Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 50)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

... Εσύ που ήσουν… όταν;

Με αγριοκοιτάζει μέσα από την οθόνη του υπολογιστή της.

Την φαντάζομαι μάλιστα να κουνά απειλητικά το iphone προς το μέρος μου.

Κατακόκκινη από την σύγχυση, και το δίκιο που την πνίγει.

Την θυμώνει η Γαλλική σημαία στο προφίλ μου.

Η σημαία αυτών των ελεεινών αποικιοκρατών, των δολοφόνων των λαών.

Δυο άγνωστες διαδικτυακές φίλες, που δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε μα και τίποτα δεν μας ενώνει.

-Εσύ που ήσουν όταν

βομβάρδιζαν την Λιβύη; την Γάζα; μου επιτίθεται πραγματικά αγριεμένη.

-... Σπευσίππου και Δεινοκράτους γωνία, της απαντώ ...

Τι;

Είναι παράλληλοι δρόμοι;

Καλύτερα.

Τόσο παράλληλοι όσο και οι κόσμοι μας.

Λοιπόν μαντάμ, ήμουν στο σπίτι μου, όπως και εσύ.

Τα έβλεπα όλα όπως και εσύ, ασφαλής, μέσα από την hight teck smart t.v μου.

Βλέπεις είχα την ίδια τύχη με την δική σου, να γεννηθώ γυναίκα, σε μια χώρα της Δύσης .

Που κανείς δεν με περιόρισε με μαντίλα, δεν ντράπηκε για το φύλο μου, δεν μου απαγόρευσε να ψηφίσω, να διαδηλώσω, να φορέσω ότι μου κάνει κέφι, να αποφασίσω για την ζωή μου, για το κορμί μου, να κάνω όλες τις λάθος επιλογές του κόσμου.

Δεν με πάντρεψαν με το ζόρι, ανήλικο ακόμη, δεν με πούλησαν πουθενά ( βλέπε Μπόκο χαράμ).

Δεν μου απαγόρευσαν να σπουδάσω και είμαι ελεύθερη να γράφω όσο και ότι θέλω.

Που ήμουν λοιπόν όταν βομβάρδιζαν στην Λιβύη;

Σπίτι μου ήμουν.

Ποστάριζα και εγώ -ακριβώς σαν εσένα- μηνύματα συμπαράστασης και έκλαιγα βλέποντας τα άψυχα κορμιά των παιδιών να κείτονται αραδιασμένα σε κατεστραμμένες πολιτείες.

Κάποια μάνα μαυροφορεμένη με μπούρκα να καταριέται τους άπιστους ...

Συμπάσχω με τον πόνο της, με τον πόνο κάθε ανθρώπου που χάνει κάποιον δικό του...

Για όνομα του Θεού, χάνονται άνθρωποι, το καταλαβαίνω ...

Και ας μάθαινε η ίδια η μάνα στο μικρό παιδί πως να κρατά Καλάσνικοφ, πως να ζώνεται με εκρηκτικά και πως να πέφτει νεκρό στα 12 του για την πίστη του Θεού του.

Αυτό που δεν αντέχω όμως μαντάμ είναι να μου κουνάς το δάχτυλο.

Στην πραγματικότητα με εξοργίζει, διότι γίνεσαι ένας μικρός δικτατορίσκος που εισβάλεις δίχως άδεια στην ζωή μου.

Με ενοχλείς με τις κραυγές σου ...

Τάχα γνώστης των πάντων.

Τάχα μπορείς να διαβάσεις και πέρα από τις γραμμές.

Αγνοείς όμως -προκλητικά θα έλεγα- ότι από αυτήν εδώ την ήπειρο ξεπετάχτηκαν μερικές από τις πιο μεγάλες ιδέες.

Αυτές της δημοκρατίας, της ανεκτικότητας, του ουμανισμού, της ελευθερίας του λόγου και έκφρασης.

Ξέρω θα μου πεις για τα πετρέλαια, τα συμφέροντα, τις μαριονέτες πολιτικούς όπου υπακούν σε μια σκιώδη ελίτ ... Σιωνιστών; Αμερικανών; Αρειανών;

Ξέρω πως θα καταλήξεις ουρλιάζοντας ¨ΞΥΠΝΑ¨.

Δεν ξέρω αν έχεις δίκιο για όλες αυτές τις θεωρίες, μα είσαι ελεύθερη να τις λες και να τις πιστεύεις, είσαι ελεύθερη να τις υπερασπίζεσαι με πάθος.

Μα δεν μπορείς να μου τις επιβάλεις.

Ελευθερία ...

Για αυτό δεν ξεσπιτώνονται άραγε οι πρόσφυγες των Ισλαμικών χωρών;

Για αυτό έρχονται στην Ευρώπη, στην Δύση δηλαδή.

Αλλιώς θα πήγαιναν σε ομόθρησκα έθνη...π.χ στην Σαουδική Αραβία που ναι και πλούσιοι.

Πολύ πλούσιοι, υπερβολικά πλούσιοι.

Τι;

Έχουν κλείσει τα σύνορα τους στους πρόσφυγες; ...

Αλεβίτες; Σουνίτες; Σιήτες;

Όλοι;

Βολικό;

Ποιος να ξέρει ...

Εκείνο που με πληγώνει εμένα μαντάμ όμως, είναι αυτή η μανία που μας πιάνει εμάς τους Έλληνες και δεν μπορούμε ούτε να χαρούμε όλοι μαζί, μα ούτε και να θρηνήσουμε ...

Διαδικτυακός πόλεμος.

Μίση και έριδες χρόνων.

Εμείς και εσείς ...

Εκείνοι και αυτοί ...

Οι καλοί και οι κακοί ...

Οι πλούσιοι ιμπεριαλιστές και οι καημένοι Άραβες ...

Και εντάξει να έχει ο καθείς όποια άποψη θέλει, είπαμε είμαστε ελεύθεροι, και εντάξει να γινόμαστε διεθνολόγοι και δικαστές, γιατί όμως πρέπει να ¨σκοτωνόμαστε¨ μεταξύ μας;

Γιατί τάχα η δική μου φωνή να επισκιάσει την δική σου και vice versa ....

Αυτή την παθογένεια φυλής μας την μισώ πραγματικά μαντάμ ...

Με θλίψη παρακολούθησα διαδικτυακούς τσακωμούς.

Μπλοκαρίσματα και διαγραφές.

Όλα έτσι απλά...

Δεν συμφωνώ και δεν βρίσκω τον λόγο να μιλώ μαζί σου.

Τέλος .

Αλήθεια, που ήμαστε όλοι εμείς όταν λιθοβολούνται οι γυναίκες στους δρόμους;

Που ήμαστε όταν πωλούνται παιδιά;

Που είμαστε όταν επιβάλεται με την βία σε ανήλικες κλειτοριδεκτομή;

Που είμαστε όταν βλέπουμε τον σκοταδισμό να απλώνεται σταθερά πάνω από την γη, την γειτονιά μας;

.... Ξέχασα τσακωνόμαστε για την Γαλλική σημαία στο fb ...

ΥΓ1. Ούτε μια κοινή συγκέντρωση για να εκφράσουμε το πένθος μας;

ΥΓ2. Έκανα λάθος, μια φορά πανηγυρίσαμε μαζί ... Εθνική Ελλάδος γεια σου(!) ...

...καλημέρες...