Ένα καλοκαίρι πόνου και θλίψης

Το σκηνικό ήταν στημένο άριστα.

Κάτι σαν παράφραση του εαρινού καλοκαιρινού παιδικού άσματος.

Μόνο που το «ο Μάιος μας έφτασε εμπρός βήμα ταχύ…να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή», είχε μετατραπεί σε…. «το καλοκαίρι έφτασε παιδιά εμπρός βήμα ταχύ κλπ κλπ».

Οι προορισμοί συγκεκριμένοι και αγαπημένοι, τα καταλύματα κλεισμένα εδώ και καιρό, οι ξαπλώστρες – πρώτη μούρη στην ακρογιαλιά παρακαλώ – εξασφαλισμένες, τα μηνύματα προς τους απανταχού ταβερνιάρηδες των περιοχών  προορισμού  φευγάτα και τα σκανδιναβικά

 πιπίνια ειδοποιημένα!

Φευ!

Όταν οι άνθρωποι κάνουν όνειρα, ο Θεός γελάει.

Ίσως με το δίκιο του, αφού οι άνθρωποι πολλές φορές θέλουν να γίνουν αντ’ αυτού, όπως ο Βαγγέλας ο Βενιζέλος, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Πρώτη ημέρα διακοπών.

Λένε ότι ο γέρος πάει είτε από πέσιμο, είτε από χέσιμο.

Παρ’ ότι δεν είμαι, ούτε αισθάνομαι γέρος, δεν χέστηκα.

Έπεσα!

Για να ακριβολογούμε γκρεμοτσακίστηκα.

Διάγνωση;

Ρήξη πρόσθιου χιαστού, ρήξεις και των δυο μηνίσκων, του χόνδρου και οστικό οίδημα στο πλατό της κνήμης!

Ότι είχε μέσα στο δεξί μου γόνατο διαλύθηκε.

Κάτι σαν την πράσινη πολυμετοχικότητα.

Πατερίτσες, πάγοι, αναλγητικά και νάρθηκες, αντικατέστησαν τις ξαπλώστρες, τα ταβερνεία και τα σκανδιναβικά πιπίνια…

Ολοταχώς για χειρουργείο!

Πού, όμως;

Γιατρός στην Αθήνα ούτε για δείγμα.

Αφέθηκα στα μαγικά χέρια του Βασίλη Οικονομίδη, του γνωστού και μέγιστου φυσικοθεραπευτή του Παναθηναϊκού.

«Ούτως ή άλλως δεν μπορείς να χειρουργηθείς τώρα, πρέπει να φτιάξουμε το πλατό και βλέπουμε», ήταν η ξεκάθαρη θέση του.

Σιγά μη φτιάξουμε και το σασμάν. Και μετά;

«Ε, θα μπεις χειρουργείο, θα κάνεις ότι πρέπει να κάνεις…και σε έξι μήνες…παίζεις….», ήταν η αφοπλιστική και άκρως… ελπιδοφόρα απάντησή του!

Και ποιος με χειρουργεί;

«Α, αυτό είναι προσωπικό σου θέμα…., έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη που νοιώθεις στο γιατρό…».

Μας φώτισες Βασίλη.

Ευτυχώς δεν χρειάστηκε μεγάλη αναζήτηση.

Βλέπετε η ενασχόληση με τον αθλητισμό, είχε κρατήσει στο πίσω μέρος του ινιακού μου οστού ένα όνομα.

Του κορυφαίου σύγχρονου Έλληνα ορθοπεδικού!

Δημήτρης Τσούκας, με τ’ όνομα!

Ο διευθυντής της ορθοπεδικής κλινικής του Ιατρικού Κέντρου.

Η Λαμποργκίνι της ορθοπεδικής, επιβεβαίωσε ένας φίλος.

Ένας άλλος μίλησε για Μερσέντες της ορθοπεδικής, αλλά –όπως και να το κάνουμε – προτιμώ την Λαμποργκίνι!

Μια και δυο στο Ιατρικό.

Ο Τσούκας, βλέπει τις μαγνητικές, τις αξονικές, όλες τις εξετάσεις.

Τις ξαναβλέπει.

Η σιωπή του, την ώρα της παρατήρησης, μου σπάει τα νεύρα.

Τι κάνουμε Δημήτρη;

«Σαν τον Παναθηναϊκό είναι το πόδι σου….».

Ρίξε τα ζάρια…

«Πας μονόπατα. Στη μια μεριά είναι ο Λέτο και στην άλλη το χάος…».

Ντου!

«Ντου λέει κι ο Βενιζέλος κι είδαμε τα χαΐρια μας»!

****************************

Ο θάνατος, είναι η τελειοποίηση της ζωής, λένε οι θρησκευόμενοι.

Το ξεκίνημα της εν παραδείσω χαρισάμενης αιωνιότητας.

Όταν όμως φεύγει ο άνθρωπος που σε έφερε στον κόσμο, έστω και σε γεράματα, έστω κι αν λυτρώνεται, ο πόνος της ψυχής είναι αβάσταχτος.

Ακόμη κι αν κρύβεται επιμελώς, ακόμη κι αν φροντίζεις να δίνεις κουράγιο στους πιο ευάλωτους.

Στο καλό μάνα!

Φίλησέ μου τον μπαμπά.

Και μην ανησυχείς.

Θα σκεπάζομαι να μη κρυώσω!

Θα κοιμάμαι περισσότερο!

Θα κάνω και τακτικότερα εξετάσεις.

Θα προσέχω και τον Μένιο. Και τα παιδιά…

Θα ποτίζω και τα λουλούδια…

Στο καλό μάνα!

 Πρωί πρωί Δευτέρας στο Ιατρικό κέντρο.

Η γλυκιά γραμματέας του Τσούκα, η Έτνα,  με υποδέχεται στο σαλόνι.

Μαζί της όλο το ιατρικό του επιτελείο.

Ο συνεργάτης του, ο Βασίλης ο Φωτόπουλος.

Ο αναισθησιολόγος, ο Θανάσης ο Καραγιαννόπουλος.

Άντε να τελειώνουμε.

Το χειρουργείο παγωμένο με θερμοκρασίες Παρνασσού καταμεσής του χειμώνα.

«Ξυρισματάκι παρακαλώ;».

Άστο, πενθώ τη μάνα μου…

«Στο πόδι σας….».

Ωχ, λουλουδιά θα με βγάλετε από δω μέσα…

Ύστερα, η πεταλούδα στο αριστερό χέρι.

Και πριν καταλάβω τι γίνεται, ύπνος βαθύς και ασκανδάλιστος.

Κι ύστερα κι ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα!

Ξύπνησα σ’ ένα δωμάτιο.

Το πόδι φασκιωμένο.

Πονάς; με ρωτάει η Άντα.

Πεινάω, απαντάω! Θέλω παστίτσιο!

Νάσου κι ο Δημήτρης Τσούκας.

«Ξέχασέ το! Αύριο και βλέπουμε! Όλα πήγαν καλά. Μα θα χρειαστεί να κρεμάσεις τα ποδοσφαιρικά σου παπούτσια! Τέρμα οι τρέλες!».

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!

Μα γιατρέ, μου κόβεις τα όνειρα.

Την επιθυμία μου να φορέσω την πράσινη φανέλα με το εννιά.

Θα σε κυνηγήσουν οι θαυμάστριές μου. Τα σκανδιναβικά πιπίνια που με θαύμαζαν να τρέχω σαν άτι στα γήπεδα…

Ας είναι.

Μέγας είσαι Τσούκα και θαυμαστά τα έργα σου.

«Και πούσαι….Πρέπει να χάσεις δυο τρία, πέντε, δέκα κιλά…».

Πετάς τις μπόμπες μία μία.

Τη μια μου κόβεις τη μπάλα, την άλλη μου κόβεις το παστίτσιο και τα σουβλάκια…

Μα τι άνθρωπος είσαι εσύ τέλος πάντων;

Ο Δημήτρης Τσούκας ζωγράφισε τον πίνακα.

Τώρα ο Βασίλης Οικονομίδης και το δικό του επιτελείο, η Μαρία, η Δήμητρα κι ο Γιώργος κορνιζώνουν το έργο.

Δίπλα μου στο φυσικοθεραπευτήριο, ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος, ιδρώνει και ξεϊδρώνει για να προλάβει να παίξει την δέκατη αγωνιστική.

Απέναντί μου, ο μεγάλος Κριστόφ Βαζέχα «φτιάχνει» μια θλάση στον δικέφαλο. Παίζει ακόμη ο αθεόφοβος.

Κι εγώ αναλογίζομαι ότι πέρασε ένα καλοκαίρι πόνου και θλίψης…

Έτσι είν’ η ζωή και πώς να την αλλάξεις.

Ωχ….Βασίλη πονάω…

«Μήπως είσαι Παναθηναϊκός;»…..

Καλώς σας βρίσκω πάλι όλους!