Είναι θέμα άποψης (Νο 5): Το θολωμένο τους μυαλό…

Γράφει
η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Και μετά την ανικανότητα διακυβέρνησης, διαχείρισης κρίσης οικονομικής, διαπραγμάτευσης και επαναφοράς της χώρας στα στοιχειώδη που θα έφερναν την ελπίδα για ανάκαμψη, έρχεται κι η πλήρης ανικανότητα διαφύλαξης των συνόρων αφού η προσπάθεια έχει επικεντρωθεί αποκλειστικά στα επιπλέον προαπαιτούμενα και τη δόση…

Ήταν κάποτε μια χώρα, ναι, που θεωρητικά, όπως απεδείχθη βέβαια, είχε δομή και λειτουργία. 

Οι πολίτες της πίστευαν ότι στοιχειωδώς υπήρχε μια υποδομή που διαφυλασσόταν από κείνους που

ψηφιζόταν να την διατηρούν και να την ενισχύουν.

Και μετά ήρθε η σκληρή πραγματικότητα που απέδειξε ότι όλα αυτά ήταν στη φαντασία των ανίδεων πολιτών που απλώς βολευόταν με το μπάχαλο κι έγλυφαν τα κοκαλάκια που τους πετούσαν οι άπληστοι κι οι ανίκανοι που εναλλασσόταν στην διακυβέρνηση του τόπου.

Και σαν να μην έφταναν τα εσωτερικά προβλήματα, ήρθε κι η πιο σκληρή πίεση απ’ την γειτονιά κι η χώρα έπρεπε, σοβαρά πλέον, να διαφυλάξει τα σύνορά της και μάλιστα το πιο δύσκολο κομμάτι τους, το θαλάσσιο, από μια άνευ προηγουμένου ‘επίθεση’ που μόνο ανθρωπιστικά θα μπορούσε ν’ αντιμετωπισθεί.

Κι εκεί ήρθε η πλήρης απογύμνωση του σαθρού υπολείμματος του, κατ’ ευφημισμόν κράτους κι ό,τι απέμεινε κι απ’ αυτό, τελικά. Η αδυναμία της φύλαξης των συνόρων, σε συνδυασμό με την ανύπαρκτη διπλωματική ικανότητα και φυσικά την πλήρη απώλεια αξιοπιστίας, σε συνδυασμό με την ανάδειξη των πλέον ακατάλληλων να διαχειριστούν κάτι τόσο σοβαρό, πρωτάκουστο και τεράστιο για τα διεθνή δεδομένα, αποτελούν τις κύριες αιτίες της μετατροπής ενός πελάγους, σε τεράστιο φέρετρο!

Καθημερινή είναι η τραγική διαπίστωση ότι, όχι μόνο αδυνατούμε να φυλάξουμε τα σύνορα της χώρας αλλά βιώνουμε την πλήρη κατάργησή τους όσον αφορά τη θαλάσσια πλευρά τους. Η μόνη ελπίδα να σταματήσει η τραγική διέλευση που αφήνει πλέον δεκάδες νεκρούς πίσω της, χωρίς να έχει ακόμη αγριέψει στ’ αλήθεια ο καιρός, είναι να παρακαλέσουμε όσο πιο ταπεινά και θερμά μπορούμε, προς πάσαν κατεύθυνση και ειδικά στους άσπονδους ‘φίλους’ γείτονες εξ ανατολών, να ελέγξουν την αποστολή απεγνωσμένων Σύριων, απ’ τα εδάφη τους!

Φυσικά πρόκειται για κάτι πρωτοφανές, φυσικά πρόκειται για την πραγματοποίηση ενός απ’ τα χειρότερα σενάρια που θα μπορούσε πριν μερικά χρόνια να σκεφτεί κάποιος, φυσικά πρόκειται για συλλογική προσπάθεια και σε καμιά περίπτωση δεν είναι δυνατόν να μπορέσει ν’ ανταπεξέλθει μια χώρα μόνη της!  Ωστόσο, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, εμείς βρισκόμαστε στη χειρότερη κατάσταση της νεώτερης ιστορίας μας και φυσικά άπαντες απαιτούν πλέον και κανείς δεν προτίθεται να διαθέσει κάτι λόγω πλήρους απώλειας εμπιστοσύνης…

Ακούγονται ήδη φωνές που ζητούν να πέσει ο φράχτης στον Έβρο ώστε να γίνεται απρόσκοπτα η διέλευση των μεταναστών, με πιο ισχυρό επιχείρημα ότι η Ελλάδα είναι χώρα διέλευσης κι όχι προορισμός. Όσο κι αν έχει μια λογική, ειδικά λόγω των συνεχιζόμενων κι αυξανόμενων θανάτων στο Αιγαίο αφού θα διασφάλιζε την, από ξηράς, πιο σίγουρη κι ασφαλέστερη διέλευση των μεταναστών και λόγω καιρικών συνθηκών που θα χειροτερέψουν το επόμενο διάστημα και για πολλούς μήνες, τελικά πρόκειται για μια πρόταση κατάργησης, ουσιαστικά των συνόρων της χώρας αλλά και των ανατολικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ουδείς θα μπορεί πλέον να ελέγξει, όπως γίνεται τους τελευταίους μήνες άλλωστε, ποιος μπαίνει στη χώρα, πού πηγαίνει και με τι σκοπούς. Ουδείς μπορεί να γνωρίζει πότε θα ολοκληρωθεί το πρώτο ανθρώπινο παζλ που είναι παραπάνω από βέβαιο ότι στήνεται κι έχει στόχο την διακήρυξη θέσεων, ακραίων λαών και θρησκευτικών πεποιθήσεων που φυσικά στόχο έχουν την Ευρώπη όπως απροκάλυπτα έχει ήδη διακηρυχθεί.

Η εύλογη απορία ‘γιατί δε φροντίζουν λοιπόν, για την ασφαλή μετάβαση των Σύριων προσφύγων, προς το ευρωπαϊκό έδαφος, οι χώρες που έχουν δηλώσει ότι δέχονται την εγκατάστασή τους στα εδάφη της’ κι επιτρέπουν αυτή την ιδιότυπη γενοκτονία όπως θα καταγραφεί στην ιστορία, που δίνει το δικαίωμα και της ανάδειξης των διπλωματικών δυνατοτήτων γειτόνων λαών που μόνο κερδίζουν απ’ την όλη κατάσταση ενώ εμείς απλώς χάνουμε… κι όχι μόνο ψυχούλες…

Η παντελής αδυναμία, άγνοια κι ανικανότητα των κυβερνώντων μας, να διαπραγματευθούν προς όφελος του λαού τους και των άτυχων προσφύγων, καθιστά απλώς τη χώρα ουσιαστικά χωρίς ανατολικά σύνορα με την πόρτα να έχει ανοίξει για διεκδικήσεις και παράλογα αιτήματα που μέχρι πριν λίγα χρόνια, ούτε καν θα τολμούσαν να εκστομίσουν οι επεκτατικοί κι άπληστοι, μεγαλομανείς γείτονες!

Το αίτημα για την πτώση του φράχτη, άρχισε ν΄ακούγεται λογικό μετά το αίτημα για κοινές περιπολίες στο Αιγαίο και φυσικά έπεται η συνέχεια για τα αιτήματα που θα ακολουθήσουν και θ’ ακούγονται όλο και πιο λογικά στην απελπισμένη κι ανίκανη ν’ αντιδράσει κυβέρνηση που μόνο στη δόση και στα προαπαιτούμενα θα έχει το μυαλό της.

Σχέδιο; Σαφής εκμετάλλευση της γείτονος, μιας κατάστασης που κανείς δεν περίμενε να πάρει τέτοιες διαστάσεις; Προσπάθεια αλλαγής της ανθρωπογεωγραφίας της Ευρώπης, που απλώς, χρησιμοποιείται ένα κομμάτι της που τυχαίνει να είναι κι ο πιο αδύναμος κρίκος της;

Όπως και να ΄χει, εκείνο που εύκολα κι απλά διαπιστώνεται, είναι ότι η Ελλάδα κι ό,τι απέμεινε τέλος πάντων απ’ αυτήν, καθημερινά χάνει κι ένα μέρος του δικαιώματος διαχείρισης των συνόρων της ενώ η προσοχή της έχει στραφεί στο ανθρωπιστικό κομμάτι της πρωτοφανούς κατάστασης που βιώνει.

Χώρα δίχως σύνορα στην ουσία και με την οικονομική της κυριαρχία παραδομένη σε άλλους, απλώς έχει πάψει πλέον να υφίσταται! Είτε το δεχόμαστε, είτε όχι, η πραγματικότητα είναι μία και πολύ σκληρότερη απ’ όσο φοβόμαστε, είτε μπορούμε να τ’ αντέξουμε είτε όχι…