ΕΥΑερα: «Μπαλώνοντας τα σπασμένα μου φτερά»

Γράφει

η Εύα Τσαροπούλου

Αν ρωτάς πώς είναι, έχει κόκκινο πρόσωπο, πράσινα μάτια, αίμα για γεύση. 

Σου σπάει το τύμπανο απ’ τις κραυγές της, σου μαυρίζει την καρδιά απ’ τα δάκρυα που προκαλεί. 

Δεν έχει λογική, είναι ωμή. Σου τσακίζει τα κόκαλα, σου μπλαβίζει το δέρμα, σου σπάει τα δόντια, σου ματώνει το κεφάλι και την ψυχή. 

Δεν μπορείς να μιλήσεις κι όταν τα καταφέρνεις τελικά, μόνο ψέματα λες, γιατί η ντροπή που σου προκαλεί είναι μεγαλύτερη απ’ τον πόνο.

Την έχω δει και τη θυμάμαι ακόμα κι ας ήμουν μικρή…

Δεν θέλω να μιλήσω για αυτήν, απλώς να, είναι που δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνο το

μπλε φως, της σειρήνας απ’ το περιπολικό που, ευτυχώς, ερχόταν να βάλει προσωρινό τέλος στα βάσανα ακόμα μιας νύχτας…

Όταν μεγαλώνεις επιλέγεις να ξεχάσεις, αλλά δεν ξέρεις ακόμα πως όλα αυτά έχουν εντυπωθεί σ’ ένα μέρος μέσα σου που ο χάρτης για να το φτάσεις είναι από καιρό χαμένος, αν υποτεθεί ότι υπήρχε ποτέ…

Κι όταν φτιάχνεις πια τη δική σου ζωή, οι μνήμες γίνονται επιλογές. 

Γιατί νομίζεις ότι εσύ αυτή τη φορά θα το κάνεις καλύτερα, ότι σε σένα δεν θα συμβεί ποτέ αυτό, διότι εσύ είσαι μια άλλη κι αυτή η άλλη μπορεί να διορθώσει το κακό που συνέβη στη μάνα της, στην αδελφή της, στη φίλη της… Εσύ θα το κάνεις «αλλιώς».

Πόσες φορές νομίζεις ότι γίνεται «αλλιώς», λες; Νομίζω σχεδόν καμία…και το έργο επαναλαμβάνεται κι είναι πάντα το ίδιο κακοπαιγμένο…

Κι εσύ δεν έχεις καμία δικαιολογία, γιατί είχες δει πώς είναι…

Βία! Δεν θέλω να μιλήσω για εκείνη που τη βλέπεις, για εκείνη που σου σπάει τα χεροπόδαρα, για εκείνη που σου μελανιάζει τα μπράτσα. 

Δεν έχει ανάγκη εμένα να μιλήσω γι’ αυτήν. Αυτή δεν μπορεί να κρυφτεί κι ας λένε…

Θέλω να μιλήσω για την άλλη, εκείνη που δεν φαίνεται. Εκείνη που δεν αφήνει σημάδια στο δέρμα, εκείνη που δεν προλαβαίνει να γίνει μνήμη, γιατί είναι απασχολημένη να καθορίζει τη ζωή σου και τώρα και μετά…

Εκείνη έχει λευκό χρώμα, σχεδόν διάφανο. Οι φωνές της είναι πολλές φορές πιο δυνατές απ’ της άλλης, αλλά τα λόγια της δυσκολεύεσαι να τα ξεχωρίσεις. Πνίγονται βλέπεις μέσα στην καθημερινότητα και τα μπερδεύεις έτσι ανάκατα που κρύβονται μέσα σε φράσεις συνηθισμένες:

Δεν το έκανες αυτό σωστά, αμάν πια, όλα εγώ να τα σκέφτομαι;

Δεν έχεις δίκιο, τι είναι αυτά που λες, μια ζωή υπερβολική, μια ζωή παράλογη!

Τι ξέρεις εσύ τώρα και μιλάς, που θες να έχεις και γνώμη, εδώ άλλες με τόσα πτυχία, με τόσα προσόντα και δεν μπορούν να έχουν άποψη, όχι εσύ που ένα λύκειο έχεις τελειώσει…

Ποια, μωρέ, νομίζεις ότι είσαι;

Κοίτα αυτή, μπόρεσε και το έκανε καλύτερα, είναι έξυπνη αυτή!

Βλέπεις πώς ζει ο κόσμος; Κι έχεις μούτρα και μιλάς;

Ε, όχι να θέλεις να πάρεις και τα ίδια λεφτά με το συνάδελφό σου, εντάξει, την ίδια δουλειά νομίζεις ότι κάνεις;

Έδωσα εγώ τέτοια εντολή; Ε;;

Μάνα είσαι εσύ; Κοίτα τώρα τα παιδιά!

Σύζυγος είσαι εσύ; Στραβώθηκα και σε πήρα!

Βάφτηκες κιόλας, γιατί; Τόσα κιλά που είσαι, ποιος θα προλάβει να φτάσει να δει τη μούρη σου!

Πες μου, μπορώ εγώ τώρα να σε κυκλοφορήσω έτσι;

Κι ακόμα χειρότερα από εκείνα που λέγονται, έστω και κρυμμένα, είναι εκείνα που _δεν_ λέγονται.

Η υποτίμηση που κρύβεται στα βλέμματα, που σε σκανάρουν από πάνω ως κάτω για το λάθος στήσιμο, για τη λάθος στάση.

Η ντροπή για σένα, που κρύβεται στις σιωπές, στην αποξένωση, στην απομάκρυνση...

Η αίσθηση ότι ποτέ δεν φτάνεις, ποτέ δεν είσαι αρκετά καλή...Είναι πρόβλημα που υπάρχεις...

Πρέπει να τιμωρηθείς, διότι φταις εσύ που εκείνος δεν κατάφερε να βρει αυτό το "καλύτερο" που ονειρεύεται κι έμεινε κολλημένος μαζί σου. Φταις εσύ, γιατί εκείνος δεν τα κατάφερε να κάνει αυτό που ήθελε και που δεν ήσουν εσύ...

Δεν είσαι αρκετά ικανή, για να δικαιούσαι εκτίμηση…

Δεν είσαι αρκετά όμορφη, για να δικαιούσαι έρωτα…

Είσαι η δεύτερη καλύτερη, πώς μπορείς να έχεις τις αξιώσεις της πρώτης;

Πόση βία άραγε χωράει μέσα στην καθημερινότητά σου και πόσα συμπλέγματα μπορεί να σου δημιουργήσει; 

Έτσι ήσυχα-ήσυχα, σαν το ποταμάκι που αργοκυλάει το γαλάζιο του νεράκι και δεν καταλαβαίνεις πότε σε έπνιξε…

Σε τελειώνει, σε εκμηδενίζει.

Μαθαίνεις να αποδέχεσαι πως, αφού δεν είσαι _τουλάχιστον_ με δύο μέτρα πόδι, ξανθή, γαλανομάτα και με τον κώλο στο Θεό, ώστε να μπορεί να δικαιολογηθεί κάπως το ότι δεν είσαι πρώτης ευφυΐας, καπάτσα και πάμπλουτη, δεν δικαιούσαι να επιθυμείς, πολύ δε περισσότερο, να ζητάς τίποτα.

Μαθαίνεις να είσαι ευχαριστημένη με αυτό που έχεις, γιατί δεν δικαιούσαι τίποτα παραπάνω, γιατί αυτό ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να σου τύχει.

Μαθαίνεις να είσαι ικανοποιημένη όταν στριμώχνεσαι να ακουμπήσεις το καθόλου, το λίγο, το χαμηλό, διότι έχεις πειστεί πως όλα τα άλλα ανήκουν σε εκείνη τη διάσταση, που εσύ είσαι ανίκανη να φτάσεις…οπότε, τι νόημα έχει να προσπαθήσεις;

Για να βγεις απ' αυτό το νέφος χαμηλής αυτοεκτίμησης, που ελάχιστες φορές γεννιέσαι μαζί του, συνήθως το αποκτάς μετά από καθημερινό βιασμό, για να μάθεις να ζητάς αυτό που στ' αλήθεια αξίζεις, όχι αυτό που άλλοι αποφασίζουν ότι ζυγίζεις, θέλει δουλειά πολλή... 

Η ισορροπία ποτέ δεν ήταν εύκολο πράγμα και σχεδόν ποτέ στη συσκευασία της δεν περιλαμβάνεται δίχτυ ασφαλείας. 

Έχω ζήσει δίπλα μου τη βία την ωμή, την κακή, αυτή που σου σπάει τα κόκκαλα. Πίστεψέ με είναι μόνο πόνος, ατελείωτος πόνος και φόβος ότι δεν υπάρχει αύριο και διπλός φόβος, όταν δεν συμβαίνει σε σένα, όταν είσαι πολύ μικρή ή πολύ αδύναμη για να βοηθήσεις στ’ αλήθεια…

Μένεις πάντα με την ενοχή πως δεν έκανες αρκετά για να βοηθήσεις, μένεις πάντα με την ενοχή πως το μικρό σου χεράκι δεν κατάφερε να σταματήσει το άλλο χέρι, εκείνο που έφταιγε και πόναγε αυτούς που αγαπάς...

Όμως ακόμα κι έτσι, εγώ την προτιμώ απ’ την άλλη, τη βία τη λευκή, τη σιωπηλή... γιατί ετούτη η τελευταία σου σπάει τα φτερά, σε κομματιάζει ως άνθρωπο και πώς μπορείς να προστατευτείς από κάτι που δεν βλέπεις…

Κι αν με ρωτάς, τα κομμένα χείλη, τα σπασμένα κόκκαλα, τα μπλαβισμένα μάγουλα, τα καμένα χέρια, κάποτε γιάνουν…αργά και οδυνηρά, αλλά γιάνουν.

Τα σπασμένα φτερά δεν ξαναπετούν ποτέ…κι αν καταφέρουν, μετά από κόπο ή βοήθεια να ξαναπετάξουν, δεν πάνε ποτέ τόσο ψηλά, ώστε να κινδυνεύει κανείς απ’ το άνοιγμά τους…

Σου είπα, δεν θέλω να θυμάμαι το κόκκινο πρόσωπό της. Αλλά μάλλον κάνω λάθος, φταίει η αδυναμία μου γι’ αυτό.

Εσύ μην γίνεις σαν κι εμένα: Αν τη ζήσεις, φρόντισε να τη θυμάσαι! Έτσι θα έχεις στο νου σου να την κάνεις αντίστροφη επιλογή.

Ο κόσμος, κοπελιά μου, δεν διορθώνεται από τη μια στιγμή στην άλλη.

Ίσως να μην μπορείς να κάνεις πολλά γι’ αυτόν.

Ίσως όχι για όλον…αλλά για κάποιον μπορεί και να μπορείς…

Να θυμάσαι…δεν είσαι η μόνη. Να θυμάσαι…δεν είσαι μόνη..

Φρόντισε να θυμάσαι πάντα αυτά που παθαίνεις, να αφουγκράζεσαι αυτά που σου συμβαίνουν. 

Μάθε να ζητάς βοήθεια, χωρίς να ντρέπεσαι.

Όχι άλλα κλειστά στόματα μπροστά στην κόκκινη βία. Αντέδρασε!

Όχι άλλη ανοχή μπροστά στη λευκή. Μπάλωσε τα φτερά σου, όσο πιο γρήγορα μπορείς...

Κι αν τα σπασμένα κόκκαλα πονάνε, ξέρεις τι λένε:

«Τα σπασμένα φτερά χωράνε ευκολότερα σε κουτιά συσκευασίας…»

«Η εποχή των ανέμων» από το Χρήστο Θηβαίο.

https://www.youtube.com/watch?v=fJYoF2FCYd0