Ο τζίτζικας

Γράφει
ο Μάξιμος Χαρακόπουλος


Στη δεκαετία του ’80 είχε μαλλιάσει η γλώσσα του Αβέρωφ, του Μητσοτάκη, του Στεφανόπουλου και όλων των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας να εγκαλούν την κυβέρνηση της «αλλαγής» του Ανδρέα Παπανδρέου για την άσκηση «κοινωνικής πολιτικής με δανεικά».
Μισθοί και συντάξεις υπερδιπλασιάζονταν, επιδόματα κάθε
 είδους δίνονταν απλόχερα.
Η αναγνώριση της εθνικής αντίστασης δεν περιορίστηκε μόνο στην απόδοση της οφειλόμενης τιμής στους πραγματικούς αγωνιστές, αλλά εξαργυρώθηκε και αυτή με την απονομή χιλιάδων συντάξεων, πολλές φορές με κριτήριο τις πολιτικές πεποιθήσεις και όχι την πραγματική συνεισφορά στην αντίσταση.
Στον εκμαυλισμό του λαού επιστρατεύτηκαν και οι αναπηρικές συντάξεις, που δίνονταν όχι μόνο σε χωλούς αλλά και σε αρτιμελή άτομα. Πρόσφατα πληροφορηθήκαμε ότι σε νήσο του Ιονίου το 2% του πληθυσμού λαμβάνει αναπηρική σύνταξη λόγω τυφλότητος. Το κοντόφθαλμο κομματικό δόγμα ενέταξε στη λογική της κοινωνικής πολιτικής και τις λεγόμενες «μαϊμού» αναπηρικές συντάξεις, θεωρώντας ότι συμβάλλουν και αυτές στην άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.
«Η πολιτική αυτή υπονομεύει το μέλλον των επόμενων γενεών, το μέλλον των παιδιών μας». Αυτή ήταν φράση-κλισέ του αντιπολιτευτικού λόγου της Ν. Δ. Αποδείχθηκε, όμως, ότι αν και εκ του αποτελέσματος, είχε απόλυτο δίκιο, και μάλιστα με τον πλέον οδυνηρό τρόπο, με την υπαγωγή της χώρας στα δεσμά του Μνημονίου και την ταπεινωτική επιτροπεία από την τρόικα, εκλογικά ήταν αναποτελεσματική. Η πλειοψηφούσα άποψη ήταν «ας περάσουμε εμείς καλά σήμερα και έχει ο Θεός για αύριο». Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον. Άλλωστε, οι περισσότεροι Έλληνες στον γνωστό μύθο του Αισώπου είμαστε με τον τζίτζικα και όχι τον μέρμηγκα. Εξ ου και τα ανέκδοτα που επιφυλάσσουν άσχημο τέλος στο μυρμήγκι και όχι στο τζιτζίκι.
Αυτή η πολιτική συμπληρώθηκε από τη λογική της ήσσονος προσπάθειας. Η ιεραρχία στο Δημόσιο καταργήθηκε, και μαζί της ο έλεγχος και η συνακόλουθη τιμωρία ή επιβράβευση. Το τέρας της γραφειοκρατίας για να δουλέψει έπρεπε πλέον να… καλολαδωθεί.
Τα πανεπιστήμια στο όνομα του εκδημοκρατισμού μετατράπηκαν σε χώρους ασύλου της ανομίας και κάθε παραβατικής συμπεριφοράς, λησμονώντας ότι αποστολή τους είναι να παραμένουν κυψέλες μάθησης και προόδου. Πολλές φορές έγιναν παρανάλωμα του πυρός από αναρχικούς ή κακοποιά στοιχεία με το κράτος θεατή της καταστροφής δημόσιας περιουσίας. Η απουσία κάθε αξιολόγησης και αξιοκρατίας είχε ως αποτέλεσμα την αναπαραγωγή της μετριοκρατίας.
Το τρίπτυχο που μας οδήγησε στη σημερινή ηθική και πολιτική χρεοκοπία ολοκληρώνεται με τη λογική της αρπαχτής. Ο εύκολος πλουτισμός έγινε συνώνυμο της επιτυχίας. Είμαστε, εδώ και χρόνια, στην εποχή που οι άνθρωποι κρίνονται ως πετυχημένοι και αντιμετωπίζονται με σεβασμό και αναγνώριση, όχι γι’ αυτό που είναι, αλλά γι’ αυτά που έχουν και κατέχουν.
Στη λογική της αρπαχτής ξεκοκαλίστηκαν ευρωπαϊκά πακέτα και χτίστηκαν περιουσίες και νέα τζάκια. Κι όμως, τρεις δεκαετίες μετά την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ, και παρά τον πακτωλό χρημάτων που έπεσε στη χώρα από τα ευρωπαϊκά ταμεία, η κύρια εθνική οδός, η ΠΑΘΕ, δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί.
Η λογική της αρπαχτής διάβρωσε την ελληνική κοινωνία μέχρι το μεδούλι. Το «φακελάκι» που κάποτε περιοριζόταν στους γιατρούς πήρε διαστάσεις κανόνα στο Δημόσιο ως «γρηγορόσημο». Παραοικονομία, παραπαιδεία, παραδικαστικό: Κάποιοι, μάλιστα, είδαν και αναπτυξιακό περιεχόμενο στις παράνομες αυτές δράσεις, που συνήθως γίνονται με την ανοχή της πολιτείας. Το «ξέρεις, ρε, ποιος είμαι εγώ;», που άλλοτε θεωρούνταν δείγμα επαρχιώτικου κουτσαβακισμού, έφτασε να είναι αν όχι καθωσπρέπει, τουλάχιστον αποδεκτή συμπεριφορά!
Αυτές οι τρεις αμαρτίες: κοινωνική πολιτική με δανεικά, ήσσων προσπάθεια και λογική της αρπαχτής, που μας κληροδότησε η δεκαετία του ’80, ευθύνονται εν πολλοίς για τα σημερινά μας χαΐρια.
Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα, θα έλεγε κανείς για τον σημερινό πρωθυπουργό, αν δεν έφερε και αυτός μέγα μερίδιο ευθύνης για την κατάληξη της χώρας. Διότι ευθύνεται τόσο για την προεκλογική του δημαγωγία όσο, κυρίως, για τα εγκληματικά του λάθη, την αβουλία και τις καθυστερήσεις στη λήψη μέτρων, από τη στιγμή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση του τόπου.
Την αλήθεια αυτή τη συνειδητοποιούν σήμερα όλο και περισσότερο οι πολίτες. Γι’ αυτό και το… έργο που ανεβαίνει τελευταία έχει τον τίτλο «όλοι το ίδιο είναι». Η διάχυση των ευθυνών στο σύνολο του πολιτικού κόσμου είναι η έσχατη διαφυγή όσων ευθύνονται και πρέπει να ελεγχθούν από τους πολίτες για τις πράξεις και τις παραλείψεις τους.
Αναμφίβολα και η Νέα Δημοκρατία έκανε λάθη και φέρει και αυτή ευθύνη για την πορεία της χώρας. Αν, όμως, για κάτι αξίζει να ελεγχθεί αυστηρά η φιλελεύθερη παράταξη, είναι γιατί ως κυβέρνηση δεν κατάφερε, δείχνοντας αποφασιστικότητα, να ξεριζώσει αυτές τις νοοτροπίες από την ελληνική κοινωνία.

*Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Λαρίσης.