Το μόνο που μένει είναι το μνημόσυνο

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Όσα συνέβησαν προχθές με την αναβολή των εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας, είναι σαφές ότι καταδεικνύουν το μέγιστο πολιτικό της πρόβλημα.

Δεν είναι μόνο ότι σχεδόν δυο μήνες οι υποψήφιοι πρόεδροι δεν κάθισαν στο ίδιο τραπέζι να συζητήσουν για το μέλλον του κόμματος.

Δεν είναι μόνο ότι δεν ακούστηκε κανένα νέο πολιτικό αφήγημα.

Δεν είναι μόνο ότι έγινε ολοφάνερη η διάσταση των φυλών, φεουδαρχών, βαρόνων και κομματαρχών που διεκδικούν τον έλεγχό της.

Όταν ολόκληρη αξιωματική αντιπολίτευση δεν

μπορεί να αξιολογήσει με ποιους θα πορευτεί στην κορυφαία της διαδικασία, ουδείς μπορεί να μιλά για τεχνικά προβλήματα.

Όταν τη συγκεκριμένη διαδικασία τη φέρνει εις πέρας ακόμη κι ένα δεκαπενταμελές σχολικό συμβούλιο, είναι αδιανόητο να μη μπορεί η αξιωματική αντιπολίτευση που προβάλλει ως η εναλλακτική λύση διακυβέρνησης της χώρας.

Όλα είναι πολιτικά.

Πολιτική ανεπάρκεια προσώπων και μηχανισμών.

Πρόσωπα που ναι μεν έχουν καταγεγραμμένες πολλές υπερωρίες στη Ρηγίλλης ή στη Συγγρού, αλλά αυτές αποδεικνύονται ελάχιστες όταν ανελκύονται σε θέσεις ευθύνης.

Πρόσωπα που αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα τόσο της ποιότητας όσο και της ικανότητας όσων προσελκύουν σήμερα οι μηχανισμοί.

Πρόσωπα που κυβερνούν ή αντιπολιτεύονται και ορίζουν τους κανόνες της οικονομίας και τη μοίρα όλων μας.

Πρόσωπα ανίκανα να πουλάνε ακόμη και λαχεία, που ζουν εν μέσω του παρασιτισμού και της μετριοκρατίας.

Ένα μεγάλο πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας –αλλά σχεδόν κι όλου του πολιτικού συστήματος- είναι το γεγονός ότι βασίζονται σε κομματικά στελέχη που με τον ένα ή άλλο τρόπο ανελκύονται σε καίριες θέσεις κι υπουργικούς θώκους, χωρίς να διαθέτουν την επάρκεια ή τις ρηξικέλευθες θέσεις, αλλά είναι πρωταθλητές στο καφενειακό κουτσομπολιό και τις ανούσιες αντιπαραθέσεις προς άγραν εντυπώσεων.

Ένα εξ ίσου μεγάλο πρόβλημα, είναι ότι επί χρόνια ολόκληρα κυριάρχησαν κι έγιναν συνείδηση ακόμη και στη βάση της παράταξης τα λογής λογής μαγειρέματα, οι μεθοδεύσεις, οι αποκλεισμοί των μη αρεστών και φυσικά οι οικογενειακές διενέξεις.

Ταυτίστηκε με τον κρατισμό καθ’ εικόνα κι ομοίωση του ΠαΣοΚ, έχασε όλα τα πλεονεκτήματα του φιλελευθερισμού, αγκαλιάστηκε με συντεχνίες και συμφέροντα πέριξ αυτών.

Κυρίως, όμως, στο εσωτερικό της.

Η Νέα Δημοκρατία από κόμμα των μεγάλων επιλογών για τον τόπο, κατέστη ανίκανη  να τις υπερασπίζεται αλλά πρωτίστως  παραδίδει ουσιαστικά τον τόπο σε μια κυβέρνηση βυθισμένη σε αντιφάσεις και παλινωδίες που πλήττουν την κοινωνία και την ίδια τη χώρα.

Δεν είμαι διόλου βέβαιος ότι η όποια ανασύνταξη ή ανακαίνιση αυτού του κόμματος μπορεί να του εξασφαλίσει ζωή.

Μπορεί να ζήσει κάποιος ημιθανής;

Μπορεί αλλά με τι αντοχές και ποια περιθώρια;

Μπορεί να διαιωνίζεται όμως η σημερινή κατάσταση, με τους πελάτες επί των τειχών, τους κομματικούς στρατούς, τις πατριδοφωνασκίες ή τους κουτσαβακισμούς ;

Νομίζω ότι το προχθεσινό φιάσκο είναι το κύκνειο άσμα.

Για ποια ενότητα μπορεί να μιλάνε κάποιοι όταν αυτή είναι ηλίου φαεινότερο πως υπάρχει μόνο στη φαντασία τους ή κρυμμένη στο συναίσθημα των φίλων του κόμματος;

Όμως, με το συναίσθημα δεν παράγεται πολιτική, ούτε πολύ περισσότερο προσελκύεται η κοινωνία πέραν του κόμματος.

Τρανή απόδειξη ότι ακόμη και στις εκλογές της 20^ης Σεπτεμβρίου, που επιτεύχθηκε όπως έλαγαν μέγιστη συσπείρωση,  χάθηκαν άλλες 200 χιλιάδες ψηφοφόροι

Ο κύκλος κλείνει ή είναι θέμα χρόνου να κλείσει.

Κλείνει από εκείνους που μιλάνε για τη… μεγάλη Κεντροδεξιά.

Κλείνει από εκείνους που τους έχουν ξεπεράσει οι εξελίξεις κι ένα κόμμα που έκλεισε τις τράπεζες, είναι έτοιμο να φορολογήσει ακόμη και τις σωματικές ανάγκες κι έχει διαλύσει κάθε ίχνος επιχειρηματικότητας στη  χώρας μας.

Κι όμως.

Δυο ημέρες μετά το φιάσκο, ουδείς έχει παραιτηθεί ακόμη.

Κι ο ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλο και ξεκατινιάζονται στις τηλεοράσεις και τα κομματικά γραφεία.

Δεν έχουν καταλάβει ότι το μόνο που μένει είναι το μνημόσυνο…