Η συρρίκνωση του δημοσίου θα γίνει είτε με την τρόικα είτε με χρεοκοπία

Ο πολύς Βενιζέλος, κατά κόσμον Ευάγγελος, θυμήθηκε προσφάτως τη ρήση του Τσώρτσιλ περί «άιματος, δακρύων και πόνου», επιχειρώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Δηλαδή, την εγκληματική αδράνεια της κυβέρνησης στη μη εφαρμογή των ψηφισμένων νόμων, που δημιούργησε την ανάγκη επιβολής του χαρατσιού στην ακίνητη περιουσία, αλλά και στην άρνηση
εκταμίευσης της έκτης δόσης του μνημονιακού δανείου.
Βεβαίως, ο πολύς Βενιζέλος δεν θυμήθηκε μια άλλη ρήση του Βρετανού πολιτικού: «Δεν αρκεί να κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε. Μερικές φορές πρέπει να κάνουμε αυτό που πρέπει».
Ο πολύς Βενιζέλος, λοιπόν, πρέπει να κάνει ένα και μόνο. Να κόψει το δημόσιο. Να κλείσει οργανισμούς και υπηρεσίες και να περάσει σε εργασιακή εφεδρεία τους υπάλληλούς τους Όχι επειδή το απαιτούν οι δανειστές μας, αλλά γιατί το απαιτεί η λογική.
Να το πούμε και με άλλον τρόπο. Το 2009, το κράτος μας χρειάστηκε 24 επιπλέον δισ. για να λειτουργήσει, εκτός τόκων και χρεολυσίων.
Δηλαδή, αν τον Μάιο του 2010 δεν υπογράφαμε το μνημόνιο, δεν θα κηρύσσαμε απλώς χρεοκοπία, αλλά θα έπρεπε να περικόψει αμέσως αυτά τα 24 δισ. από τις δαπάνες της.
Η υπογραφή του μνημονίου, μας έδωσε τη δυνατότητα να μην περιορίσουμε απότομα και μονομιάς τις δαπάνες για να εξοικονομήσουμε αυτά τα 24 δισ. Εμείς δεν το πράξαμε. Αυτό, λοιπόν το κράτος δεν βγαίνει.
Αυτό, τόσο η κυβέρνηση, όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση δεν φαίνεται να το κατανοούν. Η δε ουτοπική αριστερά, επειδή ακριβώς ζει με τις ουτοπίες της, βρίσκεται αλλού για αλλού.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή, αλλά η λύση μόνο μια.Υπάρχουν δεκάδες οργανισμοί που δεν χρειάζονται ή έστω χρειάζονται λιγότερο από τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία. Αυτοί δυστυχώς πρέπει να κλείσουν, διότι αλλιώς δεν θα επιβιώσουν ούτε τα σχολεία, ούτε τα πανεπιστήμια, ούτε τα νοσοκομεία.
Μια πιθανή χρεοκοπία δεν θα κλείσει μόνο τους άχρηστους ή έστω τους λιγότερο χρειαζούμενους οργανισμούς. Θα έχει οριζόντιες επιπτώσεις σε ολόκληρο το δημόσιο σύστημα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Όσο η Ελλάδα βρίσκεται στον χρηματοδοτικό ορό της τρόικας έχει ακόμη κάποια λεφτά για να βοηθήσει εκείνους που εκ των πραγμάτων θα μείνουν χωρίς δουλειά.
Σε καθεστώς χρεοκοπίας το κράτος πρόνοιας είναι το πρώτο που θα πληγεί.
Αν υπάρχει μια ελπίδα να εξορθολογιστεί ομαλά η ελληνική οικονομία, αυτή είναι να ακολουθήσει το πρόγραμμα που έχει συμφωνήσει. Κάθε άλλη σκέψη περί πολιτικής διαπραγμάτευσης, όπως πουλάει στην εσωτερική αγορά ο Αντώνης Σαμαράς, είναι για αφελείς. Κρύβει το γεγονός ότι αν δεν αλλάξουν οι στόχοι του προγράμματος, οι περικοπές θα γίνουν· το κλείσιμο των οργανισμών θα προχωρήσει, το ίδιο και η εφεδρεία στο Δημόσιο.
Εκτός αν  πιστεύει ότι μπορεί να γοητεύσει τόσο πολύ τους Ευρωπαίους, ώστε να πεισθούν αυτοί να δουλεύουν για να χρηματοδοτούν εσαεί τους εξωτικούς δημόσιους οργανισμούς, που ούτε οι Ελληνες δεν ήξεραν ότι υπάρχουν.
Θα είναι πιο γλυκός ο κ. Σαμαράς από τον κ. Βενιζέλο που το προσπάθησε κι έφαγε τα μούτρα του; Μάλλον όχι. Γι’ αυτό το στοίχημα του περιορισμού του Δημοσίου παραμένει. Θα γίνει, θέλουμε δεν θέλουμε, είτε δηλαδή δια του Μνημονίου είτε δια του σκληρού τρόπου της χρεοκοπίας.