Τα ισοδύναμα που αναζητούνται συνεχώς βρίσκονται στο βαθύ κράτος

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Όποιος αναλύσει με κυνισμό αλλά και την απαραίτητη νηφαλιότητα τις δομές της ελληνικής Οικονομίας και κατά συνέπεια και της κοινωνίας, δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι εδώ και 50-60 χρόνια, ο κύριος μοχλός ανάπτυξης ήταν οι δημόσιες επενδύσεις.

Οι δρόμοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, η ενέργεια, η σταθερή τηλεφωνία ήταν οι πηγές μέσω των οποίων βιοπορίζονταν χιλιάδες Έλληνες, αλλά ταυτοχρόνως δημιούργησαν και την κάστα του κρατικοδίαιτου επιχειρείν.

Μοιραία, δημιουργήθηκε μια

σοβιετικού τύπου οικονομία, με μεγέθυνση του κράτους και γραφειοκρατία κάθε άλλο παρά φιλική προς επιχειρήσεις εκτός των κρατικών τειχών.

Το πελατειακό σύστημα που προέκυψε κατά κύριο λόγο από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, κατέστησε ομήρους τόσο το ίδιο το κράτος όσο και την οικονομία.

Κι όσο έρχονταν τα πακέτα της Ευρώπης, όσο η χώρα είχες την δυνατότητα να δανείζεται ασυστόλως, όλα ήταν καλώς καμωμένα κι ας φώναζαν ή κτυπούσαν καμπανάκια κάποιοι νουνεχείς πολιτικοί.

Το μόνο που κατάφεραν είναι να οδηγηθούν σπίτια τους.

Όσα συνέβησαν το 2009 με την συντεταγμένη χρεοκοπία, ουδένα προβλημάτισαν.

Ουδείς – για να ακριβολογούμε ελάχιστοι- έχει συνειδητοποιήσει τι συνέβη στην οικονομία, στην κοινωνία, στην χώρα.

Αν το είχαμε, δεν θα βαυκαλιζόμαστε έξι χρόνια τώρα, για να μην αλλάξουμε το παραμικρό απ’ όσα μας οδήγησαν εδώ.

Κι όμως.

Όλοι ξέρουν ότι το κράτος δεν έχει πόρους για να συντηρηθεί.

Ούτε να δημιουργήσει ανάπτυξη.

Όμως, ουδείς θέλει να το μικρύνει, να το συρρικνώσει σε μέγεθος και να το μεγεθύνει σε ποιότητα.

Μέχρι κι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας χθες, με μια ανεπίτρεπτη κι αντισυνταγματική παρέμβασή του, είπε ότι το κράτος είναι… μικρό.

Προφανώς δεν του έφταναν οι εκατοντάδες χιλιάδες που ο ίδιος διόρισε στο πρόσφατο παρελθόν, ενώ θεωρεί λίγους τους χιλιάδες δημοσίους οργανισμούς, οι περισσότεροι των οποίων είναι ανενεργοί, αλλά έχουν προσωπικό που κάθεται ή ημιαπασχολείται;

Τελικά είμαστε τόσο αφελείς πολιτικά ή κάνουμε τους κουτοπόνηρους;

Δεν ξέρουμε ότι ήδη το κράτος για να πληρώνει δημοσίους υπαλλήλους , δημόσια παιδεία και υγεία, αλλά να προσφέρει και στοιχειώδεις υπηρεσίες ασφάλειας και άμυνας, υποχρεώνεται να επιβάλλει υψηλότατη φορολογία σε όλους;

Δεν ξέρουμε ότι το κράτος, για να συντηρήσει μεγάλα κομμάτια του, υποχρεώνεται να καταφεύγει σε υπέρμετρες γραφειοκρατικές διαδικασίες, κάθε άλλο παρά χρήσιμες κι ωφέλιμες στους διάφορους τομείς ανάπτυξης;

Δεν πρέπει ν’ αλλάξουν αυτά;

Δεν πρέπει να προσανατολιστεί η οικονομία μας σε άλλο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης, πέραν αυτού των κρατικών επενδύσεων, που ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν χρήματα για να γίνονται;

Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν έγιναν θυσία στον κρατισμό εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις που κατέβασαν ρολά, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι έμειναν χωρίς δουλειά, δηλαδή σχεδόν όλος ο ιδιωτικός τομέας;

Πού θα πάει αυτό το βιολί;

Δεν μπορεί κανένας μα κανένας να κατανοήσει ότι αν η οικονομία δεν αφεθεί ελεύθερη από τα κρατικά χαλινάρια, εσαεί θα φυτοζωεί και μαζί της όλοι οι Έλληνες;

Δεν ξέρουμε ότι τα ισοδύναμα που συνεχώς ψάχνουμε για να μη μπουν νέοι φόροι, βρίσκονται στις χιλιάδες αντιπαραγωγικές δημόσιες εταιρείες;

Να το δούμε κι από άλλη οπτική γωνία;

Να πούμε λόγου χάριν, ότι όλοι εμείς θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε με το παλιό χρεοκοπημένο μοντέλο ανάπτυξης, μέσω δημοσίων επενδύσεων.

Μα για να το κάνουμε αυτό πρέπει να έχουμε χρήματα στα κρατικά ταμεία.

Για να έχουμε χρήματα στα κρατικά ταμεία ή θα πρέπει όλοι να πληρώνουμε τεράστιους φόρους (που πάλι δεν φτάνουν, αλλά ας το πάρουμε ως υπόθεση εργασίας) ή θα πρέπει να πουλήσουμε ασημικά.

Ούτε αυτό θέλουμε.

Ούτε να πληρώνουμε δηλαδή υπέρογκους φόρους, ούτε να πουλήσουμε ασημικά.

Δηλαδή, δημόσιες εταιρείες, που έχουν περιθώρια να εκτοξευθούν, αλλά βρίσκονται καθηλωμένες επειδή τις διοικούν το κράτος κι οι επάρατοι συνδικαλιστές.

Να πουληθούν λιμάνια, αεροδρόμια, κλάδοι της ενέργειας, ορυκτά κλπ.

Αντιδρούμε σε κάθε επιχείρηση ιδιωτικοποίησης.

Τότε πώς θα γίνει;

Πώς θα αρθούν τα capital control, πως θα γίνει η επιμήκυνση του χρέους, πως θα αναβαθμιστούν τα ελληνικά ομόλογα, πώς θα δημιουργηθεί κλίμα εμπιστοσύνης για τη χώρα σε εσωτερικό κι εξωτερικό;

Πώς θα έρθουν στη χώρα ξένα κεφάλαια χωρίς ιδιωτικοποιήσεις;

Κεφάλαια που είτε θα δοθούν ως αντάλλαγμα σε ιδιωτικοποιημένες εταιρείες είτε στο ίδιο το κράτος για να κάνει δημόσιες επενδύσεις;

Πώς θ’ αρχίσει να γυρίζει και πάλι ο τροχός της οικονομίας, θα δημιουργηθεί αναπτυξιακό κλίμα και θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας;

Ειδικά όταν οι περισσότεροι Έλληνες είναι ταυτισμένοι με τον επάρατο κρατισμό και το συντεχνιακό μικροσυμφέρον;

Πώς θα γυρίσουμε στην ανάπτυξη αντιστεκόμενοι σε όσα μόνοι μας –κι όχι μέσω μνημονίων- έπρεπε να έχουμε κάνει εδώ και καιρό;

Πόσο καιρό θα μας πάρει ακόμη για να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε και δεν μπορούμε να περιμένουμε το παραμικρό από το χρεοκοπημένο κράτος, αν δεν το αλλάξουμε;

Δεν σκεφτόμαστε άραγε ότι έξι χρόνια έχουμε κάνει τόσες θυσίες κι είμαστε ακόμη στο μηδέν;

Δεν σκεφτόμαστε ότι αν δεν κοπεί το καρκίνωμα, ο ασθενής δεν έχει ελπίδα;

Αν ρίξουμε μια ματιά στη σύνθεση του κοινοβουλίου, στα κυβερνητικά έδρανα αλλά και σ’ αυτά της αντιπολίτευσης, πράγματι δεν σκεφτόμαστε…