Ο γιαλός δεν είν’ στραβός, αυτοί αρμενίζουν στραβά…

Επιμένουν στους φόρους

 και αρνούνται να δουν το πρόβλημα

Να δούμε τα πράγματα απλά με την αλήθεια των αριθμών.
Η δεκαετία του 2000 ξεκίνησε με καλούς οιωνούς, εξ αιτίας της εισόδου μας στην Ευρωζώνη.
Το καθαρό πλεόνασμα εσόδων ήταν ίσο με σχεδόν 4 μονάδες του ΑΕΠ.
Η κατάσταση άλλαξε το 2003, όταν άρχισαν να εμφανίζονται και τα μεγάλα δάνεια της δεκαετίας του ’80. Τότε εμφανίστηκε  έλλειμμα ίσο με 0,7%, το οποίο όμως διπλασιάστηκε
 το 2006.
Το 2008, όταν κατάρρευσε η εμπιστοσύνη στο διεθνές τραπεζικό σύστημα, το πρωτογενές έλλειμμα έφτασε στο ανησυχητικό 4,8%, ενώ η Γενική Κυβέρνηση μπήκε μέσα 23 δισ., ή 10% του ΑΕΠ. Ο πανικός της παγκόσμιας κρίσης «δικαιολόγησε» μια ανεξέλεγκτη φυγή προς μεγαλύτερα ελλείμματα.
Ο Κώστας Καραμανλής, εξ αιτίας και της πολυδιάστατης εξωτερικής του πολιτικής άρχισε να βάλλεται από παντού. Από τις ΗΠΑ, την Ευρώπη, αλλά και το εγχώριο κατεστημένο. Σε όποια δημοσιονομική προσπάθεια έκανε, βρήκε απέναντί του τον Γιώργο Παπανδρέου και την παλαβή αριστερά να ξηλώνουν τα πεζοδρόμια της Αθήνας. Τότε, άνοιξαν τα ελλείμματα, χωρίς να έχει διασφαλιστεί η διάχυση των ωφελημάτων στην οικονομία.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, δεν συναίνεσε σε τίποτα κι η διάλυση του κράτους μεγάλωσε όταν ανέλαβε τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα, άρχισε να μοιράζει παροχές και να γυρίζει την υφήλιο συκοφαντώντας τη χώρα. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει τεράστιο το κόστος δανεισμού από τις αγορές, το «ταμειακό» άνοιγμα να φτάσει στα 24,3 δισ. ή 10,3% του ΑΕΠ. Ολόκληρος ο κρατικός τομέας δημιούργησε τρύπα 36,3 δισ., ή 15,4% του ΑΕΠ. Τα διαδοχικά κύματα λιτότητας περιόρισαν το έλλειμμα χωρίς τόκους σχεδόν στο μισό (11,4 δισ. ή 5% του ΑΕΠ), ενώ και το ευρύτερο κράτος έπεσε στα 24 δισ., ή 10,5% του ΑΕΠ.
Αυτά, ως προς τα γεγονότα και τους αριθμούς.
Σήμερα, δεν υπάρχει Έλληνας που να μη κατανοεί ότι η κυβέρνηση άλλα λέει, άλλα συμφωνεί με τους πιστωτές κι άλλα πράττει.
Όσα συμβαίνουν δυο χρόνια τώρα, ουδόλως έχουν βελτιώσει την πιστοληπτική μας θέση, ούτε το συμμάζεμα του μεγάλου ασθενή –του κράτους – αλλά ούτε καν δείχνουν έστω κι ένα αχνό φως στην άκρη του τούνελ.
Η κυβέρνηση, δεν κάνει τίποτα άλλο, παρά να προστατεύει τους πελάτες της του δημοσίου τομέα και να κομπάζει για τη μείωση του ελλείμματος το 2010. Ακόμη, όμως κι ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικών γνωρίζει ότι αυτή η μείωση δεν ήταν επαρκής για να μειώσει τις κρατικές δαπάνες σε συμβατό επίπεδο με τους φόρους που έχουν τη δυνατότητα να σηκώσουν όσοι τους καταβάλλουν.
Η κυβέρνηση της Ελλάδας το 2010, μετά από δικές της παλινωδίες που ανέβασαν το κόστος δανεισμού από τις αγορές σε απαγορευτικά ύψη, κατέφυγε σε δανεισμό από τους εταίρους της στην Ευρωζώνη. Τότε, όφειλε να πράξει ένα πολύ βασικό. Δηλαδή να πέσουν οι δαπάνες –πριν τους τόκους – κάτω από τα έσοδα. Να έχει πρωτογενές πλεόνασμα.
Η κυβέρνηση, σήμερα, ανίκανη να δει πλέον ότι το πρόβλημα είναι το δημόσιο, αρνείται να το μειώσει και μάλιστα δραστικά. Γι αυτό χάνει τη μπάλα! Μόνο που την πληρώνουμε όλοι!
Ο νόμος που ψηφίστηκε για το Μεσοπρόθεσμο, υπάρχει ένας πολύ ενδιαφέρων υπολογισμός. Αυτό που τελικά πρέπει να καλυφθεί, εφέτος και τα επόμενα χρόνια, είναι το δημοσιονομικό κενό. Το «κενό» είναι το ποσό που πρέπει να συγκεντρώσει μια κυβέρνηση, προκειμένου να κρατήσει σταθερό το δημόσιο χρέος στη διάρκεια μιας συγκεκριμένης περιόδου. Το ποσό αυτό αναλογεί στα μέτρα του Μεσοπρόθεσμου, τα οποία έχουν υπολογιστεί σε 33,5 δισ. ευρώ.
Τα μέτρα, όπως εγκρίθηκαν από τη Βουλή προβλέπουν λιγότερες δαπάνες κατά 14,3 δισ. και αύξηση των εσόδων κατά 14,1 δισ. ή, αθροιστικά, 28,3 δισ. ευρώ. Η παρούσα κρίση εξηγείται από την άρνηση της κυβέρνησης να εκτελέσει το πρόγραμμα. Πιστεύουν πως αρκεί να μειωθεί χαριστικά το χρέος και, κατ' αναλογία το βάρος των τόκων, ώστε να μειωθεί και το βάρος των μέτρων.
Στην πράξη, αρνούνται να μειώσουν το κράτος. Δεν θέλουν να μειώσουν τις δαπάνες. Προτιμούν να αυξήσουν τους φόρους. Μάλιστα, αν συμφωνήσουν οι πιστωτές μας, η φοροεπιδρομή θα είναι μεγαλύτερη!