυτές της πλάκας;

Τις διαδικασίες εκλογής χωρίς καταλόγους μελών;

Που υπάρχουν ακόμη και σε ποδοσφαιρικούς συλλόγους, του τύπου … Α.Ο. Νύκτας;

Τις διαδικασίες στις οποίες ουδείς γνωρίζει ποιο είναι το εκλογικό σώμα;

Ποιες διαδικασίες;

Της υπόγειας ή φανερής «σφαγής» των υποψηφίων που συντελούν στην ακόμη μεγαλύτερη ψυχική απόσταση κορυφαίων ή μικρομεσαίων στελεχών, που αύριο θα κληθούν να πορευθούν … μαζί;

Ομολογώ ότι δεν είμαι ιδιαιτέρως αισιόδοξος για την επόμενη ημέρα.

Είτε λόγω της στασιμότητας που θα υπάρξει με τυχόν εκλογή κάποιων είτε με τα προβλήματα που θα προκύψουν από την εκλογή κάποιων άλλων.

Ο συνεκτικός κρίκος άλλων εποχών –η εξουσία- δεν υπάρχει.

Η δε αυτογνωσία μέσα από μια μεγάλη συζήτηση, ιδεολογική και πολιτική, δεν φαίνεται να μπαίνει στο τραπέζι…

Οι δε αλλαγές στη δομή, στην οργάνωση και στον τρόπο λειτουργίας, αποτελούν όνειρο απατηλό, όσα κι αν τάζουν κάποιοι υποψήφιοι πρόεδροι.

Ούτε το νέο πολιτικό αφήγημα προκύπτει.

Η αυτοκαταστροφή ας μη ξενίσει κανέναν.

Δεν θα την αποτρέψει ούτε καν το συναίσθημα χιλιάδων αφανών ανθρώπων που την ακολούθησαν στις μεγάλες επιλογές της για τον τόπο.