Το συνονθύλευμα των ανίκανων παραμυθατζήδων

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Είναι Ιανουάριος, του 2015.

Τρεις φίλοι από τα παλιά, τις καταλήψεις, την αναρχία -ασυδοσία στα πανεπιστήμια και εκφραστές του πιο θλιβερού λαϊκισμού που γνώρισε ο τόπος τα τελευταία 15-20 χρόνια, βαδίζουν ανάμεσα στον περιποιημένο κήπο του προεδρικού μεγάρου, για να ορκιστούν και ν’ αναλάβουν την εξουσία του τόπου.

Φορούν σακάκια χωρίς γραβάτες για να

υποδηλώσουν για μια ακόμη φορά την αντισυμβατικότητά τους, τα παπούτσια τους είναι ελαφρώς αγυάλιστα κι οι προσδοκίες που έχουν καλλιεργήσει με απύθμενα παραμύθια αιωρούνται επάνω από την φυσική τους παρουσία.

Είναι ο Αλέξης, ο Νίκος κι ο Γαβριήλ.

Λίγο πίσω τους, ο πολύς Λαφαζάνης, η Βαλαβάνη, ο Βαρουφάκης κι ο Τσακαλώτος με τα σακίδια στη πλάτη και φυσικά ο παππούς Αλέκος, ενώ σκάει μούρη χωρίς να έχει καμιά δουλειά κι η Ζωίτσα με κλεψίτυπο μοντελάκι διεθνούς οίκου υψηλής ραπτικής, ραμμένο στα πέριξ του Περιστερίου.

Ο κόσμος χειροκροτεί, οι πολυέλαιοι ανάβουν κι η φαντασίωση ενός λαού που δεν ξέρει τι του γίνεται, παίρνει σάρκα κι οστά για μια … άλλη Ελλάδα, όμοια της οποίας δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην υφήλιο….

Έντεκα μήνες μετά, στην παρέα δεν υπάρχει ο Γαβριήλ, δεν υπάρχει ο καταστροφικός Βαρουφάκης, δεν υπάρχουν  οι Λαφαζάνης, Ζωή κι άλλα γνήσια τέκνα αυτού του άθλιου συνονθυλεύματος Αριστεριστών, νεοκομμουνιστών, ακροδεξιών συγκυβερνητών και λοιπών καθιζημάτων της καταστροφικής πασοκαρίας.

Η χώρα έχει βυθιστεί σε ύφεση, οι μετοχές των τραπεζών αξίζουν λιγότερο από μια απλή χαρτοπετσέτα, η δημοσιουπαλληλία ζει και βασιλεύει, ενώ η Μεσαία τάξη συνθλίβεται από τις ορδές των φορολογικών επιδρομών.

Η οριακή κυβερνητική πλειοψηφία, αφού έχασε την παρθενία της,  τρίζει δυο μόλις μήνες μετά τις εκλογές, αυτοσχεδιάζει καθημερινά με μέτρα κι ημίμετρα και δείχνει αλλού να πατά κι αλλού να βρίσκεται.

Η θορυβώδης σύγκρουση με την πραγματικότητα είναι πλέον γεγονός κι ο ΣΥΡΙΖΑ με το μόρφωμα που συγκυβερνά, αντιλαμβάνονται ότι τα λόγια τα ψεύτικα, τα μεγάλα, το μόνο που καταφέρνουν είναι να προκαλούν δυστυχία.

Οι ιδεοληψίες, οι θεωρίες συνωμοσίας και τα παραμύθια που ήταν αδύνατο να εκπληρωθούν, έχουν σφίξει τη θηλιά στο λαιμό της κυβέρνησης, αλλά και του ίδιου του τόπου.

Οι πρώτες απώλειες στην κυβερνητική πλειοψηφία, δύο μόλις μήνες μετά τις εκλογές σηματοδοτούν μια αναπόφευκτη πορεία φθοράς.

Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα φαίνεται ότι και αυτή η κυβέρνηση ακολουθεί τη  μοίρα των προηγούμενων που διαχειρίστηκαν  συμφωνίες με τους δανειστές και μνημονιακές υποχρεώσεις.

Μπορεί να έφυγαν όσοι αδυνατούσαν να κατανοήσουν την πραγματικότητα, αλλά όπως φαίνεται ούτε όσοι έμειναν την αφομοίωσαν.

Ακόμη κι ο ίδιος ο Τσίπρας, εξακολουθεί να πουλάει παραμύθι, ισχυριζόμενος σε κάθε ευκαιρία ότι … δεν συμφωνεί με τα μέτρα που εφαρμόζει.

Τότε γιατί περιμένει από τους βουλευτές του να τα ψηφίζουν;

Τραγέλαφος!

Οι περίεργοι αυτοί τύποι, πατώντας σε δυο βάρκες, το μόνο που επιδιώκουν είναι η διαιώνισή τους στην εξουσία, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που πίπτουν επί των κεφαλών όλων μας.

Χάνουν συνεχώς χρόνο για να δείχνουν ότι διαπραγματεύονται, αλλά είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, έχουν φέρει την Ελλάδα σε πολύ δραματικότερη κατάσταση απ’ ότι ήταν τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν ετσιθελικά οδήγησαν τον τόπο σε άφρονες εκλογές.

Αλλά, είναι βέβαιο ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.

Κι οι εξελίξεις είναι προ των πυλών.

Το δυστύχημα δε, καθίσταται ακόμη πιο τραγικό, αν συνυπολογίσουμε την παντελή έλλειψη κάθε είδους αντιπολίτευσης, που εξίσου με την κυβέρνηση, δεν υπάρχει…