Είναι θέμα άποψης (Νο 9): Περιοδεύων θίασος…

Γράφει:  

η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Κι επειδή η ευρύτερη περιοχή μας φλέγεται, χρειάζεται μια αχτίνα γέλιου και φάρσας, ένας περιοδεύων θίασος που σπάει τη μονοτονία των σοβαρών και μεγάλων θεμάτων. 

Κι αυτό ακριβώς αναλάβαμε εμείς να δώσουμε στις κρίσιμες ώρες που διέρχεται η περιοχή…

Όλα μπορούν να τ’ αρνηθούν για την Ελλάδα κι όλα μπορεί να τα χάσαμε αλλά υπάρχει κάτι που δε μπορεί να το πάρει κανείς. Και δεν είναι κάτι άλλο βέβαια απ’ τη

γεωστρατηγική θέση της χώρας μας.

Αυτή η θέση που μας έχει σώσει τόσο πολλές φορές, σαφώς περισσότερες πάντως απ’ όσες μας έχει βάλει σε μπελάδες. Αυτή η θέση που ορίζει τους φίλους μας που μας προστατεύουν απ’ τους προαιώνιους εχθρούς μας. Αυτή η θέση που μας κρατάει στο δύσκολο της αριστείας και του  πολιτισμού ενώ όλο και περισσότερο ‘τραβάμε’ προς το χύμα και το εύκολο της ανατολής…

Αυτή η περιοχή όμως που κατέχουμε την τόσο κομβική θέση, δίνει συχνά πυκνά προβλήματα κι είναι γεμάτη η ιστορία μας με στιγμές που κληθήκαμε να επιλέξουμε προς τα πού θα πάμε. Τις περισσότερες φορές βέβαια, με πίεση επιλέξαμε αυτό που συνέφερε αφού το ‘χάρισμά’ μας, να εκλέγουμε τους χειρότερους για να διαχειριστούν τα κοινά μας, μας έχει οδηγήσει στον όλεθρο που βιώνουμε σήμερα.

Σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία που βιώνουμε, με τη χώρα τόσο πληγωμένη, απαξιωμένη, καταχρεωμένη, υποτελή πλέον στους δανειστές κι απολύτως εξαρτώμενη απ’ τη δόση των εταίρων, δεν έμεινε κάτι να δώσουμε ως βοήθεια στη λύση της κατάστασης όπως έχει διαμορφωθεί στην ευρύτερη περιοχή, ειδικά μετά και τα τελευταία γεγονότα.

Επειδή όμως έχουμε μάθει πάντα να συμμετέχουμε στις εξελίξεις, έστω και σε δευτεροτριτεύοντες ρόλους, βρήκαμε το ρολάκι μας και σήμερα. Διαθέτουμε λοιπόν τον πιο γελοίο, παράλογο, πολύ πέραν των ορίων της κακής φάρσας, περιοδεύοντα θίασο που θα μπορούσε να εκλέξει ποτέ αυτός ο τόπος! Κι επειδή αποτελεί την εξέλιξη άλλων, παλαιοτέρων τρανών σχημάτων, έχει βέβαια τελειοποιηθεί!

Το συνοθύλευμα των μπερδεμένων αστών με τις τεράστιες καταθέσεις, που είχαν μάθει να το παίζουν αριστεροί, έτσι, για το γινάτι, χωρίς πρόγραμμα και ιδεολογία, απλώς αντιγραφή και παρασιτική προσκόλληση σε σχήματα που έχουν πέσει με πάταγο σε άλλες χώρες, η ομάδα γύρω απ’ τον ελάχιστο, άκαπνο από εργασία, χωρίς στοιχειώδεις, όπως αποδεικνύεται γνώσεις ούτε καν όσων γνωρίζουν οι μέσοι Έλληνες της γενιάς του, τα περίγελα της ακαδημαικής κοινότητας που δεν τους γνωρίζουν καν τα πανεπιστήμια που υποτίθεται ότι συνεργάζονται, τα γελοία ανθρωπάκια με το θλιμμένο ύφος, τα πορτοκαλί παντελόνια και τα κόκκινα μαθητικά σακίδια, οι έχοντες περίεργες και υπόγειες σχέσεις με την παλιά τρομοκρατία της χώρας κι αμείβονται παχυλά προσφέροντας τίποτα, οι κομπλεξικές ερμαφρόδιτες αχτένιστες κυρίες που όταν ανοίγουν το στόμα τους τρέχει ο σώφρων να κρυφτεί…. και όλοι αυτοί τέλος πάντων που διατείνονται ή κάνουν τέλος πάντων, ότι κυβερνούν, προσφέρουν δωρεάν γέλιο εντός κι εκτός συνόρων, με τέτοια συνέπεια, που ούτε ο καλύτερος θεατρικός παραγωγός μετά από χρόνια έρευνας δεν θα τα κατάφερνε.

Ο λαός που υποφέρει απ’ τα οικονομικά βάρη κι όμως βρίσκει κουράγιο να βοηθήσει πρόσφυγες που του χτυπούν την πόρτα, ο λαός που δεν έχει παρόν και μέλλον αφού του διέλυσαν και την τελευταία ελπίδα, εκείνοι που τους τίμησε με την ψήφο του, ο λαός που ψάχνει να πιαστεί από κάπου για να συνεχίσει και στελεχώνει με τα παιδιά του όλο τον πλανήτη, γίνεται περίγελος εξαιτίας των κακών ηθοποιών της πολιτικής σκηνής του, με τους χειρότερους ηθοποιούς να βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην κορυφή.

Κι αυτή τη γελοία θέση, την επίδειξη έλλειψης σοβαρότητας και ικανοτήτων, την ανυπαρξία γνώσης διπλωματίας και διαπραγματευτικής τακτικής, εμείς, οι Έλληνες, καλλιεργήσαμε κι αναδείξαμε, ως τα καλύτερα προσόντα εκείνων που θέλουμε να μας εκπροσωπούν. Έχουμε διαλύσει οτιδήποτε σοβαρό κι αξιόλογο, έχουμε κάνει στην άκρη οποιονδήποτε προσπαθεί για το καλύτερο και την πρόοδο κι εναποθέσαμε τις τύχες του τόπου και των παιδιών μας, στους παλιάτσους που δηλώνουν ευθέως την άγνοιά τους γνωρίζοντας ότι η κατάπτωση είναι τόσο μεγάλη που θεωρείται προσόν ακόμη κι η κατάθεση άγνοιας!

Η εικόνα ενός πρωθυπουργού που δεν ξέρει να σταθεί ούτε σε εθνικό ύμνο φιλοξενούμενου ηγέτη φίλης χώρας, ούτε να μαζέψει το χαζοχαμόγελό του στις πιο σοβαρές στιγμές σε χώρους ιερούς για λαούς ολόκληρους, που χασκογελάει ενώ όλη η υφήλιος λυπάται τον λαό που τον εξέλεξε, όχι μόνο δεν μας τιμάει ως λαό, μας υποτιμά ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι καταφέραμε να αξιολογηθούμε με τις λανθασμένες επιλογές μας, τις τελευταίες δεκαετίες.

Περιοδεύων θίασος κακών κωμικών που όμως φαντάζουν τη μόνη λύση λόγω της κατάντιας όλων των υπολοίπων θιάσων που απαρτίζουν την πολιτική σκηνή της χώρας. Αυτό αξίζουμε, αυτό αναδείξαμε, αυτό έχουμε, μ’ αυτό θα πορευτούμε πως φαίνεται. Μέχρι πότε; Ίσως μέχρι να μας κάνει δώρο ο χριστιανός ξανθός ηγέτης, την Πόλη με τα 15 εκατομμύρια κατοίκους της, όπως περιμένουν πολλοί…μάλλον ψηφοφόροι του περιοδεύοντος θιάσου φυσικά, αν ελέγξουμε νοημοσύνη…

Έχουν λεχθεί όλα τα τσιτάτα για την κατάντια μιας χώρας με τόσο λαμπρό παρελθόν, δεν έμεινε κάτι καινούργιο να λεχθεί πλέον. Μάλλον καλύτερα είναι να πάψουμε ν’ αναφερόμαστε στο λαμπρό μας παρελθόν, γιατί το σκιάζουμε και το καταστρέφουμε κι αυτό κι είναι το μόνο που έμεινε να μην είναι για γέλια ή για πολλά κλάματα…