Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μεγάλο ποσοστό του πολιτικού μας προσωπικού και των υπαλλήλων που επανδρώνουν τον κρατικό μηχανισμό, δεν θα μπορούσαν επ’ ουδενί να σταθούν –ούτε επί δίωρο- στον ιδιωτικό τομέα.
Οι άνθρωποι αυτοί, γαλουχημένοι από τη λογική της ήσσονος προσπάθειας και εμποτισμένοι από τη γραφειοκρατική λογική, θα ξεχώριζαν σαν τη μύγα μες το γάλα, ακόμη και σε μια μικρή ιδιωτική επιχείρηση. Είναι βέβαιο ότι η ανάγκη επιβίωσης και ανάπτυξης της επιχείρησης, σε καθεστώς μη δικής τους μονιμότητος, θα τους καθιστούσε
ανασχετικό μηχανισμό προς τον εξορθολογισμό και το όφελός της
Όλα ξεκίνησαν από την ισοπέδωση που επέβαλλε στη δημόσια διοίκηση το ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, όταν διέλυσε την ιεραρχία του δημοσίου με την κατάργηση των γενικών διευθυντών, προκειμένου να γίνουν διευθυντές και προϊστάμενοι οι…ορδές των τότε πρασινοφρουρών.
Οι γενικοί διευθυντές, είχαν ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Γνώριζαν άριστα διοίκηση και κυρίως τα θέματα των υπουργείων τους.
Εξοβελιζόμενοι, πήραν τη θέση τους οι άνθρωποι των κλαδικών, που αναρριχήθηκαν με απολύτως κομματικά κριτήρια, σε αγαστή συνεργασία με τους συνδικαλιστές. Σήμερα, στις θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού, υπάρχουν οι πάλαι ποτέ πρασινοφρουροί, που με το πέρασμα των χρόνων και λίγο πριν τη σύνταξή τους έχουν φτάσει στις υψηλές βαθμίδες.
Όμως, είναι βέβαιο, ότι ελάχιστοι από αυτούς, μπορούν να επιδεικνύουν επάρκεια, σε επαφές τους – λόγου χάρη – με στελέχη της Ε.Ε. ή της αγοράς. Το δημόσιο φαντάζει και είναι μεσαιωνικό, σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα.
Συνεπώς, το πρόβλημα είναι τεράστιο και αν σ’ αυτούς προσθέσουμε και την πολιτική ανεπάρκεια, αντιλαμβανόμαστε ότι καθίσταται δυσθεώρητο.
Οι πολιτικοί μας, είτε στο ΠαΣοΚ είτε στη Νέα Δημοκρατία, έχουν παντελή άγνοια τεχνογνωσίας και σύγχρονης λειτουργίας των επιχειρήσεων. Ουδείς είναι μάνατζερ. Μπορούν να χειριστούν τον λαό, μπορούν να χειριστούν ακόμη και δημοσιογράφους, μπορούν να χειριστούν τα κομματικά ακροατήρια, αλλά δεν είναι μάνατζερ. Όσα δε έπραξαν τόσα χρόνια και το σημείο που έφτασαν τον τόπο, αποδεικνύουν την άποψή μας.
Πέραν, όμως, από τι διαπιστώσεις, είναι και το ερώτημα τι πρέπει να κάνουμε.
Νομίζουμε, χωρίς ίχνος πατριωτικού και αρρωστημένου εγωισμού ή συμπλέγματος, ότι πρέπει να αναζητήσουμε τη συνδρομή και την τεχνογνωσία των εταίρων και δανειστών μας.
Να πούμε καθαρά και τίμια, δυο πράγματα:
1. Σας καλούμε αφού μόνοι μας χάσαμε κάθε ευκαιρία για να δημιουργήσουμε σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, απεμπολώντας και σπαταλώντας όλα τα ευρωπαϊκά κονδύλια των περασμένων δεκαετιών.
2. Σας καλούμε, με δεδομένο ότι μας δανείζετε για να συντηρούμε έναν δημόσιο τομέα που ήταν κατάλληλος για την εποχή των παγετώνων αλλά σήμερα είναι αντιπαραγωγικός και κοστοβόρος.
Οι εταίροι – δανειστές μας, σε συνεργασία με την πληθώρα των ικανών Ελλήνων – εντός και εκτός συνόρων- που διαθέτουν τα προσόντα που θα απαιτούσε μια θέση στον ιδιωτικό τομέα, σε συνεργασία με τη μια χούφτα ικανών πολιτικών (ενδεικτικά αναφέρω: Ηλίας Μόσιαλος, Άννα Διαμαντοπούλου, Δημήτρης Κρεμαστινός, Στέφανος Μάνος, Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Αλέκος Παπαδόπουλος, Γιάννης Ραγκούσης, Κωστής Χατζηδάκης, Σταύρος Δήμας, Όλγα Κεφαλογιάννη, Κυριάκος Μητοστάκης, Άρης Σπηλιωτόπουλος), θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια κατάσταση εξόδου από το πρόβλημα του δημόσιου τομέα. Έχουμε τη βεβαιότητα ότι ακόμη και μεγάλη μερίδα του πολιτικού προσωπικού μπορεί να ωφεληθεί σε προσωπικό επίπεδο, όταν συνειδητοποιήσει τους τρόπους με τους οποίους ένας σοβαρός τεχνοκράτης μπορεί να χειριστεί τα εμπόδια που ανορθώνει η μετριότητα στην ανοικοδόμηση του τόπου.
Κι αυτό το πολιτικό προσωπικό, μπορεί να συνεισφέρει με τη γνώση και την εμπειρία του στους κομματικούς μηχανισμούς, τα ΜΜΕ, τους συνδικαλιστές και την στασιμότητα…
Όμως, για να γίνουν όλα αυτά, υπάρχει ένα μέγιστο ζητούμενο. Την απόσυρση των μετρίων του πολιτικού προσωπικού.
Κι αυτό είναι το μέγιστο πρόβλημα.
Κλείνω με ένα ερώτημα: Αν διαθέτατε μια επιχείρηση, θα είχατε έστω και κλητήρα (ενδεικτικά αναφέρω) τους κυρίους κυρίους Παπουτσή, Πάγκαλο, Βενιζέλο, Ρέππα, Σκανδαλίδη, Πρωτόπαπα, Διαμαντίδη, Πετραλιά, Μαρκόπουλο, Μανώλη, Ψωμιάδη και πλείστους άλλους; Θα είχατε, έστω και για κηπουρό έναν από τους επί δεκαετίες κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές;
Το νεύμα που κάνετε αυτή τη στιγμή με το κεφάλι σας και η απόγνωσή σας, αποδεικνύουν τις ανάγκες των καιρών…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου