Παρήγορο κι ελπιδοφόρο «Μέτωπο»…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ποια είναι η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα;

Μια κυβέρνηση –θίασος, τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, που αδυνατεί να κυβερνήσει και να λάβει αποφάσεις.

Μια αξιωματική αντιπολίτευση βυθισμένη στην απόλυτη νιρβάνα της, ταλανιζόμενη από τις διαδικασίες εκλογής νέου αρχηγού, αλλά κυρίως από την έλλειψη πολιτικού αφηγήματος.

Μια ελάσσων αντιπολίτευση που, επίσης, κινείται σε ρυθμούς απόλυτης πολιτικής στασιμότητας.

Την ίδια ώρα, η Ελλάδα δεν έχει ακόμη

εξασφαλίσει τη χρηματοδότησή της, ενώ η επιστροφή στην ανάπτυξη που αχνοφαινόταν στα τέλη του 2014 έχει γίνει παρελθόν με συνθλιπτική ύφεση.

Τα capital controls διαλύουν το οποίο παραγωγικό σύστημα ήταν «όρθιο», η ανεργία από 25% το 2014 εκτιμάται ότι θα εκτοξευθεί στο 28% το 2016 κι η κυβέρνηση αντί να προχωρήσει σε ότι πρέπει να προχωρήσει για να εισπράξει τα χρήματα του Ντράγκι και του Γιουνκέρ…. σκέφτεται … παράλληλο τραπεζικό σύστημα εκτός εποπτείας της ΕΚΤ!

Ταυτοχρόνως, η κοινωνία είναι ζαλισμένη αλλά και δυο ταχυτήτων.

Ζαλισμένη από την υπερπροστασία που δίνουν όλες οι κυβερνήσεις στο καταστροφικό Κράτος και δυο ταχυτήτων αναφορικά με τα συμφέροντά της.

Από τη μια ο μεγάλος κρατικοδίαιτος δημόσιος τομέας κι από την άλλη ο κατεστραμμένος και συνεχώς κυνηγημένος και μειούμενος ιδιωτικός τομέας της παραγωγικής οικονομίας.

Κι επιπλέον, όσο κι αν το περασμένο καλοκαίρι φάνηκε ότι εξέλειπε ο κίνδυνος της εξόδου της χώρας από τον πυρήνα της μεγάλης Ευρωπαϊκής οικογένειας, αυτός ουσιαστικά παραμένει υπαρκτός, πολύ περισσότερο αφού η χώρα δεν λέει να εκσυγχρονιστεί και να μεταρρυθμιστεί.

Να προχωρήσει, δηλαδή σε μείωση του δημοσίου και σε ιδιωτικοποιήσεις που θα ενισχύσουν το επενδυτικό κλίμα και θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ελάφρυνσης του χρέους.

Σ΄ αυτό το πολιτικό σκηνικό, στο οποίο επιπροσθέτως, κυριαρχεί ο λαϊκισμός κι εν πολλοίς ο κομματικός φανατισμός, η συμφεροντολογία κι ο συντεχνιασμός, ασφαλώς αποτελεί ένα μικρό πλην παρήγορο γεγονός, η μετεξέλιξη του αυθόρμητου κινήματος «Μένουμε Ευρώπη» στο «Ευρωπαϊκό Μεταρρυθμιστικό Μέτωπο».

Οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις του περασμένου Ιουνίου, από ανθρώπους που σηκώθηκαν από τους καναπέδες κι ένωσαν τις φωνές τους για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, μπορεί να επιχειρήθηκε να καπελωθούν από κόμματα ή και από πρόσωπα ετερόκλητων συμφερόντων κι επιδιώξεων, αλλά ουσιαστικά ήταν μια κραυγή αγωνίας, ίσως και πλήρους απόγνωσης. Και δη πέραν από τα κόμματα. Που απλώς είδαν φως και μπήκαν….

Κι επειδή είναι βέβαιο ότι περνάμε σιγά σιγά στη φάση αναγκαιότητας του νέου πειστικού αφηγήματος που έχει ανάγκη κι η κοινωνία κι ο τόπος, το «Ευρωπαϊκό Μεταρρυθμιστικό Μέτωπο» αποτελεί μια ηλιαχτίδα που δείχνει τον δρόμο της συνεργασίας των Ελλήνων.

Πολύ περισσότερο όταν διαφαίνεται ότι στερείται «ελιτίστικων» προθέσεων κι οι θέσεις που επεξεργάζεται και δίνει σιγά σιγά στη δημοσιότητα, καταδεικνύουν ότι δεν μπορεί να συνεχίζεται εσαεί η εξίσωση προς τα κάτω…