Είναι θέμα άποψης (Νο 7): Και να θέλουν, μπορούν πλέον…;

Γράφει η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Μπορεί να μην πρόκειται για την αρχή του Γ΄΄ παγκοσμίου πολέμου όπως  υποστηρίζουν πολλοί αλλά σίγουρα πρόκειται για μια σοβαρή κατάσταση που ξεκίνησε εδώ και καιρό στην Ευρώπη κι η χώρα μας πρωταγωνιστεί… Ποιοι διαχειρίζονται όμως τόσο σοβαρές καταστάσεις για τη χώρα;

Ζούμε αναμφίβολα ιστορικές στιγμές που όμως αυτή τη φορά,  όποιος πει ότι δεν περίμενε κάτι παρόμοιο με το απεχθές που διαδραματίσθηκε στο Παρίσι την περασμένη Παρασκευή, είτε δεν ενημερωνόταν, είτε αιθεροβατούσε.

Κι ο πιο απλός παρατηρητής της κατάστασης, με τα

κύματα των προσφύγων ν’ αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο τους τελευταίους μήνες, με τους πνιγμένους ν’ αποτελούν καθημερινή είδηση, κανένας σώφρων άνθρωπος δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ανάμεσα στους πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν με τόσο βάναυσο τρόπο απ’ τις εστίες τους, δεν περνούσαν στην Ευρώπη και τζιχαντιστές φανατικοί, εκδικητικοί, εκπαιδευμένοι να σκοτώνουν.

Ο μεγαλύτερος φόβος όλων μας πήρε σάρκα και οστά δυστυχώς με τον χειρότερο τρόπο και τόσα πολλά αθώα θύματα, στην καρδιά της δημοκρατικής Ευρώπης. 

Μπήκαμε στην επόμενη μέρα, μια δύσκολη, αποφράδα μέρα για όλους μας αφού ο φανατισμός κι η μισαλλοδοξία πλήγωσαν πλέον την πολιτισμένη κι ανοιχτή Ευρώπη που έχει πληρώσει και τα δυο πολύ ακριβά.

Και μέσα σ όλα αυτά τα τραγικά και πολύ πάνω απ’ τους απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας, η ελλαδίτσα μας, με τα τόσα προβλήματα και τα συνεχή αδιέξοδα, βρίσκεται στο επίκεντρο χωρίς να το επιθυμεί και φυσικά χωρίς να έχει την παραμικρή δυνατότητα διαχείρισης μιας τόσο δύσκολης όσο και πρωτόγνωρης κατάστασης, όπως η υποδοχή εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών.   

Ποιος καλείται λοιπόν να διαχειριστεί τις εθνικές θέσεις αυτή την καίρια χρονική στιγμή; 

Η εκλεγμένη δημοκρατικά, κυβέρνηση της χώρας, η εύλογη απάντηση. 

Ποιοι όμως; Αυτοί που με τις λανθασμένες επιλογές τους, έχουν αλλάξει την πραγματική διάρκεια του χρόνου αφού κάθε μέρα μας φαίνεται αιώνας με τα λάθη, τις παλινωδίες, τα πισωγυρίσματα και τις αποκλίσεις.

Για τα καραγκιοζιλίκια προσπάθειας να συγκεράσουν συνιστώσες, αριστερούς και μνημόνιο, ανίκανους με άσχετους, να κρύψουν τα ονόματα τρομοκρατών εγχώριων που απείλησαν υπουργό κι όλα τα παρόμοια, τι να πει κανείς; 

Θλίψη.

Μόνο που έτσι όπως διαμορφώνεται η κατάσταση στη γειτονιά μας και στην ευρύτερη οικογένειά μας, την Ευρωπαϊκή Ένωση, στο τιμόνι της χώρας, θα έπρεπε να βρίσκονται άξιοι διπλωμάτες, ικανοί πολιτικοί, έμπειροι στις διεθνείς σχέσεις, με διασυνδέσεις στα φιλικά κράτη και σταθερή πολιτική στα κράτη που πρέπει να λάβουν τα μηνύματα που στέλνει η Ευρώπη.

Θα έπρεπε να έχουμε πολιτικούς με σθένος και κότσια να βγουν μπροστά και να διεκδικήσουν ώστε να μην εξαφανισθεί κάθε προσπάθεια κι αγώνας που έχει γίνει για να υπάρξει ισορροπία με  τη γείτονα που πλέον ισχυροποιεί τη θέση της και φυσικά θα ζητήσει μεγάλα και σημαντικά, γι’ αυτήν, ανταλλάγματα. Όσο η γείτονα χώρα, με τον σουλτάνο στο τιμόνι της, γιγαντώνεται και λαμβάνει κομβικό ρόλο στην περιοχή, τόσο εξαφανιζόμαστε εμείς ως κράτος, ειδικά με τόσο μεγάλο χρέος στην πλάτη.

Ποιος πιστεύει στ’ αλήθεια ότι μπορεί κάποιος απ’ την συγκεκριμένη κυβέρνηση να διαχειριστεί τόσο σημαντικά θέματα; 

Αναρωτιέται κανείς, πώς θα μπορέσει να καθίσει σε τραπέζι με τέτοια θέματα και νεκρούς Ευρωπαίους, ένας υπουργός που μόνο από δηλώσεις του έχει κάνει μεγαλύτερη ζημιά απ’ ό,τι τα διπλωματικά λάθη δεκαετιών. Συνοδευόμενος από έναν άλλον υπουργό, που μόλις προχθές υπερασπιζόταν θέσεις όπως η ταύτιση ποινικών και τρομοκρατών στις φυλακές…

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι, ασχέτως κόμματος ή χρώματος που υποτίθεται ότι ανήκουν τέλος πάντων, τη συγκεκριμένη στιγμή και να ήθελαν ειλικρινά να βοηθήσουν, έχουν αποδείξει ότι δε μπορούν. 

Κι αν κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι ο συντονιστής της κυβέρνησης, ο χαρισματικός που ξεγέλασε δυο συνεχόμενες φορές το εκλογικό σώμα, είναι σε θέση να διαχειριστεί σωστά τα συμφέροντα της χώρας, αρκεί να θυμηθεί πόσα χρωστάει κι ότι αυτός του τα φόρτωσε, με την απίστευτη διαπραγμάτευσή που έκανε!

Οι στιγμές είναι κρίσιμες κι η εποχή είναι απ’ αυτές που οι λαοί, οι κυβερνήσεις, τα κόμματα, ενώνονται για να μπορέσουν ν’ αντιπαλέψουν το παράλογο της τρομοκρατίας και της τυφλής βίας. Μόνο που εμείς, γι’ ακόμη μια φορά αλλά και τη χειρότερη, έχουμε τους λάθος ανθρώπους στο τιμόνι της χώρας κι αυτή τη φορά, τα λάθη θα κοστίσουν πάρα πολύ περισσότερο απ’ όσο φοβόμαστε. 

Δεν έχει καμιά σημασία το κόμμα, το χρώμα, η πορεία. 

Σημασία έχει ότι αυτοί οι συγκεκριμένοι, και να ήθελαν, δε μπορούν να σταθούν στο ύψος των καταστάσεων, όπως εκείνοι έχουν περίτρανα αποδείξει!

Όσοι πιστεύουμε λοιπόν στο Θεό, ευχόμαστε να βάλει το χέρι του. 

Οι υπόλοιποι, ας κάνουν επίκληση όπου νομίζουν ή ό,τι ξέρουν να κάνουν σε κρίσιμες καταστάσεις τέλος πάντων! Θα τα χρειαστούμε όλα! 

Τουλάχιστον να κάνουμε μια προσπάθεια αν κι είναι γνωστό το αποτέλεσμα…