Αυτοκτονίες και ΜΜΕ

Γράφει

ο Μιχάλης Δεμερτζής

«Τώρα δηλαδή με τον ΣΥΡΙΖΑ στη Κυβέρνηση, αυτοκτονίες δεν γίνονται;».

Ατάκα που ακούγεται αρκετά, ειδικά μετά την παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου.

Εκεί το βασικό (ρητορικό) ερώτημα ήταν «Γιατί δεν έγιναν επεισόδια φέτος;».

Στην ίδια λογική ακολούθησαν κι άλλα, όπως αυτό που θέσαμε στην αρχή.

Τώρα λοιπόν που οι αυτοκτονίες δεν είναι της μόδας, ας δούμε λίγο το ζήτημα με ψυχραιμία, έχοντας ως βάση μας την προ διμήνου έρευνα, όπως αυτή δημοσιεύτηκε στην

εφημερίδα «Καθημερινή» (10/09/2015).

Αντιγράφω:

 «Σύμφωνα με έρευνες του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ) [...] η επικράτηση του αυτοκτονικού ιδεασμού κατά τον τελευταίο μήνα (πριν την έρευνα) από 2,4% που ήταν το 2008, ανέβηκε στο 5,2% το 2009 για να φτάσει το 6,7% το 2011. Το 2013 το αντίστοιχο ποσοστό ωστόσο βρέθηκε στο 2,8%, να επιστρέφει δηλαδή σε επίπεδα πριν την έναρξη της οικονομικής κρίσης.»

Από ό,τι φαίνεται λοιπόν, οι αυτοκτονίες- μετά από μία απότομη αύξηση στις αρχές της κρίσης- μεσούσης της «μνημονιακής» περιόδου άρχισαν να παίρνουν την κατιούσα.

Πώς εξηγείται αυτό, αφού το κακό μνημόνιο φταίει για όλα;

Μάλιστα λίγο πριν και μετά το 2013- επί «Σαμαροβενιζέλων»- είχαμε υποτίθεται σκληρότατα μνημονιακά μέτρα, αλλά οι αυτοκτονίες κυμάνθηκαν σε προ κρίσης επίπεδα.

Η θεωρία του γράφοντος είναι η εξής:

Το ίδιο το μνημόνιο και τα ίδια τα μέτρα, δεν ευθύνονται καθόλου για την αύξηση των αυτοκτονιών.

Την κύρια ευθύνη την έχουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ και δευτερευόντως η απότομη είσοδος της χώρας σε περίοδο αβεβαιότητας, η διάρκεια της οποίας προφανώς φέρει και τη σφραγίδα της τότε Κυβέρνησης (αλλά και των Ευρωπαίων εταίρων ως ένα βαθμό).

Κατά τη φάση ραγδαίας αύξησης των αυτοκτονιών (2009-2011), ας θυμηθούμε τον πανικό με τα «μπρός-πίσω» της κυβέρνησης Γεωργίου Α. Παπανδρέου και τη μεγέθυνση του προβλήματος από τα ΜΜΕ.

 «Θα πάρουμε ή δεν θα πάρουμε τη δόση;» (αυτό, περίπου κάθε τρίμηνο).

Αμηχανία από τους κυβερνώντες (Παπακωνσταντίνου με ιδρωμένο μέτωπο σε κοντινό πλάνο), διαρροή αντικρουόμενων ειδήσεων από τους συνεργάτες τους και δελτία ειδήσεων να υπερθεματίζουν στην καταστροφή που μας περιμένει αν δεν πάρουμε τη δόση, αλλά και στη πείνα που έρχεται αν την πάρουμε.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το αποκορύφωμα ήταν το 2011 (Παπανδρέου- Κάννες- Δημοψήφισμα), δηλαδή η χρονιά όπου είχαμε περισσότερο από ποτέ ολοήμερα δελτία ειδήσεων, με την ατζέντα να ανήκει 90% στα μέτρα που (ασταμάτητα) έρχονται και η ρητορική στα πάνελ να κινείται περίπου στο «φταίμε εμείς, αλλά δεν είναι δίκαιο»(!).

Μια απελπισία δηλαδή.

Η περίοδος μετά το 2011 (φάση μείωσης των αυτοκτονιών), ενώ ήταν «μνημονιακότατη», ήταν και η περίοδος που αποφάσισαν τα δελτία να «παίζουν» και κάτι άλλο.

Πιθανότατα σημαντικό μερίδιο ευθύνης για αυτό να είχε η επιτυχημένη κατάληξη του PSI.

 Η άποψη ότι η περίοδος σχετικής ηρεμίας που επήλθε ήταν μία επικοινωνιακή επιτυχία της Κυβέρνησης, μπορεί να έχει βάση, αλλά μιλάμε για τα ίδια ΜΜΕ που, παρότι πρόσθεσαν στην ατζέντα κι άλλα θέματα, εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν τίτλους όπως «ζητούν το αίμα μας οι εταίροι», «γη και ύδωρ στους δανειστές» κ.α.

Οπότε το PSI- κυρίως σαν βήμα ουσίας που εκτόνωσε την έξωθεν πίεση κι όχι τόσο σαν κίνηση εντυπώσεων- προηγείται σημαντικά σαν βασικότερος λόγος ηρεμίας.

Δεν θα ήταν υπερβολή επίσης να προσθέσουμε ότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ φέρουν ευθύνη και για την «διαδικτυακή» δύναμη που απέκτησε το περί αυτοκτονιών «αντιμνημονιακό» επιχείρημα.

Και αυτό γιατί απέφευγαν να αναφερθούν σε μεγέθη, αλλά παράλληλα υπερθεμάτιζαν σε συγκεκριμένες «καραμπινάτες» περιπτώσεις θανάτων που οφείλονται στη κρίση, με αδικαιολόγητες υπερβολές.

Αδικαιολόγητο δεν είναι τίποτα βέβαια μπροστά στα μηχανάκια της AGB.